1924 5 sierpnia: odprawia Mszę św. prymicyjną przed Cudownym Obrazem Matki Bożej na Jasnej Górze.
1925-29: studiuje na KUL na Wydziale Prawa Kanonicznego. Uzyskuje licencjat i doktorat z prawa kanonicznego.
1931-39: jest profesorem w WSD we Włocławku, redaktorem Ateneum Kapłańskiego. Jest członkiem Rady Społecznej przy Prymasie Polski kard. Auguście Hlondzie.
1939-45: opuszcza Włocławek, przebywa w domu rodzinnym we Wrociszewie, w Kozłówce i w Żułowie. Obejmuje obowiązki kapelana Zakładu dla Niewidomych w Laskach.
1946 4 marca: zostaje biskupem lubelskim.
1948 12 listopada: zostaje arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim – prymasem Polski.
1950 14 kwietnia: podpisuje porozumienie między episkopatem a rządem komunistycznym.
1953 12 stycznia: zostaje podniesiony do godności kardynalskiej.
1953 8 maja: wypowiada słynne Non possumus w obronie Kościoła.
1953-56: zostaje aresztowany. Jest więziony kolejno w: Rywałdzie, Stoczku, Prudniku i Komańczy.
1956 16 maja: pisze w więzieniu tekst Ślubów Jasnogórskich.
1957: inauguruje Wielką Nowennę.
Reklama
1962-65: bierze udział w Soborze Watykańskim II, jest współautorem Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich.
1966 3 maja: na Jasnej Górze jako legat papieski przewodniczy uroczystościom milenijnym i składa Akt Oddania Polski w macierzyńską niewolę Bogurodzicy.
1978: uczestniczy w dwóch konklawe.
1981 25 maja: po raz ostatni rozmawia telefonicznie z Janem Pawłem II.
1981 28 maja: w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego kard. Wyszyński umiera.
1981 31 maja: na placu Zwycięstwa w Warszawie odbywa się pogrzeb „niekoronowanego króla Polski”.
O kard. Stefanie Wyszyńskim Jan Paweł II powiedział: „Takiego ojca, pasterza, prymasa Bóg daje raz na tysiąc lat”. Jego całkowite oddanie Matce Najświętszej, uobecnionej niejako w Cudownym Wizerunku Jasnogórskim, zaowocowało wiarą całego naszego Kościoła.
12 maja 1946 r. ks. Stefan Wyszyński był konsekrowany na biskupa na Jasnej Górze. Z pewnością nikt wtedy nie przypuszczał, kim okaże się jako pasterz Kościoła, tak jak nie zdawali sobie sprawy jego przełożeni, kiedy jako diakon otrzymywał święcenia kapłańskie. Niektórzy sądzili wówczas, że może uda mu się odprawić kilka Mszy św. i odejdzie z tego świata, tak słabego był zdrowia. Wybór przez ks. Wyszyńskiego Jasnej Góry na miejsce swoich święceń biskupich nie był przypadkowy, świadczy, że Matkę Bożą Królową Polski wybrał na patronkę swojego posługiwania biskupiego. Potwierdza to także jego biskupia dewiza: „Soli Deo per Mariam” - Jedynemu Bogu przez Maryję.
W 1948 r. został arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, a zarazem prymasem Polski, po kard. Auguście Hlondzie. Obejmował tę funkcję w warunkach bardzo trudnych. Przychodziły czasy komunizmu, kiedy wielu ludzi cierpiało w ubeckich więzieniach, gdy naród był prześladowany za wiarę. Nowy Prymas zdawał sobie sprawę z tego, kim są komuniści i co mogą robić z ludźmi i Kościołem. Dlatego kierował Kościołem polskim w sposób bardzo rozważny, nie gasząc jednak w narodzie poczucia godności i niezależności. Musiał też w pewnych momentach stanąć do walki wręcz z ludźmi będącymi na usługach Kremla. On, bezbronny pasterz, umiał wtedy powiedzieć: „Non possumus!” - Nie możemy! Nie możemy zgodzić się na nieprawość wobec Kościoła i narodu. 25 września 1953 r. Ksiądz Prymas został aresztowany i wywieziony w pierwsze miejsce odosobnienia. Jest osamotniony i wie, że zostawia Kościół w Polsce w warunkach bardzo trudnych i nieczytelnych, kiedy władza może ludziom wmówić wiele nieprawdy. Bogu dzięki, że znaleźli się wtedy biskupi, którzy okazali swoją wierność Kościołowi i Księdzu Prymasowi i nieustępliwie domagali się powrotu Prymasa do stolicy.
