Dzieje ludzkości mają głęboki sens religijny, a w samym ich centrum jest Syn Boży. Autentyczny katolik nie ma w sobie nic z mędrca, który, rozmyślając o niebie, nie interesuje się biegiem czy warunkami swojego życia. Wprost przeciwnie, on wie, że niebo przygotowuje się i dla niego, podczas gdy on sam przebywa na ziemi. Prawdziwy uczeń Chrystusa jest głęboko „związany” z życiem swojej epoki, swojego środowiska, swojego kraju i nic, co dotyczy drogi innych ludzi, jego braci, nie jest mu obce.
Ojciec Święty uważa, że wiara w Prawdziwego Boga jest integralną częścią komunikacji między ludźmi i że bez niej nie mogą być ich słowa całkowicie bogate w treść. Według Benedykta XVI, to właśnie w wierze możemy zawsze odrodzić się na nowo i lepiej poznać samych siebie. W wierze także rodzi się i pogłębia myśl, ludzka mądrość, a dzięki niej także komunikacja interpersonalna staje się bardziej wiarygodna. Papież systematycznie zwraca uwagę, że wiara powszechna w Chrystusa jest coraz bardziej zwalczana przez różne fałszywe „religie” przez stawianie przez nie różnych własnych pytań czy swoistych wypowiedzi pod tzw. publiczkę.
W Dziejach Apostolskich (10,34-35) czytamy, że „Bóg nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Bóg nie osądza ludzi na podstawie koloru skóry, pozycji społecznej ani płci. Dla Niego „nie ma (...) różnicy miedzy wolnymi a niewolnikami, mężczyznami a kobietami” (Ga 3, 28).
Wierząc w Prawdziwego Boga, odkrywamy największą tajemnicę życia. Pan Jezus przekazuje nam bardzo ważną prawdę egzystencjalną dotyczącą każdego człowieka, który uświadamia sobie, że może żyć wiecznie.
Syn Boży, przyjmując ciało, zjednoczył się ze wszystkim, co cielesne. Interesuje Go każdy człowiek. Syn Boży jest obecny w sercu człowieczeństwa, a zwłaszcza w tych, którzy cierpią. Po to Ojciec Święty ogłosił Rok Wiary, aby każdy katolik w swoim sumieniu poczuł się odpowiedzialny za stan swej wiary w Jedynego Boga i dobro wspólne swojej rodziny, kraju, narodu. Nie zwalnia go od tego ani bunt wobec teraźniejszej rzeczywistości, ani bezsilność, ani grzech. Polska 2012 i 12013 r. jest naszym katolickim obowiązkiem, naszą codzienną ewangelizacją i zarazem nadzieją, że wraz z całym ludem Bożym, zjednoczonym w Chrystusowym Kościele, będziemy na nowo odkrywać ten wielki dar wiary, nadziei i miłości. Podejmując go w nowych kontekstach historycznych, kulturowych, by czas, który jest przed nami, stał się początkiem wiosny Chrystusowego Kościoła, pogłębienia w Polakach poczucia odpowiedzialności za kraj i dar wiary katolickiego Kościoła: więc oczyśćmy się w prawdzie wewnętrznie i duchowo.
Prawda o darmowym usprawiedliwieniu przez wiarę w Chrystusa jest dla wielu katolików wciąż nieznana. Czy wynika to z nieznajomości Biblii? Czy jest zbyt trudna w zrozumieniu? Czy wynika z przekonania, że tylko przez dobre uczynki człowiek może być zbawiony? Wyjątkową okazją do przypomnienia tej prawdy była „Wspólna deklaracja w sprawie nauki o usprawiedliwieniu” (WDU), podpisana 31 października 1999 r. w Augsburgu przez przedstawicieli Kościoła katolickiego i Światowej Federacji Luterańskiej.
