Bracia zakonni nie mają święceń kapłańskich, jednak składają tzw. śluby podstawowe dla wszystkich zgromadzeń: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, czasem też śluby charakterystyczne dla danej wspólnoty. W Kościele pełnią różne funkcje, są m.in. nauczycielami, posługują w zakrystiach, domach zakonnych, opiekują się chorymi, niepełnosprawnymi.

Br. Andrzej Wróblewski, paulin jeden z organizatorów pielgrzymki podkreśla, że powołanie brackie najlepiej określił sam Jezus. - Chrystus powiedział, że wszyscy jesteśmy braćmi a więc bycie bratem to bycie blisko drugiego człowieka, to pomaganie mu, życzliwość, wsparcie dobrym słowem a w klasztorze to wykonywanie ukrytych prac, które pomagają w codziennym życiu a które zbliżają do drugiego człowieka – powiedział zakonnik.

Br. Tadeusz, kamilianin od wielu lat posługuje w hospicjum. Jak podkreśla od zawsze marzył, by służyć chorym. – Nigdy nie chciałem zostać księdzem, zawsze chciałem być jak najbliżej człowieka cierpiącego i dlatego cieszę się, że Pan dał mi tak wielką łaskę – wyznał zakonnik. Podkreślił, że obok posługi pielęgnacyjnej terminalnie chorych najważniejszą jest dla niego pomoc duchowa. – Ludzie zupełnie inaczej patrzą na zakonnika, otwierają się przed nim, chcą rozmawiać, razem się modlić i to jest najpiękniejsze – powiedział br. Tadeusz.

Paulin, br. Grzegorz, który pełni obowiązki furtiana, zajmuję się klasztorem i kościołem podkreśla, że pielgrzymka jest dla niego umocnieniem powołania. – Umocnieniem wiary przy tronie Matki Bożej i nabraniem sił do pełnienia swojej posługi i obowiązków wynikających z powołania zakonnego – dodał zakonnik.

- Wśród intencji modlitewnych zanoszonych przez braci jest prośba o odwagę dla młodych, by nie bali się wybrać tej pięknej choć trudnej drogi – powiedział o. Tomasz Nowak, dominikanin, który przez wiele lat też był bratem.

- To powołanie jest niezwykłe a jego wyjątkowość polega na pewnej skromności, uniżoności, ale przez to jest ono najbardziej podobne do służby Chrystusa – zauważył dominikanin. Podkreślił, że „w naszym kraju, gdzie jest dość dużo kapłanów warto uczynić więcej by było także więcej braci”.

W Polsce, w różnych zgromadzeniach zakonnych, posługuje około 1200 braci. Są zakony typowo brackie, jak bracia szkolni, a większość zgromadzeń przyjmuje chętnych do posługi zakonnej bez święceń kapłańskich.

W wydanym w ubiegłym roku dokumencie o tożsamości i misji brata zakonnego w Kościele Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego podkreśla, że pierwsza posługa jaką bracia spełniają w Kościele jako zakonnicy, polega na „podtrzymywaniu w ochrzczonych świadomości podstawowych wartości Ewangelii i przypominaniu o potrzebie odpowiadania świętością życia na miłość Bożą”. - Powołanie brata nie polega jedynie na byciu odbiorcą miłości Boga, ale także na byciu świadkiem i pośrednikiem tego daru – czytamy w dokumencie, który przypomina też słowa z posynodalnej adhortacji Jana Pawła II „Vita Consecrata” o tym, że bracia poprzez pełnienie różnorakich i cennych posług wewnątrz swoich wspólnot i poza nimi, uczestniczą w ten sposób w misji głoszenia Ewangelii i dawania o niej świadectwa miłości w codziennym życiu.

Kongregacja wskazuje posługi, jakich oczekuje się od braci zakonnych. Powinni być przewodnikami w poszukiwaniu Boga, świadkami nadziei poprzez swą obecność w sytuacjach cierpienia i biedy; powinni szukać tych, którzy się oddalili, którzy się zagubili; budować świat bardziej ludzki; nawoływać do modlitwy, dzielić się poszukiwaniem i doświadczeniem Boga; mieć wkład w humanizację społeczeństwa i zaspakajać potrzebę duchowości, której ono poszukuje; ułatwiać lekturę Pisma i pogłębiać dialog między wiarą a kulturą; powinni, jak kiedyś, odgrywać decydującą rolę w przywracaniu godności i wartości pracy fizycznej. Wśród innych posług wymienione zostały: gościnność, otwartość i przyjęcie drugiego człowieka, dialog i bezinteresowne słuchanie, wspieranie sióstr i cenienie obecności kobiet w ewangelizacji, włączanie się w obronę życia i ochronę stworzenia, roztropne posługiwanie się nowymi technologiami jako narzędziami ewangelizacji.

Kongregacja ponadto zachęca hierarchów Kościoła, aby „przyczyniali się do uznania i docenienia obecności brata zakonnego w Kościołach lokalnych, promując to powołanie, zwłaszcza w duszpasterstwie młodzieży, i postępując tak, aby bracia i siostry zakonne uczestniczyli aktywnie w organach doradczych, decyzyjnych i wykonawczych Kościoła lokalnego”.