U progu Roku Wiary

Marian Sztajner/Niedziela

Bądź na bieżąco!

11 października zainaugurowany został w całym Kościele Rok Wiary. Szczególną okazją do tego były dwie rocznice: 50. rocznica rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II oraz 20 lat od opublikowania Katechizmu Kościoła Katolickiego. Rok Wiary w naszej diecezji rozpoczęła Msza św., którą bp Stefan Regmunt odprawił w katedrze gorzowskiej. Także w poszczególnych parafiach zostały lub zostaną odprawione specjalne Msze św. inicjujące Rok Wiary we wspólnotach parafialnych.
Szczególną formą rozpoczęcia w naszej diecezji Roku Wiary jest Diecezjalny Kongres Stowarzyszeń, Ruchów i Wspólnot dla Nowej Ewangelizacji. W historii naszej diecezji to już drugi kongres.

Z kongresowej przeszłości

Reklama

I Diecezjalny Kongres Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich naszej diecezji odbył się w dniach 5-7 czerwca 1998 r. w Gorzowie. Kongres nawiązywał do pierwszej rocznicy pobytu w naszej diecezji Jana Pawła II. Został poprzedzony kilkumiesięcznym okresem przygotowawczym. Najpierw w listopadzie 1997 r. z inicjatywy bp. Adama Dyczkowskiego powstała diecezjalna Rada Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich grupująca liderów świeckich oraz kapłanów zaangażowanych w działalność zrzeszeń kościelnych. Podczas pierwszych spotkań rady udało się wyłonić zespół roboczy, który rozpoczął prace przygotowawcze do kongresu. Pod koniec 1997 r. do wszystkich parafii naszej diecezji została rozesłana ankieta, której celem było zebranie informacji o wszystkich działających w diecezji ruchach i stowarzyszeniach. Nasza redakcja miała także swój udział w przygotowywaniu kongresu. Na łamach „Aspektów” od marca 1998 r. zaczęły ukazywać się artykuły prezentujące poszczególne ruchy i stowarzyszenia istniejące w diecezji. Sam kongres rozpoczął się obradami Diecezjalnej Rady Ruchów i Stowarzyszeń. Zgromadziła ona 40 przedstawicieli różnych wspólnot. Postanowiono opracować statut rady, a w celu głębszej formacji liderów grup i stowarzyszeń zaproponowano powołanie 3-letniego Studium Formacyjnego dla Liderów. Miejscem obrad był budynek Papieskiego Fakultetu Teologicznego w Gorzowie. Poszczególne sesje odbywały się jednak także w innych miejscach: w kościołach pw. św. Maksymiliana, pw. Męczenników Polskich, pw. św. Wojciecha, pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, pw. św. Antoniego i Stanisława, w katedrze oraz szkołach.
Kongres miał także wymiar formacyjny. Delegaci mogli wysłuchać wykładów i prelekcji ks. prof. Krzysztofa Pawliny. Ostatni dzień kongresu był tak pomyślany, aby przeżyć go jako diecezjalną pielgrzymkę z racji pierwszej rocznicy wizyty Jana Pawła II. Obok Mszy św. głównym akcentem pielgrzymki był obrzęd odnowienia przyrzeczeń sakramentu bierzmowania. Było to takie swoiste „bierzmowanie ruchów” w naszej diecezji. W homilii Mszy św. bp Adam Dyczkowski mówił o zadaniach czekających zrzeszenia kościelne. Już wówczas okazało się, że jednym z najważniejszych zadań ruchów jest nowa ewangelizacja. W obradach kongresowych uczestniczyło blisko 700 osób.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kongres dziś

Drugi w historii kongres został nazwany Kongresem Stowarzyszeń, Ruchów i Wspólnot dla Nowej Ewangelizacji. W przedziwnych planach Bożej Opatrzności okazało się, że to, czym kończył się poprzedni kongres, stało się tematem obecnego spotkania. Sam pomysł nowego kongresu zrodził się oddolnie. Wyszedł z grona osób na co dzień posługujących w różnych ruchach i stowarzyszeniach. Tym razem miejscem spotkań stały się Rokitno i Zielona Góra. Pierwsza część kongresu to sympozjum diecezjalne o nowej ewangelizacji. Gościem kongresu jest ks. Denis Biju-Duval, konsultor Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, przewodniczący Papieskiego Instytutu Pastoralnego przy Uniwersytecie Laterańskim oraz członek wspólnoty Emmanuel. W dalszej części kongres miał dać możliwość spotkania się różnych ruchów i stowarzyszeń na czuwaniach modlitewnych w duchu i charyzmacie tych wspólnot. Sama obecność ruchów w parafiach - kościołach stacyjnych Zielonej Góry została tak pomyślana, aby mogły one podjąć się dzieła ewangelizacji bezpośrednich w różnych punktach miasta. Ostatnie akcenty kongresu to wspólne czuwanie modlitewne i Msza św. kongresowa pod przewodnictwem biskupa diecezjalnego Stefana Regmunta.