Dokument ten stał się kamieniem milowym w próbach pokonania rozbieżności co do nauki o usprawiedliwieniu, istniejących między kontynuatorami Marcina Lutra i Kościołem katolickim. Uzyskano konsensus, który stanowi epokowe znaczenie na drodze luterańsko-katolickiej ekumenii, zatwierdzony przez Magisterium Kościoła. W ten sposób Kościół postawił w centrum uwagi wszystkich chrześcijan temat ludzkiego zbawienia, który dzisiaj ludziom niewiele mówi. Utrata świadomości grzechu spowodowała, że dzisiejszy człowiek nie rozpoznaje działania łaski, co jest niewątpliwie powodem dechrystianizacji życia. W Deklaracji zawarte jest życzenie, by wspólna doktryna na temat usprawiedliwienia weszła w życie, stając się częścią doświadczenia wszystkich wierzących, a nie tylko przedmiotem dyskusji teologów. Uczyńmy więc zadość temu życzeniu.
W Liście św. Pawła do Rzymian czytamy: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz 3, 23-24). Czym jest usprawiedliwienie? Jest ono odpuszczeniem grzechów, działaniem Bożym, które grzesznego człowieka czyni sprawiedliwym, czyli świętym. Opisując zbawcze działanie Boże w akcie usprawiedliwienia, wskazuje się na Jezusa, który sam wychodzi naprzeciw człowiekowi i darmo gładzi jego grzech. Usprawiedliwienie jest uświęceniem i odnowieniem wnętrza człowieka przez dobrowolne przyjęcie łaski, dzięki jego współpracy z Bogiem. Oznacza więc łaskę otrzymaną w sakramencie i zmieniającą grzesznika w sposób wewnętrzny w nowe stworzenie. Wciąż jednak pozostaje w człowieku skłonność do grzechu, która sama w sobie nie jest grzechem, staje się nim dopiero, gdy na niego przyzwolimy. W akcie usprawiedliwienia Bóg wyprowadza człowieka z jego grzechu i otwiera przed nim nową, właściwą relację do samego siebie.
Pod wpływem zarzutów stawianych przez reformację Sobór Trydencki (1545-63) podał formułę katolicką, która łączyła wiarę i dobre uczynki: „Nie jesteśmy zbawieni przez dobre uczynki, ale też nie ma zbawienia bez dobrych uczynków”. Wobec jednostronnego podkreślenia wiary przez protestantów katolickie kaznodziejstwo podjęło przypomnienie o dobrych uczynkach i osobistym udziale człowieka w zbawieniu. Skutek był taki, że wielu katolików przez całe swoje życie nie słyszało nigdy jasno orędzia o darmowym usprawiedliwieniu przez wiarę.
Sprawiedliwość Boża - w przekonaniu Marcina Lutra - nie oznacza karania czy też zemsty ze strony Boga w stosunku do człowieka, przeciwnie, jest aktem, przez który Bóg czyni człowieka sprawiedliwym. Św. Augustyn dużo wcześniej napisał: „Podobnie sprawa się ma ze sprawiedliwością Bożą, która dzięki Jego darowi czyni nas sprawiedliwym”. Pojęcie sprawiedliwości Bożej wyjaśnia św. Paweł w Liście do Tytusa: „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” (Tt 3, 45). Sprawiedliwość Boża jest więc dobrocią i miłością Boga, Jego miłosierdziem.
Kuria Metropolitalna w Częstochowie informuje, że 1 kwietnia 2025 r., w wieku 47 lat, w 22. roku kapłaństwa, odszedł nagle do Pana śp. ks. Jacek Drozdek.
Kuria Metropolitalna w Częstochowie informuje, że 1 kwietnia 2025 r., w wieku 47 lat, w 22. roku kapłaństwa, odszedł nagle do Pana śp. ks. Jacek Drozdek, wikariusz parafii pw. Św. Antoniego z Padwy w Częstochowie.
Ojciec Święty Franciszek potwierdził, że abp Stanisław Gądecki będzie członkiem watykańskiej Dykasterii Nauki Wiary do osiągnięcia przez niego 80. roku życia. 19 marca 2025 r. papież przyjął rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity poznańskiego złożoną po osiągnięciu przez niego 75. roku życia.
Abp Stanisław Gądecki został mianowany członkiem ówczesnej Kongregacji Nauki Wiary (dziś dykasterii) przez papieża Franciszka 8 maja 2014 roku. Będzie mógł uczestniczyć w posiedzeniach kardynałów i biskupów, członków dykasterii, do października 2029 roku.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