W Komańczy napisał tekst Ślubów Jasnogórskich Narodu, które zostały złożone na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. W październiku 1956 r. Prymas Wyszyński powraca do Warszawy. Jest bardzo potrzebny narodowi i Kościołowi.
Patrzymy dzisiaj na tego wielkiego Polaka jako prawdziwego wodza naszego narodu - interrexa. Taką funkcję pełnili prymasi polscy w czasach Królestwa: gdy umierał król i oczekiwano na jego następcę, władzę przejmował prymas. Prymasa Wyszyńskiego również obdarzano takim tytułem, gdyż był tym, który przewodził narodowi w czasach, gdy władzę w kraju sprawowali komuniści, którzy osiągnęli ją na bagnetach Armii Czerwonej i z pomocą polskich sprzedawczyków. Poprzez PZPR żelazną ręką rządzili narodem, choć nie mieli do tego uprawnień. Ksiądz Kardynał uświadamiał narodowi jego położenie, budził ducha wolności i solidarności społecznej. Mówił do nas z Jasnej Góry, z kościoła Świętego Krzyża w Warszawie - dzięki temu wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy i jaka winna być nasza droga.
Choć od jego śmierci upłynęło 31 lat, ciągle cisną się nam na usta słowa: Jakże nam Ciebie brakuje, Wielki Prymasie, prawdziwy Prymasie Tysiąclecia, jakże brakuje Twoich podpowiedzi dotyczących najistotniejszych zadań życiowych chrześcijanina. A świat chyba jeszcze bardziej nam się dziś skomplikował. Oprócz dość czytelnych zagrożeń ideologicznych pojawia się wiele innych, zatruwających słowa prawdy ewangelicznej, w dodatku przychodzą one do nas w pięknym i niewinnym opakowaniu, nagłaśniane przez media, które zatraciły poczucie swojej misji społecznej.
Patrzymy więc na Prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego z ogromną wdzięcznością i czekamy na jego beatyfikację. Prosimy Pana Boga o nowych prymasów Wyszyńskich, którzy potrafiliby współczesnemu laicyzmowi, współczesnym wrogom Kościoła powiedzieć: „Non possumus!”. Nie możemy godzić się na deptanie naszej godności, pieczętowane arogancją władzy, nie możemy odstąpić od podstawowych zasad życia chrześcijańskiego. A sługę Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego prosimy o pamiętanie tam, u Boga, o naszym narodzie, o opiekę nad naszą Ojczyzną i każdym z nas.
O modlitwę w intencji przebywającego w klinice Gemelli w Rzymie papieża Franciszka apelują do duchowieństwa i wiernych biskupi włoscy.
Prezydium Konferencji Episkopatu Włoch zapewnia Ojca Świętego o modlitwie w jego intencji, a także pracy lekarzy i personelu medycznego. „Obejmujemy Ojca Świętego z miłością, zachęcając wspólnoty kościelne do wspierania go modlitwą w tej chwili cierpienia” - czytamy w nocie Prezydium Konferencji Episkopatu Włoch.
Zaćma polega na zmętnieniu soczewki oka i stopniowym pogarszaniu się widzenia
Grono osób chorujących na zaćmę powiększa się z roku na rok. Choroba ta, znana również jako katarakta, polega na zmętnieniu soczewki oka, co z kolei przyczynia się do stopniowego pogarszania się widzenia. W wyniku pojawienia się tej choroby pacjenci skarżą się na zamazany obraz i utrudnione widzenie. Rozwój zaćmy przebiega stopniowo, dlatego też w pierwszej fazie może być niezauważalny. W najbardziej zaawansowanym stadium prowadzi do całkowitej utraty wzroku. Choroba ta kojarzona jest wyłącznie z seniorami. Czy jednak rzeczywiście dotyczy tylko osób w starszym wieku?
Gdy pacjent choruje na kataraktę, zaczyna obserwować u siebie typowe dla zaćmy objawy. Osoby, które są najbardziej narażone na zachorowanie, to seniorzy. Mowa tutaj o zaćmie starczej, która charakteryzuje się zmętnieniem soczewki wynikającym z naturalnego procesu starzenia się organizmu i zaburzeń na tle metabolicznym.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