W parafialnej rzeczywistości

Rozpoczęty Rok Wiary odbywa się w całym Kościele. Wiele ważnych uroczystości zostało zaplanowanych w Rzymie i w poszczególnych krajach. Także w naszej diecezji zaplanowano wiele ważnych spotkań. Jednym z nich jest kongres diecezjalny. Ale by to wszystko mogło się udać, potrzeba przeżycia Roku Wiary także w rzeczywistości parafialnej. W naszych wspólnotach parafialnych zostały zaplanowane specjalne Msze św., które miały zainaugurować ten szczególny rok. Zewnętrznymi znakami Roku Wiary są obok księgi Pisma Świętego także teksty dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz Katechizm Kościoła Katolickiego. Te księgi mają nam towarzyszyć nie tylko jako zewnętrzne ozdoby Roku Wiary, ale jako stałe zaproszenie do pogłębiania własnej wiary i wiedzy religijnej. Zamierzeniem papieża Benedykta XVI jest nie tylko uczczenie samych rocznic rozpoczęcia soboru i wydania Katechizmu Kościoła Katolickiego, ale także pogłębienie wśród wiernych nauki Kościoła. Warto, aby te księgi zagościły nie tylko w kościołach, ale również w naszych domach. Księga Pisma Świętego zapewne jest w każdym religijnym domu. Ale może warto pomyśleć choćby o Katechizmie Kościoła Katolickiego. Ta duża księga, gdyby została przyjęta w każdym domu w Roku Wiary, stałaby się zaproszeniem do pogłębienia własnej wiary.

Rok Wiary właśnie się rozpoczął. O wszystkich ważniejszych wydarzeniach tego czasu w będziemy pisali na naszych łamach. Najciekawsze inicjatywy z poszczególnych parafii opiszemy także z wielką radością.

