Kościół w Przesławicach położony jest nader malowniczo, w pagórkowatym terenie ziemi miechowskiej – to już województwo małopolskie, ale wciąż diecezja kielecka.

Przeniesiony z Gołczy

Sielankowej ciszy nie zakłóca świergot ptaków w świerkach i modrzewiach. Wydaje się, że tak było tutaj od zawsze, ale dzieje tej parafii to niewiele ponad 50 lat, zaś sam kościół – cenny zabytek w drewnie modrzewiowym, został przeniesiony z Gołczy, a wszystko zaczęło się w latach 70. XX wieku.

30 listopada 1970 r. bp Jan Jaroszewicz podczas Mszy św. sprawowanej w Przesławicach – wtedy na pustym polu i przy prowizorycznym ołtarzu – poświęcił kamień węgielny pod budowę kościoła. To początek historii parafii. Pierwszym kapłanem skierowanym do Przesławic był ks. Stanisław Sztafrowski, wówczas wikariusz z Miechowa. Pomimo trudności z tzw. przydziałami i kwestiami urzędowymi, sprawnie spełniał swe obowiązki. Dzięki życzliwym ludziom szybko ruszyły pierwsze prace z niwelowaniem terenu, które jednocześnie trwały przy rozbiórce i przenoszeniu kościoła z Gołczy. Ze względu na znaczne biologiczne zniszczenia i ubytki w drewnie, odtworzono niemal całość budowli świątyni (drewno zostało wymienione w 80 procentach). Kościół pierwotnie nosił tytuł św. Franciszka Ksawerego, ale po przeniesieniu do Przesławic zmieniono go na wezwanie NMP Matki Kościoła, z odpustem w drugi dzień Zielonych Świąt. Został poświęcony 19 maja 1975 r. przez bp. Jana Jaroszewicza, a parafia została erygowana 15 czerwca 1981 r.

Zanim powstała, miejscowi wierni należeli do parafii Miechów – tak było przez długie wieki. Nazwa wsi prawdopodobnie pochodzi od imienia jednego z jej właścicieli: Przedsława lub Przecława (pierwsza wzmianka o tej miejscowości pojawia się już w 1277 r. Wieś była związana z bożogrobcami z klasztoru w Miechowie).

Z okazji jubileuszu 50-lecia parafii w Przesławicach została zbudowana terenowa droga krzyżowa w lasku modrzewiowym tuż obok kościoła, która stanowi oryginalne wotum i miejsce zarówno do indywidulanej, jak i wspólnotowej modlitwy. 1 czerwca 2020 r. poświęcił ją bp J. Piotrowski, o czym przypomina pamiątkowy kamień. Zapewne skorzystał z niej niejeden samotny pielgrzym… Być może jeden z nich podjechał właśnie rowerem do kościoła i z zainteresowaniem czytał informacje zawarte na rozmieszczonych w wielu miejscach tabliczkach, m.in. przy ołtarzach, chrzcielnicy, dzwonnicy, przy głównym wejściu. Prosty zabieg? Prosty, ale mało gdzie praktykowany.

Skarby wnętrza

Świątynia jest modrzewiowa, konstrukcji zrębowej, ustawiona na podmurówce. Ma sklepienia kolebkowe i stropy belkowe. Jest częściowo podpiwniczona. Do nawy głównej dobudowana została pięcioboczna kaplica. Po dwóch stronach kościoła, od południa i zachodu, dostawiono dwie kruchty.

