Czy można pisać o poecie? O poecie się nie pisze, trzeba czytać jego wiersze. Poeta, jeśli przypomnimy Platona, jest „tylko” przekaźnikiem, medium, przez które przemawia Muza.
Miniony rok był szczególnie ważny dla ks. Janusza Adama Kobierskiego, marianina, poety. Obchodził on bowiem trzydziestolecie swojej twórczości. Można by więc zapytać, jakie było imię jego muzy, która nawiedzała go uparcie w ciągu tych lat, o czym świadczy 15 wydanych książek poetyckich, w tym wznawiane wybory wierszy. Muza pozostaje zawsze tajemnicą poety, ale czytelnicy mogą odkrywać ją w kapłaństwie i człowieczeństwie ks. Kobierskiego, w perspektywie Ewangelii, w kulturze śródziemnomorskiej, na ścieżkach Ziemi Świętej. W tych i jeszcze innych wielkich formacjach ducha, które on dla nas ożywia.
Janusz A. Kobierski urodził się 24 grudnia 1947 r. Wiersze pisał już w młodości, na studiach polonistycznych, drukowały je czasopisma literackie. W 1978 r. ukazał się debiutancki tomik „Zza siódmej skóry”. Już wówczas wyróżniającym się znamieniem tej poezji było usilne dążenie dotarcia do „sedna sprawy”, połączone ze świadomością możliwości niespełnienia, lecz to właśnie jest zwycięstwem.
Po debiucie poeta zamilkł na dwanaście lat, usłyszał bowiem wołanie, może szept Wielkiego Poety, i poszedł za tym głosem. W 1981 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów, ukończył studia filozoficzno-teologiczne na KUL-u i otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Jana Pawła II w Lublinie. Był to rok 1987, a trzy lata później ukazał się następny tomik wierszy pt. „Kolej rzeczy”.
Poeta stał się księdzem poetą, lecz nic się nie zmieniło, być może tylko poczucie podwójnego wybrania ujawniło swój ciężar. I nic w tym dziwnego, bo poezja ks. Kobierskiego nosi znak - choć nierzucający się w oczy - swoistego heroizmu. W swej istocie odnosi się bowiem zawsze do prawdy, tego bezbronnego zjawiska, którego blasku poeta poszukuje w sobie i w innych, w kulturze, przyrodzie i modlitwie.
Prawda wplata się w świętość, gdy ta pojawia się lub odsłania. Ks. Kobierski jest wytrwałym tropicielem sacrum, gdyż jest głęboko przekonany, że religia, a także kultura, pozwalają powrócić do istoty rzeczy, do ich czystego, pierwszego wygłosu. We współczesnym świecie, gdy wszystkie sfery życia stają się kiepską namiastką, kiczem i zafałszowanym odbiciem rzeczywistości, poeta odkrywa ze zdumieniem i nadzieją potrzebę, a nawet głód sacrum. Na tę nieuświadomioną często potrzebę stara się odpowiadać jako kapłan i jako poeta, wiedząc, że możliwość religijnego poznania zawarta jest także w wierszach.
Poznanie zakłada uczestnictwo w kulturze, szeroki oddech europejskiej kultury, którym ogarniają nas wiersze ks. Kobierskiego, otwiera przed nami dziedzictwo antyku, wzlot europejskiej myśli, przywołuje postaci, które tworzyły naszą samoświadomość i tożsamość. „Kultura europejska wyrosła z chrześcijańskiej gleby, jest nadrzędną wartością, którą należy strzec i rozwijać” - wyznał kiedyś w wywiadzie ks. Kobierski. Kultura jest także wyrazem ładu. Dramatyczne w wyrazie poszukiwanie ładu w chaosie świata, ładu serca i ładu rzeczywistości jest najczęściej przewodnim motywem jego wierszy. Siłę tego przekazu osiąga poeta przez jedyne w swoim rodzaju połączenie antycznej zwięzłości słowa z chrześcijańską żarliwością przesłania.
Ks. Janusz A. Kobierski MIC nie należał nigdy do grup poetyckich czy środowiskowych, jest twórcą samotnym. Nie znaczy to jednak, że zamknął się w wieży z kości słoniowej. Uczestniczy w życiu kultury, jest uważnym obserwatorem zachodzących zjawisk i reaguje na nie swoją poezją, poszukując nieustannie nowego tonu w zmieniającym się świecie.
Tworzy sam, lecz poeta nie powstaje przecież z niczego. Dla ks. Kobierskiego tymi wielkimi, którzy wpłynęli na jego poetyckie doświadczenie, byli przede wszystkim Zbigniew Herbert i Konstandinos Kawafis. Ten pierwszy, niezłomny, o niesamowitej sile słowa; i największy nowogrecki poeta, który wyraził egzystencjalny niepokój w klarownych obrazach antyku.
W wierszu „Lekcja z Kawafisem” czytamy:

I taką naukę mi dajesz:
abym każde zdanie układał,
jakby miało być
już ostatnie.

Czytając poezje ks. Kobierskiego, czuje się nieomylnie, że nie jest to tylko deklaracja, posiadł on bowiem, a może wywalczył, najcenniejszy dar - charyzmat słowa.
W wierszu „Przypowieść o wędrowcu” ks. Kobierski napisał:

Zdrożony wędrowiec
na swojej drodze
zostawiał ślady.
Spisane myśli,
przyjaźnie,
czyny miłości.

Myślę, że te słowa można w pełni odnieść do niego, życząc zarazem ks. Januszowi sił twórczych i kolejnych zbiorów wierszy, których bardzo potrzeba.