WACŁAW GRZYBOWSKI: - Zapewne na spotkaniach w Skawcach, " w gazdówce", wracaliście wspomnieniami do dawnych młodzieńczych lat...

EUGENIUSZ MRÓZ: - Tadek Gajczak, Staszek Jura, Józek Kwiatek przenieśli nas w minione lata, wskrzeszaliśmy wspomnienia z poprzednich koleżeńskich spotkań. Prym wodził nasz niezawodny kronikarz - Teoś Bojeś z Mysłowic. Przypomniał kiedyś, jak to na jednym z krakowskich spotkań Lolek z uśmiechem oświadczył: "Chłopcy, zaczynamy się starzeć. Będziemy nasze spotkania urządzać co roku".
Teoś - autor dwóch wydań kompendium-vademecum: Ostatni Mohikanie - czyli klasa gimnazjalna Karola Wojtyły, syn górnika, często bez pracy, wicemarszałek gimnazjum - dojeżdżał z Woźnik. Po powrocie ze szkoły musiał jeszcze pracować w małym gospodarstwie rolnym. Mimo bardzo trudnych warunków, dzięki swoim zdolnościom, pilności, uporowi w zdobywaniu wiedzy, należał do naszej czołówki klasowej. Był żołnierzem kampanii wrześniowej. Walczył pod Jordanowem, Żółkwią, pieszo wrócił ze Lwowa do Woźnik. Wywieziony w 1944 r. do kopalni węgla w Westfalii, uciekł do "guberni". Brał czynny udział w ruchu oporu, w tajnym nauczaniu, walczył w Batalionach Chłopskich. Po ukończeniu Akademii Handlowej i Akademii Górniczo-Hutniczej aż do emerytury pracował w przemyśle węglowym na Śląsku.
Teoś, jak zwykle, szeroko i barwnie wspominał wrześniowe spotkanie w 20-lecie matury. Mszę św. z udziałem młodzieży szkolnej koncelebrował w kaplicy Domu Katolickiego w Wadowicach biskup krakowski Karol Wojtyła. Do Mszy św. służyło dwóch łysawych ministrantów: Zbyszek Siłkowski i Teoś Bojeś. Na zakończenie Ksiądz Biskup z właściwą mu swadą wyjaśnił zgromadzonym: "Na pewno dziwicie się, że Waszą Mszę św. odprawia jakiś inny ksiądz i jacyś dziwni usługują mu ministranci. Otóż, przyjmijcie do wiadomości, że ten ksiądz i ci ministranci to Wasi koledzy sprzed 20 lat".
Po tym niezwykłym nabożeństwie odwiedziliśmy naszą kochaną starą budę przy ul. Mickiewicza, a potem wybraliśmy się na spacer tradycyjną - jak za dawnych lat (ale wówczas z dziewczynami) - ulicą 3 Maja, wadowicką A-B, do mostu nad Skawę.
Następne jubileusze - 30. i 35. rocznicę wadowickiej matury świętowaliśmy w ostatnie niedziele grudnia u Lolka, w jego arcybiskupim pałacu przy ul. Franciszkańskiej 3 w Krakowie, a 40. rocznicę - w Wadowicach, z udziałem naszego katechety, przezacnego, czasem rygorystycznego ks. dr. Edwarda Zachera. Zygmunt Kręcioch, inżynier rolnik (ale bez roli), wadowiczanin, żołnierz 3. pułku ułanów w Tarnowskich Górach, wojnę obronną zakończył w Tomaszowie Lubelskim. Walczył w szeregach AK. Zygmunt przypomniał jubileusz 120-lecia założenia gimnazjum, obchodzony w sierpniu 1986 r.
Z inicjatywy absolwenta naszej szkoły z 1952 r. - doktora nauk matematycznych Gustawa Studnickiego (ur. w Barwałdzie Górnym, zm. w maju 1999 r.) na ścianie budynku wmurowana została pamiątkowa tablica. Ten wielki przyjaciel młodzieży, nauczyciel liceum, był z nami w stałym kontakcie. Autor wielu cennych książek, publikacji dotyczących historii ziemi wadowickiej, naszego gimnazjum, potem liceum, pontyfikatu Jana Pawła II. Szczególnie cenne, z ogromnym bogactwem faktograficznym, jest dzieło jego życia: Pierwsza wśród równych - dzieje gimnazjum i liceum w Wadowicach.
Marmurowa tablica poświęcona została pamięci profesorów, uczniów i absolwentów, którzy w latach wojen oddali swe życie za Ojczyznę. Tekst wymienia 10 nazwisk profesorów i 153 nazwiska uczniów ofiar obu wojen, w tym 10 maturzystów z 1938 r. Z uznaniem wspominaliśmy, że dzięki niestrudzonemu profesorowi Gustawowi Studnickiemu wróciła do licealnego westybulu historyczna inskrypcja - maksyma rzymskiego poety Albiusa Tibullusa: Casta placent superis..., którą brutalnie usunięto w okresie reżimu komunistycznego.
Szczególne spotkanie miało miejsce u naszego "gazdy" Staszka w jego "gazdówce" w Skawcach 6 stycznia 1992 r. Uczestniczył w nim ks. Adam Biela, emerytowany proboszcz parafii Gronków na Podhalu. Ks. Adam rok wcześniej niż my zdawał maturę. W pokoju u Staszka w wąskim gronie kolegów ks. Adam odprawił Ofiarę Świętą według łacińskiego rytu. Było to niezwykłe, niepowtarzalne, ogromnie wzruszające wydarzenie - przyjacielskie spotkanie na Mszy św. w tak urokliwej scenerii, tuż nad Skawą, wśród pokrytych śniegiem lasów i wzgórz Beskidów.
Nasze spotkania w "gazdówce" trwały aż do odejścia Staszka w grudniu 1992 r.
Tradycję koleżeńskich spotkań kontynuują Staszek i Kasia Jura w Kętach. Gościmy w ich domu jednak już w topniejącym gronie " wadowickich pnioków". Kęty to urocze miasteczko w dolinie Soły związane ze św. Janem Kantym, z klasztorem Reformatów, z cenną piętnastowieczną Pietą, o chlubnych tradycjach tkackich z XVII wieku.
Ponadto dwa razy w każdym roku zlatujemy się do Wadowic jak bociany, które po wędrówkach wracają do swoich rodzinnych gniazd: 18 maja - w dzień urodzin Lolka i 4 listopada - w dzień jego patrona - św. Karola Boromeusza. Mimo setek oddzielających nas kilometrów, w gorącej modlitwie, złączeni więzami koleżeństwa i przyjaźni, ślemy mu nasze najlepsze życzenia, aby Pan Najwyższy darzył go przez długie lata zdrowiem, radością, pokojem. Lolek - dziś przecież Namiestnik Chrystusa, Następca św. Piotra, nasz Wielki Papież Nadziei - odpisuje nam na każde nasze przesłanie.
A oto fragment jednego z listów, jaki otrzymaliśmy z Watykanu 5 lutego 1988 r.
"Drodzy Koledzy - Znakiem pamięci o mnie w czasie Waszego spotkania koleżeńskiego 9 stycznia w Skawcach jest wspólna kartka z życzeniami i podpisami Uczestników. Bardzo Wam dziękuję, odwzajemniam się modlitwą, życzeniami błogosławieństwa Bożego i czekam z radością na zapowiadane spotkanie 50-lecia matury wadowickiej. Serdecznie pozdrawiam Was wszystkich".

CDN.