2012-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świat a Rok Wiary

Niedziela szczecińsko-kamieńska 42/2012, str. 2, 5

Ks. Andrzej Supłat

Bożena Sztajner/Niedziela

W czwartek 11 października br. rozpoczął się Rok Wiary. Nie jest to pierwszy tematyczny rok w ostatnich latach. Wystarczy wspomnieć Rok św. Pawła, Rok Kapłaństwa, Eucharystii, Różańca czy Wielki Jubileusz Dwutysiąclecia Chrześcijaństwa poprzedzony trzema latami poświęconymi poszczególnym Osobom Trójcy Świętej. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pontyfikaty Jana Pawła II i Benedykta XVI są w szczególny sposób ukierunkowane na poprawną interpretację postanowień Soboru Watykańskiego II i wcielanie ich w życie - zgodnie z pragnieniem Ducha Świętego. W ten sposób tych dwóch następców św. Piotra i namiestników Chrystusa na ziemi kontynuuje dzieło swoich poprzedników, aby świadomość Kościoła i jego tradycja rozwijały się w sposób integralny, mimo różnych zawirowań i nieprawidłowości doktrynalnych czy duszpasterskich, które pojawiły się w ostatnich dziesięcioleciach w Kościele i na jego obrzeżach. Zmęczenie, zniechęcenie, egoizm, nieuporządkowane pragnienia mają ścisły związek z naszą wiarą, z wewnętrznym przekonaniem, z wizją naszego życia na ziemi i w wieczności. Dekalog - zwerbalizowane przez Boga prawo naturalne - obowiązuje wszystkich ludzi, porządkuje i obiektywizuje myślenie, daje wizję mądrości i wiedzy każdemu człowiekowi niezależnie od wiary i religii. Dlatego wszyscy ludzie mają obowiązek kierować się sumieniem, a czytając Ewangelię, mogą się dowiedzieć, co o realizowaniu życia mówił Jezus. Świat jest dziełem Boga i ilekroć o tym zapomina, redukuje swoją godność, zaciemnia tożsamość. Bóg i dzisiaj podtrzymuje świat w istnieniu, otwiera nieoczekiwane perspektywy, ujawnia tajemnice natury, czeka na nawrócenie, stwarza ku temu okazje. Niestety, obserwujemy dziś nadprodukcję fałszywych ideologii i fałszywych ideałów. Wyrazem ich jest legalizacja zjawisk i zachowań najbardziej nieludzkich, takich jak aborcja czy eutanazja, skandale seksualne czy molestowanie dzieci, poniżające rozrywki, morderstwa i inne. Prawdziwie niepokojące jest to, że ludzie przestają mieć szacunek do samych siebie. Godność i honor tracą konkretne osoby, a z nimi tracą go uniwersytety, partie i ugrupowania kulturalne. Zsekularyzowany liberalizm awansował dziś do rangi światowej religii, której często uczy się w szkołach, oczywiście, pod innymi szyldami. W Polsce nie brakuje zdumiewających przykładów lansowanego relatywizmu moralnego, kulturowego czy prawnego. Okazji do refleksji dostarcza nam codzienne życie. Kościół pada ofiarą nieprzyjemnego kłamstwa, które ma charakter iluzji. Od kilku lat imputuje się Kościołowi, że jest leniwy, że się nie stara, nie zabiega o wiernych, że jest go za mało na dole, wśród ludzi, że jest pozbawiony wyobraźni. Tymczasem Kościół pracuje najwięcej ze wszystkich instytucji społecznych, jakie w Polsce istnieją, jest wszędzie: w edukacji, medycynie, filantropii, blisko państwa, blisko potrzebujących, biednych itd. Kościół jest najbardziej urozmaiconą organizacją, prowadzi kilka tysięcy wielkich projektów, które są zakorzenione w skrajnie różnych dziedzinach. Co chwilę słychać, że w Kościele coś wymyślono i że poparło to mnóstwo ludzi. Demokracja jest wielką wartością, ale bez moralności staje się harcowiskiem prowadzącym do totalitaryzmu. Dlatego nie brak dziś głosów poważnych myślicieli, którzy twierdzą, że przeżyła się również sama demokracja (Paul Ricoeur, Marcel Gauchet). Rozsądek woła o uzupełnienie jej doświadczeniami narodów, o respektowanie praw natury i stanowienie praw zgodnych z prawem Bożym. Pan Jezus mówił o Bogu Ojcu, otworzył drogę zbawienia, ale też ujawnił podstępy szatana. Założone przez Chrystusa „chrześcijaństwo nie jest czystą nauką ani teorią na temat tego, co było i co będzie z duszą człowieka, ale jest świadectwem rzeczywistego wydarzenia, mającego wpływ na całe życie człowieka” (L. Wittgenstein). Chrystus jest Bogiem, którego chrześcijanin przez wiarę spotkał i swoje życie stara się dostosować do Niego. Rok Wiary ma być czasem intensywnego „treningu”, aby życie nasze przeżywać po chrześcijańsku, głębiej wnikać w jego tajemnice, by coś lepszego dokonało się w naszym życiu, aby coś się zmieniło, rozświetliło, uświadomiło. Diabeł kusi, chce pozyskać dla siebie. Chce osłabić naszą wiarę, oddzielić od Boga i Kościoła. Reszta pójdzie łatwo. Każdy szczegół będzie tu ważny, będzie jednoczył lub oddzielał od Jezusa. Mojżesz zwracał uwagę na rolę wdzięczności wobec Boga. Kto umie dziękować Bogu, ten uznaje Go dawcą dóbr duchowych i materialnych. A ponieważ wie, od kogo je otrzymał, tym większe na przyszłość uzyska. A św. Paweł przypomina, że chrześcijaństwo ukryte, anonimowe, to chrześcijaństwo chore. Bez głoszenia wiary, przypominania prawdy nie da się wypełnić poleceń Jezusa: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9). Rok Wiary ma być czasem wiary czynnej, wzrastającej przez czyny. Bł. Jan Paweł II w dokumencie „Na początku nowego tysiąclecia” przypomniał, że katolicy powinni wypływać na głębię wiary, sięgać po świętość, bo jedynie ona „okazała się rzeczywistością, która lepiej niż cokolwiek innego wyraża tajemnicę Kościoła” (nr 7). Chrześcijaństwa nie da się zamknąć tylko do tradycji, kultury czy przeżycia estetycznego. Ono prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, otwiera perspektywę transcendencji, nieskończoności, zbawienia, które zaczynamy realizować już tu, na ziemi. Skuteczne działania chrześcijan mają początek w kontemplacji Chrystusa. Powinniśmy umieć Go dostrzec przede wszystkim w twarzach tych, z którymi On się utożsamiał: z potrzebującymi pomocy, cierpiącymi i biednymi. Rozpoczęty Rok Wiary zainicjuje z pewnością sporo wydarzeń, które rozpalą wiele grup katolickich. Zdarzy się dużo dobrego. Nie będzie cicho i pusto. W tego rodzaju historiach aktywności jest dużo i dużo jest też korzystnych konsekwencji. W polskim Kościele ludzie wymiernie robią coś razem, wymiernie się komunikują. Wielu jest animatorów, którzy spędzają całe dnie, oddając się różnym kościelnym działaniom. Rok Wiary z pewnością pobudzi do realizowania dodatkowych zadań. Warto zaznaczyć, że w dziejach społeczeństw, narodów, wspólnot i grup ludzkich zdarzają się lata szczególne i wyjątkowe pod wieloma wzglądami. Zapadają one głęboko w pamięć kolejnych pokoleń, znajdują odzwierciedlenie w podręcznikach historii czy literatury. Wspomnieć można rok 1812, który Adam Mickiewicz uwiecznił w „Panu Tadeuszu”: „O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju!/Ciebie lud zowie dotąd rokiem urodzaju,/A żołnierz rokiem wojny; dotąd lubią starzy/O obie bajać, dotąd pieśń o tobie marzy./Z dawna byłeś niebieskim oznajmiony cudem/I poprzedzony głuchą wieścią między ludem...”. Przywołując słowa wieszcza, zauważyć należy, że ludzie zostali tak stworzeni, że potrzebują odwołań do znaczących wydarzeń z przeszłości. Dają im one nie tylko poczucie ciągłości historii, ale pozwalają także określić własne miejsce w dziejach świata. Sytuują człowieka w czasie i dają mu poczucie sensownego nim gospodarowania. Dlatego szczególny okres Roku Wiary. „Rok Wiary jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata” - napisał Ojciec Święty i dodał: „Pragniemy, aby ten Rok rozbudził w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją. Będzie to też dobra okazja, by z większym zaangażowaniem celebrować wiarę w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która jest «szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc». Jednocześnie pragniemy, żeby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej wiarygodne. Zwłaszcza w tym Roku każdy wierzący powinien na nowo odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa i przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary”.

