Lidia Dudkiewicz: - Krajowa Rada Duszpasterstwa Powołań opublikowała w styczniu 2009 r. raport na temat powołań. Czy jest już w Polsce kryzys powołań, czy to tylko tendencja spadkowa?

Ks. prof. dr hab. Krzysztof Pawlina: - Kryzys trwa już od grzechu pierworodnego. Wtedy zaczął się problem z człowiekiem i w człowieku. Św. Paweł mówi: „Dzieci, czasy są złe”. - To też był kryzys? A więc mania szukania czegoś nowego, sensacyjnego. Media narzucają nam takie spojrzenie na świat i Kościół - od sensacji do sensacji. Życie nie składa się z sensacji. W życiu są żywe wspólnoty Kościoła, parafie, rodziny, małe wspólnoty. Tam się ludzie modlą, szukają woli Bożej. Niektórzy odkrywają, że ich miejsce jest w służbie tym wspólnotom przez kapłaństwo. O tym jednak trudno mówić, trudno ująć w statystyki lub zrobić przebitką w wiadomościach telewizyjnych.

- Ale dane statystyczne są negatywne, jeśli chodzi o powołania...

- Socjologia nie jest jedynym narzędziem badania rzeczywistości, tym bardziej - zagadnienia powołań. Ona jest potrzebna do diagnozy. Ale my już ją znamy. Ile razy można to powtarzać. W tym dyskursie o powołaniach przeważa aspekt negatywny. A właściwie tylko liczenie. Przerzucamy liczby, liczymy powołania na km². Jakiś dziwny kult statystyki. Ona nam może pomóc, jeśli zrobimy krok dalej - wyciągając wnioski z opisu rzeczywistości. Ile razy można to samo opisywać. Nikomu nie udało się przejść poza ten próg. Nawet mediom katolickim. Wchodząc w ten sam styl, mówią podobnym językiem jak media świeckie, wieszcząc kryzys powołań. Kościół nie jest od epatowania tylko kryzysem, ale jest od zachowania nadziei. My nie jesteśmy od pieczętowania grobów, ale jesteśmy ludźmi od poranka zmartwychwstania.

- Co wobec tego Ksiądz Profesor proponuje?

- Trzeba pozytywnego spojrzenia na powołanie w rodzinach, wspólnotach parafialnych. Żyjemy w świecie, w którym w ogóle zatracił się sens zmysłu powołania, misji, poświęcenia. Potrzeba dzisiaj mówić o pięknie rzeczy najprostszych: miłości, wyrzeczeniu, wierności - że cię nie opuszczę aż do śmierci. To dotyczy zarówno powołania małżeńskiego, jak i kapłańskiego. Już dawno nie spotkałem artykułu, w którym byłoby ukazane piękno kapłaństwa, sens kapłaństwa czy życia zakonnego. Czy to nie jest smutne, że przeciętny polski katolik więcej dowiaduje się o misji księdza z seriali państwowej telewizji - „Plebania”, „Ranczo”, „Ojciec Mateusz” - niż z katolickich periodyków i rozgłośni? A kto pokazuje szczęśliwą zakonnicę, np. franciszkankę z Lasek, prowadzącą ociemniałe dzieci? Kto pokazuje loretankę przy maszynie drukarskiej, trzymającą w rękach nowe książki jak ukochane dzieci? Łatwiej powiedzieć: tyle i tyle odeszło; nikt nie przyszedł w tym roku do nowicjatu. Pesymizm nie może przykryć szczęśliwych ludzi za furtą klasztorną. Epatowanie kryzysem powołań może oszukiwać świat, stwarzając opinię, że za furtą seminaryjną żyją nieszczęśliwi ludzie. Kapłaństwo jest czymś pięknym! Może nie do opisania. Bo szczęście można zobaczyć w oczach powołanego, w jego wnętrzu. To można zobaczyć w ukrytej kaplicy modlących się zakonnic. Tego można doświadczyć w ofiarnej posłudze ludziom: w konfesjonale, kiedy konsekruje się Hostię, kiedy ociera się łzy samotnych ludzi.

- Ale dlaczego tych powołań jest mniej w ostatnich latach?

- Przyczyn jest pewnie wiele. To prawda, że dotyka nas demografia, emigracja młodych ludzi, sekularyzacja, że może słabnie nasza wiara. Można szukać wielu uzasadnień i usprawiedliwień. Ale czy o to chodzi? Nie spotkałem w opisach uzasadnienia, że się za mało o powołania modlimy. Rozmawiamy o powołaniach jak ludzie niewierzący. Musimy jeszcze raz powtórzyć: powołania są funkcją wiary Kościoła. A oznaką wiary i życia Kościoła jest modlitwa. Modlitwa to nasza moc. Istnieje też nadzieja, że Pan nam nie odmówi, jeśli Go będziemy prosić. Który z wysokonakładowych tygodników katolickich wydrukował ostatnio choć raz tekst modlitwy o powołania? A ludzie pytają: Jak się modlić o powołania? W ilu parafiach wykorzystuje się pierwsze czwartki miesiąca do pokornej modlitwy za kapłanów i o kapłanów?

- Czyli - problem powołań nie jest taki oczywisty, jak się nam wydaje...

- Jest jeszcze kwestia wdzięczności za dar powołań. Przywłaszczamy sobie Boże dary, przywłaszczamy sobie także kleryków, później kapłanów. Czy nam się coś od Boga należy? Czy nie trzeba zaczynać od dziękczynienia? Przecież każde powołanie jest darem od Pana Boga. My sobie sami tych powołań „nie wyprodukujemy”. Nikt sam sobie nie bierze tej godności - mówi Pismo. Jeśli tak - to wdzięczność, a nie narzekanie.

- Ale są chyba jakieś środowiska nieustannie wspierające seminaria?

- Są, i za nie Panu Bogu dziękujemy. I szczególnie im należy się słowo podziękowania. Są to dobrodzieje seminariów, zakony modlące się za kleryków, kółka różańcowe, niezrzeszone osoby świeckie. Oni się modlą, poszczą, ofiarują cierpienie i niekiedy swoją samotność. To są najcenniejsze „stypendia” dla kleryków. Oni nie traktują sprawy powołań jako news, jako sensacji, ale codziennie noszą ją w swoich sercach.
I właśnie im chcę powiedzieć słowo - dziękuję.