Watykański dyplomata podkreślił, że sytuacja w Syrii jest katastrofalna. Samych przesiedleńców wewnętrznych jest ponad 7 milionów. Setki tysięcy Syryjczyków mieszka w namiotach. Ostatniej zimy kilka osób zginęło przygniecionych namiotami, które zawaliły się pod ciężarem śniegu. Liczna infrastruktura jest zniszczona lub mocno uszkodzona. Dwa i pół miliona dzieci w wieku szkolnym nie może się uczyć, ponieważ co trzeci budynek szkolny nie nadaje się do użytku. Dwie trzecie personelu medycznego wyemigrowało, brakuje leków, kilka szpitali nie działa. Na dużych obszarach kraju elektryczność jest dostępna tylko przez dwie godziny dziennie, a poważne uszkodzenia sieci wodnych powodują przypadki cholery. Artykuły pierwszej potrzeby są niedostępne i osiągnęły niebotyczne ceny. Gospodarka się załamuje: stopa bezrobocia wciąż rośnie, panuje ubóstwo. Tysiące młodych ludzi emigruje. Trzęsienie ziemi zadało kolejną głęboką ranę krajowi, który po 12 latach wojny jest już całkowicie zniszczony.

Kard. Zenari mówiąc o pomocy humanitarnej dla Syrii zwrócił uwagę, że po trzęsieniu ziemi pojawiły się gesty dobrej woli i elastyczności ze strony władz lokalnych, które usprawniły niektóre procedury biurokratyczne, umożliwiły wjazd pomocy przez trzy przejścia graniczne, ułatwiły kredytowanie datków w bankach. „Społeczność międzynarodowa również wykonała kilka gestów dobrej woli, znosząc tymczasowo niektóre sankcje. Tak więc coś się ruszyło, nawet jeśli sytuacja pozostaje skomplikowana i żmudna: na przykład niektóre banki nadal mają przeszkody w kredytowaniu pomocy gospodarczej. Mam nadzieję, że niszczycielskie trzęsienie ziemi spowoduje wstrząs zdrowego rozsądku i pobudzi próbę rozwiązania konfliktu poprzez odblokowanie impasu, który trwa od lat i którym nikt nie wydaje się przejmować" – powiedział watykański dyplomata.

Kardynał pytany, czy obok utrapienia, zniechęcenia, prostracji pojawiają się oznaki nadziei powiedział: "Mieszkam w Syrii od 14 lat. Przez 12 lat przeżywam wojnę: widziałem, jak giną mężczyźni, kobiety, dzieci, osoby starsze. Teraz, niestety, widzę też, jak nadzieja umiera w sercach ludzi, zwłaszcza młodych. Kiedy odwiedzam wioski i miasta i chodzę po ulicach usłanych gruzami, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nadzieja tego narodu również jest tam pogrzebana. Trzeba ją wyciągnąć. Jedynym sposobem na jej ocalenie jest ożywienie Syrii poprzez ostateczne znalezienie rozwiązania politycznego, które zapewni pokój i odbudowę gospodarczą. Ale obawiam się, że to wciąż odległy cel, nie tylko ze względu na sytuację międzynarodową naznaczoną wojną na Ukrainie i wieloma problemami trapiącymi Liban i inne kraje w tym regionie".

Pytany, jak wygląda wiara chrześcijan kard. Zenari po trzęsieniu ziemi i 12 latach wojny powiedział, że Syryjczycy pytają przede wszystkim, dlaczego muszą tak bardzo cierpieć. „Jedyną odpowiedzią, jaką można dać, jedyną, która jest przekonująca, jest bycie blisko wszystkich cierpiących i oferowanie konkretnej pomocy. W dniach po trzęsieniu ziemi Kościoły chrześcijańskie otworzyły swoje miejsca kultu i instytuty religijne, aby przyjąć wszystkich potrzebujących i zapewnić im pierwsze potrzeby. Kościół "szpitala polowego", "Kościół z otwartymi drzwiami", do którego od lat wzywa papież Franciszek, został tu zrealizowany, dosłownie. Nawet w meczetach i budynkach państwowych przyjmowano ludzi. Dziesiątki wolontariuszy, Syryjczyków i z innych krajów, udzielało się z wielką hojnością. Dobroczynność jest odpowiedzią na najbardziej bolesne pytania. Jest nią od pierwszego roku wojny” – powiedział watykański dyplomata.

Wyraził wdzięczność Kościołowi katolickiemu, a także różnym Kościołom chrześcijańskim, które uruchomiły różne programy pomocowe.

Pytany jak będzie obchodzona Wielkanoc w Syrii kard. Zenari powiedział, że dla wszystkich będzie to kolejna Wielkanoc oczekiwania. „Od 12 lat, od 4380 dni przeżytych wśród cierpień i trudów, czekamy, aby obchodzić normalną Wielkanoc, bez bomb, bez przymusowego postu, bez cierpienia” – powiedział i dodał: „Będzie to jednak radosna Wielkanoc, ponieważ Pan zmartwychwstaje, ponieważ od Niego nauczyliśmy się, że historia nie jest tylko w rękach władzy politycznej, ani gospodarczej, ani militarnej, nie jest tylko na łasce katastrof naturalnych, ani ludzkich niegodziwości. Historia jest w rękach Boga, który nie zapomina o wołaniu strapionych. Tym, który kieruje historią, jest Jego Ojcostwo".