Do redakcji napisała pani Zofia Fiszer z Krakowa, oburzona moim felietonem W sprawie Mazurka, zamieszczonym w Niedzieli z 25 czerwca br. Czytam w liście: „p. Krystian Brodacki wraca do afery z hymnem i rozdrapuje rany Jarosława Kaczyńskiego i jego zwolenników. Autor artykułu dołącza (chociaż popiera PiS) do masy wrogów, których ma ten wielki miłośnik Ojczyzny...”. Nie, proszę Pani, nie jestem wrogiem, przeciwnie, życzę mu jak najlepiej. I właśnie dlatego chcę, aby podobne wpadki mu się nie zdarzały, zatem uznałem za właściwe dać na łamach Niedzieli wyraz swemu przekonaniu, że - jak Pani to nazywa - „afera z hymnem” nie jest sprawą błahą. Myślę, że taki głos z naszej strony barykady był potrzebny. Bo popierać kogoś, to nie znaczy bezkrytycznie podziwiać. A krytyka życzliwa nikomu nie zaszkodziła.
Oburzonych Czytelników mam ostatnio wielu, zwłaszcza w środowisku lekarskim, po moim felietonie pt. „Primum nonnocere”?, w którym w słowach ostrych (takie jest prawo felietonisty) wypowiedziałem się przeciw strajkom w służbie zdrowia, a ściślej mówiąc - w tych jej placówkach, gdzie leczone są dzieci. Najbardziej rozgniewało moich respondentów porównanie strajku w szpitalu dziecięcym do akcji Basajewa w szkole w Biesłanie. Przy okazji okazało się, że Czytelnicy mojego felietonu dopatrzyli się w nim treści, których nie było. Na przykład, że usprawiedliwiam terrorystów czeczeńskich, bo „zabijali niewinne dzieci w imię «wyższych wartości»...”, uzasadniając zarazem tezę, że „polscy lekarze są gorsi niż terroryści z Biesłanu”...(cytaty z listu do redakcji).
Otóż ja nigdzie nie napisałem, że strajkujący polscy lekarze zabijają dzieci (choć mógłbym, gdyby wziąć pod uwagę przeprowadzane przez niektórych z nich aborcje). Nigdzie też nie napisałem, że terroryści w Biesłanie dzieci zabijali, to byłby nonsens, bo powszechnie wiadomo, że dzieci zginęły tam wskutek nieodpowiedzialnej, absurdalnej akcji wojsk rosyjskich. Porównując strajk w szpitalu dziecięcym i okupację biesłańskiej szkoły, miałem na myśli to, że w obu tych przypadkach życie dzieci zostało zagrożone. Bo nikt mi nie wmówi, że jakikolwiek strajkujący szpital może pracować normalnie, a opieka nad chorymi jest równie dobra jak przed strajkiem. Strajkujący członkowie OZZL twierdzą, że kontrole w szpitalach nigdzie „nie stwierdziły faktów zagrożenia zdrowia i życia chorych w czasie strajków lekarzy”. Przepraszam, ale czegoś nie pojmuję: skoro strajk lekarzy w niczym nie zagroził zdrowiu i życiu pacjentów, czyli wszystko było w porządku, to może część personelu jest tam zbędna? Nie pojmuję też, na czym w tak idealnej sytuacji miałoby polegać wywieranie presji na władze, co wszak jest celem każdego strajku. Gdy strajkowali górnicy, wiadomo było, że zabraknie węgla, że staną elektrownie, że będzie ogólny kryzys gospodarczy. Było się czego bać!