Ołtarz główny i boczne pochodzą ze szkoły krakowskiej i powstały w poł. XIX wieku, obrazy w nich umieszczone to XVIII wiek. Wyjątkowym kunsztem odznacza się tabernakulum w drewnie, nieznanego autora, a ciekawostkę architektoniczną stanowią kręte schody na chór (zbudowane wokół jednej belki, bez użycia gwoździ). W ołtarzu głównym – scena Ukrzyżowania Jezusa (krucyfiks w otoczeniu Matki Bożej, św. Jana Kantego, św. Maurycego i św. Floriana), w bocznym m.in. św. Anna Samotrzeć i Pokłon Trzech Króli. Przy ołtarzu św. Franciszka Ksawerego – ikona św. Michała Archanioła wykonana przez utalentowaną parafiankę, uczennicę autorki ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Ciekawe są też wyobrażenia ewangelistów. Jeden z zakamarków kościoła udało się wygospodarować na bibliotekę, której księgozbiór tworzą pozycje religijne i historyczne, z której można skorzystać w każdą niedzielę po Mszy św. To miejsce żyje, a księgozbiór rozbudowuje się – gdy jestem na plebanii, ktoś właśnie dzwoni z ofertą przekazania książek.

Z kolei w podziemiach kościoła przygotowano pomieszczenie dla grup wspólnotowych, których w tej niewielkiej, liczącej ok. 1100 osób parafii, jest sporo.

Wrażliwi i pracowici

Członkowie Wspólnoty Rodzin, jak informuje proboszcz ks. Tomasz Biskup, spotykają się raz w miesiącu. Rozważają tematy związane z wiarą, rodziną, życiowymi problemami. Do tej grupy należą czytania podczas Mszy św. w każdą niedzielę. Z podziemnej salki korzysta liczna grupa lektorów i ministrantów. Sześć róż różańcowych ma swoich patronów, a są nimi: św. Jan Paweł II, św. o. Pio, św. Rita, św. Faustyna, św. Maksymilian M. Kolbe, św. Dominik.

Proboszcz zwraca uwagę na wrażliwość ludzi na potrzeby kościoła, ich pracowitość i zaangażowanie. Wspólnota buduje się poprzez wiarę i konkretne działania – Przesławice są tego przykładem. Nasadzona roślinami skarpa u podnóża drogi krzyżowej, uporządkowane otoczenie kościoła, koszenie dużych połaci trawy, w tym lasku przy stacjach Drogi Krzyżowej, sprzątanie kościoła, troska o cmentarz (wzorcowo uporządkowany, z wydzielonymi miejscami na używane, ale wciąż jeszcze dobre znicze, z przestrzeganymi zasadami segregacji śmieci) – to przykłady zaangażowania i dobrych realizacji.

Ostatnio parafii udało się zbudować tak potrzebny parking przy kościele. – To jeden z takich małych cudów, który nam się przydarzył; ktoś sprzedał działkę k. kościoła, a było o nią bardzo trudno, ponad 100 samochodów ziemi i gruz otrzymaliśmy z budowy drogi E7, szybko spłaciliśmy zadłużenie za wykonanie parkingu. Od zakupu działki do użytkowania parkingu upłynęło tylko 9 miesięcy – wyjaśnia ksiądz proboszcz.

Kaplica cmentarna w Przesławicach została zbudowana w l. 1980-84. Znajduje się na końcu drogi krzyżowej i została w nią włączona tak, że stanowi ostatnią stację – Zmartwychwstanie.

Świadectwo wiary parafian stanowią też pięknie zachowane figury, jak ta przed frontem kościoła: Matka Boża z Dzieciątkiem, z 1792 r., umieszczona na wysokiej kolumnie, odnowiona i przeniesiona w 2016 r. (wcześniej stała wśród zarośli nad rzeką, prawdopodobnie przy dawnej drodze).

Z parafii pochodzą: śp. ks. Andrzej Szpak (Towarzystwo św. Salezego) oraz dwie siostry zakonne, s. Ludwika, benedyktynka i s. Jadwiga, służebniczka.

Pierwszym gospodarzem parafii był ks. Stanisław Sztafrowski (1970-81), a po nim kolejno księża proboszczowie: ks. Jan Pałys (1981-88), ks. Stanisław Wiewióra (1988 – 2004), ks. Jan Rydz (2004-05), ks. Tomasz Zięcik (2005-15) i od 2015 r. – ks. Tomasz Biskup.