Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy” - śpiewamy w wielkanocnej sekwencji. Jak mówi Benedykt XVI, „to jest właśnie centrum naszego wyznania wiary. To jest okrzyk zwycięstwa, który jednoczy nas dzisiaj wszystkich”. Nas, którzy jeszcze z Wielkim Piątkiem w oczach stajemy przy pustym już grobie Chrystusa Pana, szukamy Go razem z zaniepokojoną Magdaleną: Gdzie jest Pan? I sercem wierzącym słyszymy odpowiedź: „Nie ma Go tu, zmartwychwstał!”.
Droga Krzyżowa skończyła się na Kalwarii. Nasze „Gorzkie żale” zamieniły się w hymn zmartwychwstania, triumfująca radość zastąpiła smutek, bo „zmartwychwstał Chrystus, moja nadzieja”, a w Nim zajaśniało nam paschalne światło nadziei, tak dziś potrzebne zagubionemu i wciąż szukającemu człowiekowi!
Do pustego grobu Pana niech zaprowadzi nas bł. Maria Karłowska z Jabłonowskiego Wzgórza i niech nam wytłumaczy, czym jest zmartwychwstanie Boskiego Odkupiciela człowieka.
Matka Maria mówi w rekolekcjach: Chrystus Pan „w trzeci dzień po swojej śmierci, tą Boską wszechmocą, którą przedtem zadziwiał Żydów, otwiera teraz grób ciężkim kamieniem zapieczętowany, ożywia swoje Ciało i ukazuje się straży, która z przerażenia pada na twarz jakby umarła. O śmierci, gdzież jest twoje zwycięstwo? Pozwoliłem ci dotknąć Mnie, ale teraz ty przed moją wszechmocą uchodzić musisz!
Chcieć się samej wskrzesić - byłoby dla mnie zarozumiałością nie do wybaczenia. Niestety, to prawda, że sama mogę sobie zadać śmierć, ale wskrzesić się - to nie w mojej mocy. Słaba, bezsilna, bez łaski Bożej, nie mogłabym zwyciężyć najlżejszej pokusy, oprzeć się jakiejkolwiek niedoskonałości. Ale z łaską, która jest konieczną i której Bóg nigdy mi nie odmawia, z pewnością mogę całkowicie się odmienić. Od mojej więc woli zależeć będzie, aby wskrzesić się do nowego życia, do większej świętości.
Kamień gruby i ciężki przywalał wejście do grobu Jezusa. Czyż to nie jest prawdziwy obraz mojej ociężałości, lenistwa, działania z przyzwyczajenia, bez gorliwości, ochoty i ducha poświęcenia, bez dobrej intencji? To wszystko jest ciężkim, przygniatającym kamieniem dla moich dobrych chęci i można by wątpić, czy potrafię ten kamień odwalić? Czy nawet zechcę spróbować? O tak, chcę, koniecznie chcę! Odwalę go i wyjdę!
Najświętsze Ciało Jezusa było skrępowane w grobie bandażami, jakich wtedy używano. A ja ileż takich bandaży mam na sobie, które mnie krępują? Namiętności, złe przyzwyczajenia, nieumartwiona natura moja i tyle, tyle niedoskonałości...
Wokoło Ciała Jezusowego czuwała straż nieprzyjacielska, a mimo tylu przeszkód nagromadzonych ludzką złością Syn Boży wyszedł z grobu, zwalczył śmierć. A ja? Oprócz niewidzialnych nieprzyjaciół mego zbawienia i uświęcenia, którzy aż nadto pilnie czuwają, żeby mnie utrzymywać w oziębłości i niedbalstwie, ilu jeszcze innych nieprzyjaciół mam się obawiać? Względy ludzkie, złe przykłady, różne przywiązania..., a ja nie mam dosyć odwagi, żeby to pokonać. Teraz jest czas: otrząsnę się z przeszkód, zwalczę trudności i zmartwychwstanę ku lepszemu życiu!
Panie Jezu, dopełń miary Twego zwycięstwa we mnie i wyrwij duszę moją z jej odrętwienia tą samą siłą, której użyłeś do wyjścia z Twego grobu! Wskrześ mnie w duchu! Muszę zacząć nowe życie! Moja słabość nie zniechęci mnie, bo wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia!”.
Niech te słowa bł. matki Marii Karłowskiej, pełne nadziei i zachęty, pomogą nam przeżyć tajemnicę paschalną tak, by zaowocowała w naszym dalszym życiu. Niech pewność Chrystusowego zmartwychwstania i naszego wraz z Nim zwycięstwa, w czym utwierdza nas bł. matka Maria, uwolni nas od niespokojnego pytania o jutro, losy pokoju świata, losy dobra, które usiłujemy krzewić w sobie i wokół siebie. Niech serca nasze przenikną pełne nadziei słowa Zmartwychwstałego: „Pokój wam! Ja jestem! Nie bójcie się!”, niech wykorzenią z dni naszego życia tak dziś popularne zwątpienie i zniechęcenie. Jezus jest! On wszystko może! On zawsze zwycięża!
Tu jest miejsce dla naszej wiary w moc Chrystusowego zmartwychwstania i Jego zmartwychwstania w nas, w naszej ludzkiej słabości, bezsilności i niepewności. Wiary mocnej i zwycięskiej dającej wytrwanie przy Chrystusowym zbawczym krzyżu z wielkanocną nadzieją. Pozdrówmy się więc tym radosnym świątecznym zawołaniem: „Chrystus zmartwychwstał! Alleluja! Prawdziwie zmartwychwstał!” i żyje w nas! „Jezus zmartwychwstał, a zatem żyje - mówi Benedykt XVI - któż może nas od Niego oddzielić? Któż może nas pozbawić Jego miłości, która zwyciężyła nienawiść i pokonała śmierć?”. I któż będzie mógł zatrzymać nas na drodze świadczenia o tej Miłości silniejszej niż śmierć?
Ojciec Święty poucza dalej, abyśmy nie bali się mówić innym o zmartwychwstaniu Pana, bo „nie musi się niczego bać ten, kto spotyka zmartwychwstałego Jezusa i posłusznie Mu się zawierza. To właśnie orędzie chrześcijanie powinni głosić po krańce ziemi. W naszym codziennym życiu jest bardzo wiele okazji do przekazywania innym tej naszej wiary z prostotą i przekonaniem, a ze spotkania z nami może w nich narodzić się wiara. Jest bardziej niż kiedykolwiek pilne, by ludzie naszej epoki poznali i spotkali Jezusa, aby - również dzięki naszemu przykładowi”, naszemu świadectwu dawanemu odważnie i radośnie Jezusowi, Miłości silniejszej niż śmierć - „dali Mu się zdobyć”.

Oprac. s. Gaudiosa Czesława Dobrska CSDP