Reklama

Wiara

#NiezbędnikWielkopostny/Wielki Post w Ziemi Świętej

Świadectwo: Wielki Post w Ziemi Świętej

W niezwykłą podróż po Liturgii Słowa w czasie Wielkiego Postu zaprasza nas Monika Górska, autorka książki “Zaufaj i puść”, reżyser, przedsiębiorca i nauczycielka storytellingu, czyli pięknej sztuki opowiadania. W każdy czwartek Wielkiego Postu, zabierze nas w wędrówkę do Ziemi Świętej.

[ TEMATY ]

świadectwo

#NiezbędnikWielkopostny2024

Fot. Monika Książek

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W każdy wielkopostny czwartek zapraszamy do wielkiej modlitwy o pokój na Bliskim Wschodzie.

Podziel się cytatem

O tym wszystkim opowiada w swojej bestsellerowej już książce „Zaufaj i puść” Monika Górska, reżyser nagradzanych na świecie filmów, storytellerka, autorka Trylogii Zaufania. To już drugi tom, po sukcesie „Zaufaj” w ubiegłym roku.
Artur Żmijewski, który został Patronem całej trylogii, tak o niej pisze: „Uwielbiam ten styl pisania. Lekkość i prostota, z jaką autorka pisze o rzeczach tak istotnych i dotykających duchowości, która jest sferą niezwykle intymną, to wartość absolutna tej książki”. Rekomenduje ją też prof. Krzysztof Meissner i wielu czytelników, którzy czytają ją jednym tchem i wracają do niej po kilka razy.

Przywróć mi radość

Reklama

Góra Tabor – Góra Przemienienia to jedno z najważniejszych dla mnie w Ziemi Świętej miejsc MOCY. Tam pokazał się Jezus taki, jaki naprawdę JEST. W Betlejem, a później w Nazarecie, Jezus pokazał, że On – Bóg jest człowiekiem. A na górze Tabor – że ten człowiek jest Bogiem. W jaśniejącej jak słońce twarzy Jezusa Bóg pokazał swoją twarz. Stało się to w czasie, kiedy Jezus się modlił. Modlitwa to najskuteczniejszy meeting point. Jak na lotnisku. Jakub, Jan i Piotr, których wziął ze sobą, przez chwilę zobaczyli prawdziwą twarz JESTEM. I usłyszeli Jego głos. Powiedział im coś, czego być może oni nigdy nie słyszeli od swoich ojców: – To jest mój ukochany Syn! Ja też nigdy nie usłyszałam takich słów od mojego taty. I przez tak wiele lat sama nie potrafiłam mu powiedzieć, jakim jest dla mnie tatą. Ale cieszę się, że jeszcze zdążyłam.