CZYTAJ DALEJ

Rozważanie do Słowa Bożego: Jezus nie romantyzuje misji

2025-12-25 22:09

Ks. Krzysztof Młotek

[ TEMATY ]

Ks. Krzysztof Młotek

Glossa Marginalia

Jerozolima – Kościół św. Piotra in Gallicantu[/fot. Grażyna Kołek

Dz 6, 8-10; 7, 54-60

CZYTAJ DALEJ

Już jutro rusza Spotkanie Taizé. Tysiące młodych przyjadą z ponad 50 krajów

2025-12-27 10:00

Polskifr.fr

48. Europejskie Spotkanie Młodych Taizé

50 krajów

ks. Tomasz Sokół / Polskifr.fr

48. Europejskie Spotkanie Młodych Taizé

Od 28 grudnia 2025 r. do 1 stycznia 2026 r. potrwa 48. Europejskie Spotkanie Młodych Taizé. Jak poinformowali organizatorzy, w Paryżu i regionie Île-de-France spotkają się tysiące młodych w wieku 18-35 lat z ponad pięćdziesięciu krajów, z różnych Kościołów i tradycji chrześcijańskich. To szóste w historii spotkanie w tym rejonie. Ostatnie miało miejsce w 2002 r. Będzie to pięć dni modlitwy, dzielenia się i refleksji, w duchu przyjaźni i braterstwa.

Po raz kolejny spotkanie młodych chrześcijan z różnych środowisk będzie okazją do podzielenia się doświadczeniami przeżywania wiary. Przyjmie ich blisko 200 lokalnych parafii, ugoszczą ich lokalni mieszkańcy. Młodzi pielgrzymi doświadczą gościnności, która pozostawi trwałe wspomnienia zarówno u gości jak i gospodarzy. Istnieje możliwość włączenia się w pomoc w lokalnych punktach przyjmowania pielgrzymów jak i otwarcia drzwi dla dwóch lub więcej pielgrzymów na cztery noce.

CZYTAJ DALEJ

Reklama