Bywa takie wezbranie serca, w którym mówi się o oddaniu wszystkiego komuś kochanemu, i jest się takim „heroicznym”, dopóki ten ktoś nie zażąda więcej, niż się spodziewaliśmy. I jest wtedy tak, jakby się uporczywie zaciskało dziecięcą piąstkę na (niedo)rzecznym kamyku, podczas gdy ktoś chce w nią sypnąć garść brylantów, ale warunkiem jest oddanie kamyka… Jak jednak go oddać, gdy taki ciepły, swojski, a ten ktoś nie mówi o brylantach, tylko o odwadze utraty i o miłości, która musi wiele kosztować…

Była taka prosta jak z baśni Grimmów o dziewczynce, której zmarli rodzice i została tak uboga, że nie miała izby ani łóżka, tylko nędzne odzienie i wyżebrany kawałek chleba. I tylko dobroć i pobożność w duszy. A gdy poczuła, że cały świat ją opuścił, Bogu się oddała w opiekę i ruszyła przed siebie. Spotkała zaraz głodnego, który poprosił ją o chleb. Oddała. Potem spotkała dziecko, któremu było zimno w głowę. Oddała mu czapeczkę. A potem innemu dziecku, które drżało z zimna, oddała swój kaftanik. I jeszcze jedno, któremu dała spódniczkę. A kiedy znalazła się w ciemnym borze i spotkała dziecko proszące o koszulkę, pomyślała, że w tej ciemności nikt jej nie zobaczy i oddała mu swoją. I gdy tak stała naga, z nieba zaczęły spadać gwiazdy, stając się złotymi dukatami, a na ciele poczuła nową koszulkę - z najpiękniejszego lnu…
Naiwność tej baśni może mylić jakoby łatwym pocieszeniem, ale ktoś, kto przeszedł przez taką zupełną utratę wszystkich i wszystkiego, i zrobił to nie z musu, nie dla pokazu, ale w mroku zupełnego ogołocenia nawet z własnego wstydu, powiedziałby: „Miłość nie jest pociechą, jest światłem”. Żeby je ujrzeć, trzeba dojrzeć do takiej dobrowolnej utraty nawet pragnień, marzeń i jakichkolwiek oczekiwań, nawet utraty sensu i nadziei. Znają to tacy artyści, jak van Gogh, stary Rembrandt, Norwid, Mozart… Znają mistycy, gdy dopadnie ich noc ciemna, przepaść niewiary i pustki… Znają matki, które widzą bezsilność swojej miłości wobec dziecka, które tracą, ale cofają troskliwą dłoń i mądrze-boleśnie odchodzą w cień… I żadna z tych osób nie spodziewa się, że przyjdzie coś/ktoś w zamian, w nagrodę, na pociechę, ulgę… Mieli przecież oddać, więc oddali i trwają boleśnie z pustymi dłońmi, bezwiednie gotowi do prawdziwego obdarowania i przyjęcia…

Co to jest miłość nie pamiętasz
Już nie przypomina ci jej
Muzyka czysta i wino wieczoru
Nawet wiosenny deszcz
Pod jednym parasolem
Łaska jest łaską więc może być zabrana
Czy to jest miłość wracać do początku
Do dwóch zwiniętych w sobie rąk
I jeszcze głębiej w sen w którym wiruje
Młodość obłędny snop pszenicy w tańcu
Ale to nie to
To wezbranie krwi
A miłość to gdy odejmą ci słuch
I wzrok i głos i wszelkie siły
A ty
Ty jeszcze idziesz chwaląc żniwo życia
I w środku samotności odnajdujesz
Tak tam w środku jeszcze coś jest
Czy to jest miłość
(Anna Kamieńska)

Ale w nas jest to głupiutkie i zalęknione dziecko, co woli kamyk, marzenie o gwiazdce nie większej od świetlika, lalkę z gałganków, szkiełko, lizaka... I tak bardzo płacze, gdy chce się mu to odebrać, że zostaje tylko z tym, co miało i czego nie oddało. A Piękno żąda, by utracić kicz... Miłość żąda utraty miłostek… Bóg żąda, by utracić tzw. Jego zapiecek od zgryzot i pocieszeń, któryśmy sobie wybudowali zamiast żywej wiary…

I bywa, że nieszczęście dopiero odsłania żałosność tego, do czegośmy się przywiązali - tak wciąż niedojrzali do utraty i do otrzymania więcej niż wszystkiego…