Nie da się platonicznie ufać

A teraz jedziemy na górę Tabor, gdzie Ojciec przypomina: Słuchajcie mojego Syna. W sumie mówi to samo, co wcześniej w Kanie powiedziała do sług Maryja. Słuchajcie, czyli „Zróbcie wszystko, co wam każe”. To brzmi strasznie! Kojarzy mi się z nakazami, posłuszeństwem, groźną, stanowczą mamą, autorytarnym tatą, despotą, wymuszaniem nawet. Tak przez tyle lat było. Po mojemu. A po Bożemu? – Słuchaj mojego Syna, to usłyszysz i zobaczysz, jak wielkie rzeczy dla ciebie przygotowałem. – Rób według Jego słów, a będzie ci dane. W twoim życiu zaczną się dziać prawdziwe cuda. I wszystko inne będzie ci dodane! Miarą dobrą, szczodrą, utrzęsioną… Jakby każde z nas – Najlepszy Scenarzysta Świata i ja – reżyser Jego najlepszego na świecie scenariusza, opowiadało inną historię. Ach, gdyby była taka gałka, jak kiedyś w naszym radiu z zielonym okiem w maminym pokoju, którą wystarczyłoby pokręcić, by nastroić się na tę samą falę… Tak, by ten głos dochodził do mnie czysty, bez zakłóceń. Dzisiaj już wiem, że ta gałka istnieje. Niestety, sama wiedza nie starczy. Trzeba poruszyć tą gałką. I być uważnym, kiedy złapie tę właściwą falę. I delikatnie dopasowywać, jeśli głos będzie się gubić. Ta gałka to zaufanie. Da się platonicznie kochać, ale nie da się platonicznie ufać. Boję się, że na szczycie góry będą dzikie tłumy. Tymczasem na parkingu nie ma żadnego autobusu. Kościół jest zupełnie pusty. Tylko franciszkanin, który pilnuje miejsca. Odpina sznur i wpuszcza mnie do dolnej części kościoła, pod przepięknym półkolistym sklepieniem – całym z mozaiki. W podłodze po obu stronach ołtarza zasłonięte szkłem dwie skały. Na jednej ukazał się prorok Eliasz, na drugiej Mojżesz. Tam, gdzie przemienił się Jezus, jest teraz ołtarz. I tam do dzisiaj codziennie się przemienia w Eucharystii. Z tyłu, na całą długość ściany, kolorowy witraż z dwoma pawiami i napisem po łacinie: Panie, dobrze tutaj być. I rzeczywiście, tak mi dobrze być tutaj.

Przyjechałam tu z konkretną misją

Ostatnio byłam taka strasznie smutna, wiele rzeczy mi nie wychodziło, a te, które wychodziły, też jakoś nie dawały radości. Patrzyłam na siebie w lustrze i dosłownie musiałam sobie przypominać, że mam się uśmiechnąć. A ponieważ dużo występuję przed kamerą i przed ludźmi, to moja genialna asystentka, a teraz już przyjaciółka, Ania wpadła na pomysł, żeby od czasu do czasu pokazywać mi z widowni banana. Znak, że mam się uśmiechnąć. Bo – jak mówi o. Leon Knabit z Tyńca – „Z gębą jak cmentarz świata nie zbawisz”. No, gdzieś mi się ten uśmiech zupełnie zagubił i nie bardzo chciał wracać. Ja tu na górę Tabor przyjechałam, żeby prosić Boga o uśmiech. Żeby mi go przywrócił. Tyle radości zawsze miałam w sobie, odkąd tylko pamiętam, mimo bardzo trudnego życia. A teraz, z każdym rokiem, z każdym kolejnym miesiącem, z każdym kolejnym dniem, zwłaszcza tych ostatnich lat, ona ze mnie wyciekała jak z pękniętego glinianego garnka. A na jego dnie pozostał już tylko gęsty, lepki smutek. Klękam więc przy ołtarzu i mówię: – Jestem. Rób, co chcesz. Ale proszę, przywróć mi radość, przywróć mi wesele. I jakoś tak się dzieje, że w kolejnych dniach w Liturgii Godzin tyle jest o radości. Że dostanę olejek wesela zamiast szaty smutku, że z radosnym sercem pić będę moje wino, bo podoba się Mu to, co robię. Że po wieczornym płaczu przyjdą poranne okrzyki radości.

Dla Boga nie ma nic niemożliwego

To już wiem na pewno. To powiedział Maryi Gabriel, którego imię znaczy: Bóg jest moją siłą. A i w moim życiu, kiedy tylko realizowałam je według Jego scenariusza, tyle niemożliwych rzeczy stało się możliwych… Może więc i to? Mimo wszystko jestem bardzo zaskoczona, kiedy po powrocie z Galilei moja przyjaciółka Alicja powita mnie: – Wiesz co, Monika? Pamiętam, że jeszcze tak niedawno byłaś ciągle taka smutna. Jakby ci ktoś zgasił światło. Niby byłaś spokojna, ale właściwie nie było w tobie radości. A teraz widzę, że się uśmiechasz, że zupełnie inaczej wyglądasz. Co się stało? To jest tajemnica góry Tabor. Metanoia. Powrót do źródła. Przemiana nie w tego, kim chcę być, ale w tego, kim w najgłębszej swojej istocie jestem. Taką, jaką sobie Bóg wymarzył. Tam, na górze Tabor, odkrywam w głębi mojego serca, że każdy z nas jest boski! „Bogami jesteście i dziećmi króla” – przypomina Jezus słowa psalmu. Stworzeni na Jego obraz i podobieństwo. Serio! To jak tu się smucić? Czuję, że teraz już jestem wreszcie gotowa. Trochę się jeszcze boję, ale już się nie waham. Ruszam Szlakiem Jezusa…

