W kolejce po „skrzydła”

Od 2005 r. Caritas Kielecka realizuje program stypendialny „Skrzydła”, który gwarantuje ubogim dzieciom, znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej systematyczną pomoc finansową na książki, ubrania, pomoce szkolne, kursy językowe oraz rozwój pasji i talentów. Stypendium w miesięcznych ratach funduje indywidualny anonimowy darczyńca, firmy i sponsorzy, a także wszyscy którzy wpłacają drobne kwoty do skarbonki „Skrzydeł”.
- Nie ma u mnie podań nieuzasadnionych - mówi s. Katarzyna Maruszak - koordynatorka programu w Caritas Kieleckiej, znająca każdy wniosek, za którym przecież stoi historia konkretnej rodziny i dziecka. Co drugi wniosek o stypendium dotyczy dziecka z rozbitej rodziny. - Oprócz ubóstwa materialnego dotyka je również ubóstwo moralne - spowodowane alkoholizmem rodzica czy przemocą, brakiem zainteresowania ze strony opiekunów. W takich rodzinach najczęściej źródłem dochodu są jedynie zapomogi z GOPS, renty dziadków, doraźna pomoc krewnych. Aż trudno uwierzyć, ale niektóre rodziny mają miesięczny dochód na jednego członka rodziny 140 zł. Co można za to kupić? - pyta.
W kolejce po swoje skrzydła czeka dwadzieścioro dzieci. Wśród nich pewien chłopiec, którego mama po wypadku samochodowym leży w ośrodku pomocy w śpiączce. Teraz chłopak musi zadbać nie tylko o siebie, ale także o dwójkę rodzeństwa, ponieważ ojciec nie wykazuje troski o rodzinę, przepijając każdy grosz. Chce zdobyć zawód, właśnie zaczyna szkołę średnią zawodową. Nie stać go nawet na bilet do szkoły.
Dużo ubogich dzieci mieszka w gminach Wodzisław, Jędrzejów, Piekoszów - tam obszary biedy są większe, bo dużo wyższy jest także wskaźnik bezrobocia. Dlatego potrzebna jest informacja o programie, by zainteresować nim szkoły. - Najwięcej wniosków spływa ze szkół kieleckich, które dobrze znają już program i chcą pomóc uczniom - tłumaczy s. Maruszak. Uczula pedagogów na to, by byli czujni i wrażliwi na los dzieci, bo wiele z nich dotyka ubóstwo ukryte. - Pozornie było wszystko dobrze, ale dziewczynka mdlała bardzo często na lekcjach. Po rozmowie z pedagogiem okazało się, że dziecko jest po prostu głodne i niedożywione, a jego matka ma problem z alkoholem. Dzięki „Skrzydłom” dziewczynkę stać codziennie na obiad w stołówce szkolonej.
Wnioski w imieniu dzieci składają pedagodzy i księża, nauczyciele oraz parafie. Na przykład w parafii w Świętej Katarzynie poprzedni proboszcz zmotywował grupę parafialną do systematycznych drobnych wpłat co miesiąc do skarbonki „Skrzydeł”. W parafii św. Józefa Robotnika w ten sam sposób koła różańcowe ufundowały stypendium dla dwójki dzieci. To bardzo dobre praktyki, ponieważ przez nie społeczność parafialna pomaga ubogim dzieciom ze swojego otoczenia. S. Katarzyna zachęca, by szkoły i parafie szukały u siebie drobnych przedsiębiorców - sponsorów, zebrane kwoty mogłyby posłużyć na stypendium niejednemu potrzebującemu dziecku.
W ubiegłym roku szkolnym niektóre rejony diecezji kieleckiej dotknęła powódź. Popłynęła fala pomocy, część tych środków udało się Caritas Kielce wygospodarować właśnie dla dzieci z terenów popowodziowych. Łącznie 23 uczniów ze Starego Korczyna, Nowego Korczyna, Rataj Słupskich zostało objętych programem „Skrzydła”. - Szkoły i parafie przygotowały bardzo solidnie wnioski. Już po rachunkach widać, jak bardzo było to wsparcie potrzebne. Dzieciom brakowało elementarnych rzeczy: środków czystości, bielizny czy żywności - mówi siostra.
- Spotkaliśmy się w Nowym Korczynie z naszymi stypendystami, aby poinformować ich, że zostali objęci pomocą. Nie mogli uwierzyć, że ktoś o nich pomyślał, pamiętał w tym trudnym momencie, kiedy ich rodzice stracili gospodarstwa i uprawy pod wodą. Byli wzruszeni i wdzięczni - opowiada.
Stypendyści to często utalentowani uczniowie, a „Skrzydła” umożliwiają im rozwój ich pasji. W programie są uczniowie ze zdolnościami muzycznymi, aktorskimi, językowymi, jest także laureatka nagrody Prezesa Rady Ministrów za bardzo dobre wyniki w nauce, laureat konkursów recytatorskich, który myśli o szkole aktorskiej. Jeden chłopiec mający chore stawy dzięki „Skrzydłom” może podreperować swoje zdrowie na turnusach rehabilitacyjnych.
To wszystko jest możliwe dzięki darczyńcom, którzy obejmują wsparciem dzieci. - Jestem pełna uznania dla ich serca i hojności. Bardzo często fundują nie tylko stypendium, ale wspierają dziecko w inny sposób, robiąc prezent, na przykład w postaci upragnionego przez nie roweru. Przez ten czas odkąd trwa program wpłacili już na stypendia kilkadziesiąt tysięcy złotych - opowiada siostra. Jednak naszych darczyńców także dotyka kryzys, niektórzy sponsorzy z powodu słabszych dochodów musieli zrezygnować z regularnych wpłat - mówi koordynatorka. Ze „Skrzydłami” są firmy „Zeto”, „Perfopol”, z różnych okazji pomaga także „Społem”. Dzieci okazują im swoją wdzięczność. Za wszystkich darczyńców stypendyści z rodzinami modlili się podczas Mszy św. z okazji bożonarodzeniowego spotkania z prezentami, kolędami i drobnymi upominkami.
S. Katarzyna marzy, aby każde dziecko czekające na wsparcie mogło odczuć, że ktoś podarował mu skrzydła, że dla kogoś jest ważne i cenne. Dlatego nie wstydzi się pukać do drzwi różnych firm, prosząc o wsparcie programu stypendialnego. - Robię to dla dzieci, znam każdą historię, wiem w jakich ciężkich warunkach żyją i przez to są mi tak bliskie - podkreśla.
Czworo stypendystów ukończyło już program (wsparcie stypendialne może trwać do matury). Są wdzięczni i szczęśliwi, bo „Skrzydła” dały im szansę na lepszą edukację. - Jedna ze stypendystek powiedziała mi, że pierwsze, co zrobi, kiedy już dostanie pracę, to ufunduje stypendium dla jakiegoś dziecka. I to jest właśnie wartość „Skrzydeł” - dobro zawsze się mnoży, inspiruje, by czynić podobnie.
Wszystkie informacje o programie na stronie: www.kielce.caritas.pl lub pod numerem telefonu 41 344-46-72
Program można wspierać, wpłacając na konto Caritas: ING Bank Śląski 21 1050 1416 1000 0005 0011 5811, z dopiskiem „Skrzydła” lub bezpośrednio w siedzibie Caritas Kielce przy pl. Najświętszej Marii Panny.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.