Za nami święta. Wiele osób odetchnęło z ulgą. Bo – jak pisałam – w jednym ze swoich felietonów niektórzy ludzie świąt nie lubią, z wielu powodów. Przeważnie są to problemy rodzinne, zdrowotne lub finansowe. W przypadku wielu osób nie da się nic z tym zrobić, bo chorzy nie wyzdrowieją, a samotni nagle nie znajdą życiowych partnerów. Gdy jednak ominie się takie „rafy”, można spokojnie popracować nad swoim otoczeniem, by ludzie zbliżyli się do siebie.
Zaś z nieco innej beczki – zbliża się czas płacenia podatków i naszego jednego procenta na instytucje charytatywne. „Posłuchajcie, przyjaciele! Jeden procent znaczy wiele!” – zachęcają reklamy. Sporo grosza marnujemy, nie deklarując tych pieniędzy. A celów jest bez liku. Od schronisk dla zwierząt po schroniska dla ludzi. Ja właśnie to drugie wybrałam sobie za cel – Domowe Hospicjum Archidiecezji Warszawskiej, zresztą nie bez powodu. Jest mi do niego najbliżej wiekowo i zdrowotnie. Już nawet miałam taką próbkę od losu. Te instytucje są na końcu „łańcucha pokarmowego” świata. Ludzie młodzi, zdrowi i prężni w ogóle nie wyobrażają sobie, co to jest i jak to funkcjonuje. A człowiek dojrzały widzi dalej...
Pomóż w rozwoju naszego portalu
„Chorzy w fazie terminalnej choroby nowotworowej bezwzględnie wypisywani są ze szpitali i oddawani pod opiekę najczęściej bezradnej rodziny, która szuka pomocy hospicyjnej” – czytamy w informatorze o warszawskim hospicjum. Dalej pisze ks. Władysław Duda: „Ośmielam się prosić, aby stali się Państwo apostołami miłosierdzia i zachęcali swoich bliskich, sąsiadów, przyjaciół do czynów miłosierdzia wspierających osoby cierpiące”.
Tym bardziej – i to jest już mój dopisek – że nigdy nie wiemy, kiedy sami będziemy potrzebowali pomocy!
Elżbieta Nowak
Felietonistka Polskiego Radia