Czas na spotkanie

Jestem tu w nazaretańskim Karmelu zaledwie od godziny, a czuję, jakbym nagle dostała w prezencie i siostrę i ciocię. Rozmawiam jeszcze chwilę z matką przełożoną. – O której są ranne są modlitwy? – My zaczynamy o szóstej. Chyba usłyszała, jak jęknęłam w duchu, bo szybko dopowiada: – Ale pani może przyjść później, na Mszę świętą o ósmej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W swoim rytmie

Nawet ze sobą nie negocjuję. Od początku tej podróży jakoś tak naturalnie zanurzyłam się w Liturgii Godzin, która ludziom, bliżej zaprzyjaźnionym z Jezusem, wyznacza rytm dnia. Jutrznia, godzina czytań, modlitwa w ciągu dnia: tertia, seksta i nona, wieczorem nieszpory i przed pójściem spać kompleta. To niesamowite, że w naszych tak zagonionych czasach, w zakonach – zwłaszcza kontemplacyjnych – to do nich dostosowuje się pracę. Nie na odwrót. Dla mnie to najtrudniejsze do przeskoczenia. Jak mam na dźwięk dzwonka, kiedy jestem w trakcie czegoś ważnego albo kreatywnego, odłożyć wszystko na bok i ruszyć do kaplicy na wspólną modlitwę? Taka niby drobna rzecz, a od razu weryfikuje, kto i co jest dla mnie na pierwszym miejscu…

Strata czasu

Reklama

Kiedyś brewiarz to były cztery grube tomy, w których tak łatwo można się było pogubić. Dzisiaj mam aplikację w komórce. Aż grzech nie skorzystać. I nawet kiedy czasem mi myśl ucieka czy się gubię, chyba najważniejsze jest, że jestem. Że daję Słowu czas. Najlepiej stracony czas to czas stracony dla Jezusa. Bywały okresy w moim życiu, że modlitwa brewiarzowa wyznaczała rytm każdego mojego poranka i wieczora. Do dzisiaj jeszcze o ustalonych porach w mojej komórce odzywają się dzwony, żeby mi przypomnieć: Hej, Monika, czy to, co w tej chwili robisz, jest na pewno najważniejsze? Niestety, zbyt często okazuje się, że jest. A jeśli nawet nie ważniejsze, to bardziej pilne. Albo przynajmniej tak mi się w tym momencie wydaje. A dzwony sobie biją… Tym bardziej więc się cieszę teraz, że znowu do tego wracam. I że nie sama. A z karmelitankami modlić się tak pięknie… w harmonijnym unisono, gdzie żaden głos nie chce zatrzymać na sobie, ale wszystkie głosy razem tworzą jeden wspólny, na chwałę Pana.

