Daniil Olegowicz Trifonov to dzisiaj jedno z najbardziej elektryzujących nazwisk światowej pianistyki. 26-letni wirtuoz podbija serca zarówno krytyków, jak i melomanów, a to nieczęsto chadza ze sobą w parze. Urodzony w Niżnym Nowogrodzie pianista jest laureatem licznych konkursów, z naszym Międzynarodowym Konkursem Pianistycznym im. Fryderyka Chopina włącznie (2010 r. – III nagroda oraz laur Polskiego Radia za wykonanie mazurków). Trudne do przecenienia są wygrane rok później w konkursie im. Piotra Czajkowskiego (Moskwa) oraz rozbicie banku w konkursie im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie (grand prix i trzy wyróżnienia, w tym za wykonanie kompozycji Fryderyka Chopina i publiczności). Dla nas, Polaków, najbardziej radosny jest fakt, że w osobie Trifonova mamy wielkiego ambasadora Chopinowskich fraz, w dodatku kompetentnego i porywającego w interpretacjach. I w chwili, w której gazety bez wahania obok jego nazwiska dodają słowa: „najwybitniejszy pianista swego pokolenia”, Rosjanin wydał album pt. „Chopin Evocations”, poświęcony całkowicie Chopinowskiej materii. Zgadza się. Nie piszę: „muzyce Fryderyka Chopina”, a wszystkiemu temu, co wydarzyło się muzycznie wokół naszego wielkiego mistrza. Oczywiście, nie brak tu i oryginalnych fraz naszego kompozytora, jednak dostały one nową oprawę. Chodzi o oba koncerty fortepianowe, w których wypadku nowej instrumentacji dokonał Mikhail Pletnev. Nie są to zmiany rewolucyjne, jednak ilekroć ktoś dotyka oryginału, zadaję sobie pytanie: po co? Może chodzi o dotknięcie legendy, zmierzenie się z nią, ogrzanie w słońcu Chopinowskiego geniuszu? Na pewno Pletnev (świetny jako zarówno dyrygent, jak i pianista) pokazał nam swoją wizję, lecz nie wnosi ona kompletnie nic wartościowego, nowego. Tym bardziej że dyskusje nad artyzmem orkiestrowej warstwy Chopinowskich koncertów zawsze budziły dyskusje (głosy o tym, że Chopin nie był najlepszym orkiestratorem, nie są odosobnione). Uciął je Nikołaj Rimski-Korsakow (choć ten cytat przypisuje się również Modestowi Musorgskiemu), który po obejrzeniu partytury z Koncertem f-moll powiedział: „Nic dodać, nic ująć”. Najważniejsze, że wygrywają wirtuozeria i artystyczna wizja Trifonova.

Jeśli chodzi o Chopinowskie odniesienia, to mamy tutaj fragment „Karnawału” Roberta Schumanna („Chopin”), jest „Hommage a Chopin” Edvarda Griega oraz „Un poco di Chopin” Piotra Czajkowskiego. Dwupłytowy album kryje też istne perły. Są to „Variations on a Theme by Chopin” Federica Mompou oraz „Nocturne” Samuela Barbera. W pierwszym kataloński kompozytor w przepiękny sposób bawi się słynnym Preludium A-dur op. 28, cały czas pozostając w duchu romantyzmu Chopinowskiego oryginału. Ot, 12 miniaturek (czasami bardzo odważnych), których nie wolno przeoczyć. Podobnie jak „Nokturnu” Barbera, w którym świat romantycznej, wręcz eterycznej tonalności staje naprzeciw XX-wiecznym technikom kompozytorskim – chromatyce, elementom dodekafonizmu. Porywające, trudno się od tych 4 minut i 10 sekund oderwać! A że pojawiają się prace naukowe na temat tego powstałego w 1959 r. dzieła, opatrzonego podtytułem: „Homage to John Field” (1782 – 1837, pianista i kompozytor, rozwinął formę nokturnu, zainspirował samego Chopina) – kompletnie mnie nie dziwi. Pod palcami Trifonova – wspaniałość. Co najważniejsze, sprawca tego albumu popularyzuje Chopinowskie inspiracje trasą koncertową po całym świecie. Aktualnie trwa jej europejska część. Niedawno grał w Alte Oper we Frankfurcie, na kolejny wieczór wyznaczył sobie koncertowe spotkanie z melomanami w Grand Théâtre de Provence (Aix-en-Provence), a w pierwszą niedzielę grudnia bawić będzie wirtuozerią w słynnym Concertgebouw w Amsterdamie. Tam wykona komplet utworów z opisywanej tutaj płyty – te, które nie wymagają akompaniamentu orkiestry.