Ciebie szukam

Siostra Myriam Thérèse daje mi mosiężny klucz, piękny i ciężki, i uczy, jak otwierać masywne drzwi do kościoła. Następnego dnia, kiedy ranne wstają zorze, otwieram drzwi. Siostry już się modlą za kratą. Z drugiej strony przygotowana dla mnie kartka z hymnem na dziś i francuski brewiarz, z kolorowymi wstążeczkami, żeby można się było połapać w poszczególnych częściach. Kościół jest jeszcze ciemny. Zaczynamy jutrznię. I nagle docierają do mnie, jak przez gęsty welon porannego zmęczenia i nie mojego języka słowa hymnu: O Trójco wieczna, jesteś Oceanem głębokim, w którym im więcej szukam, tym więcej znajduję, a im więcej znajduję, tym więcej Cię szukam. Przyoblecz mnie w Siebie, abym stała się Twoim obrazem, o Potęgo, Mądrości i Miłości, Ojcze, Synu i Duchu Święty. Czuję, jak te słowa wwiercają się dosłownie prosto w moje serce, a oczy znowu mam pełne łez. Te słowa jakoś nie dają mi spokoju. Kto może być ich autorem? Znajduję w końcu. I znowu przeżywam szok.

Materiał prasowy

Modlitwa św. Jana Pawła II o pokój

Reklama

Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń. Usłysz krzyk wszystkich Twoich dzieci, udręczone błaganie całej ludzkości. Niech już nie będzie więcej wojny – złej przygody, z której nie ma odwrotu, niech już nie będzie więcej wojny – kłębowiska walki i przemocy. Spraw, niech ustanie wojna (…), która zagraża Twoim stworzeniom na niebie, na ziemi i w morzu. Z Maryją, Matką Jezusa i naszą, błagamy Cię, przemów do serc ludzi odpowiedzialnych za losy narodów. Zniszcz logikę odwetów i zemsty, a poddaj przez Ducha Świętego nowe rozwiązania wielkoduszne i szlachetne, w dialogu i cierpliwym wyczekiwaniu – bardziej owocne niż gwałtowne działania wojenne. Amen.

Święta Maryjo, Królowo Pokoju, módl się za nami,

Święty Benedykcie, módl się za nami,

Święci Cyrylu i Metody, módlcie się za nami,

Święta Brygido, módl się za nami,

Święta Tereso Benedykto od Krzyża, módl się za nami,

Święta Katarzyno ze Sieny, módl się za nami.

W tekście wykorzystano fragmenty bestselerowej książki Moniki Górskiej "Zaufaj i puść", wydanej w 2023 r. przez Fabrykę Opowieści.

2024-02-14 20:41

Ocena: +41 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Droga Krzyżowa siedmiu darów Ducha Świętego - dar męstwa

[ TEMATY ]

#NiezbędnikWielkopostny2024

Karol Porwich/Niedziela

W każdy wtorek i piątek Wielkiego Postu we współpracy z Duszpasterstwem Powołań - siostrami honoratkami, zapraszamy do wyruszenia we wspólną Drogę Krzyżową. Zapraszamy do wielkiej modlitwy o pokój w Ojczyźnie.

Z Ewangelii według Św. Jana: „Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: Oto król wasz! A oni krzyczeli: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! Piłat rzekł do nich: Czyż króla waszego mam ukrzyżować? Odpowiedzieli arcykapłani: Poza Cezarem nie mamy króla. Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano”. (J 19, 13-16) Jezus zostaje skazany na śmierć, ma umrzeć na krzyżu za nasze grzechy. Co mógł czuć w tym momencie? Każdy człowiek zapewne byłby przerażony, próbowałby odwrócić swoją sytuację, uciec i uratować się. Jednak Jezus ukazuje Swoje męstwo. Nie odwraca się od cierpienia, godzi się na śmierć, by dać nam wolność i odkupić nasze grzechy. Jak często w podejmowaniu codziennych decyzji szukamy najlżejszej drogi, idziemy po linii najmniejszego oporu, nierzadko nie zwracając uwagi na długotrwałe efekty naszych działań? Jak często zamiast mężnie stawić czoła problemom, odwracamy się szukając łatwiejszej drogi. nie myśląc o krzywdzie jaką możemy wyrządzić drugiemu człowiekowi. Panie, dodaj nam daru męstwa, byśmy nawet w najcięższych momentach nie szukali tymczasowych środków zastępczych, tylko zawsze byli gotowi do podjęcia dobrej decyzji. Stacja II. Jezus bierze krzyż na swoje ramiona „Jeżeli chcesz mnie naśladować To weź swój krzyż na każdy dzień I chodź ze mną zbawiać świat Zbawienie przyszło przez krzyż"- pieśń religijna Każdy z nas ma w swoim życiu trudności, problemy. Nie jest nam łatwo trwać w związku, rodzinie, społeczności, Kościele. Gdy czujemy, że to nas przerasta, wspomnijmy Jezusa, który będąc bez grzechu, dźwignął na siebie wszystkie nasze winy. Był to akt niesamowitego męstwa. Dźwiganie naszego krzyża również wymaga siły, odwagi i cierpliwości. Gdy życie staje się nieznośne, pamiętaj, że na bierzmowaniu otrzymałeś dar męstwa właśnie po to, by przezwyciężać takie trudności. Stacja III. Pan Jezus upada po raz pierwszy Pierwszy raz zawsze jest najtrudniejszy. Gdy przeżywamy pierwszy upadek, boimy się, że nie damy rady ruszyć dalej. Nagle wszystko staje się dla nas niemożliwe. Marzymy o powrocie do sielankowego, beztroskiego dzieciństwa. Jednak skrycie wierzymy, że nikt naszego upadku nawet nie zauważył. A nawet jeśli - zachowa to dla siebie. Pan Jezus upadając po raz pierwszy widzi wśród ludzi zawód, zobojętnienie. Ciężar krzyża i liczne rany nie są więc Jego jedynymi zmartwieniami. Jednak po upadku powstaje i próbuje kontynuować swoją wędrówkę. Albowiem wie, że te cierpienie ma sens. Czuje się obciążony ciężarem ludzkich niedoskonałości, zdrad i win. Jezu, dodaj nam męstwa abyśmy tak jak Ty, rozumieli miłość i przebaczenie. Aby po upadku starczyło nam sił, by wstać i iść, ale także podać bliźniemu pomocną dłoń.
CZYTAJ DALEJ

Włochy: 13-letni uczeń ukarany za odmowę korzystania z "tęczowych schodów"

2025-03-06 21:09

[ TEMATY ]

Włochy

LGBT

pixabay.com

Uczeń szkoły średniej w Weronie otrzymał zawiadomienie dyscyplinarne po tym, jak odmówił skorzystania ze schodów udekorowanych kolorami tęczy i napisami dotyczącymi tolerancji. Szkoła uważa, że ​​zachowanie ucznia zagrażało bezpieczeństwu, natomiast rodzice nieletniego utrzymują, że został on ukarany za wyrażenie sprzeciwu wobec ideologii LGBT. Sprawa dotarła do Ministerstwa Edukacji - informuje portal infocatolica.com.

CZYTAJ DALEJ

Dzień skupienia Diecezjalnego Zespołu Liturgicznego

2025-03-15 20:00

[ TEMATY ]

Diecezjalny Zespół Liturgiczny

Świebodzin sanktuarium

Karolina Krasowska

Zespół jest skierowany do akolitów, lektorów, nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej, oraz absolwentów Diecezjalnego Studium Liturgicznego, a wśród nich ceremoniarzy i precentorek

Zespół jest skierowany do akolitów, lektorów, nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej, oraz absolwentów Diecezjalnego Studium Liturgicznego, a wśród nich ceremoniarzy i precentorek

W sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie 15 marca odbył się dzień skupienia Diecezjalnego Zespołu Liturgicznego. Był czas na modlitwę, konferencje, Eucharystię i wspólną agapę.

Jest to coroczne spotkanie formacje wszystkich członków tego zespołu. W tym roku odbyło się ono po raz drugi. Był czas na modlitwę, konferencje, adorację Najświętszego Sakramentu, wspólną agapę, a także pracę w grupach. Głównym punktem spotkania była Eucharystia i Nieszpory pod przewodnictwem biskupa Adriana Puta.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję