13 grudnia znowu, choć z innego powodu, przejdzie do historii. Na szczycie UE w Brukseli w sprawie unijnej konstytucji doszło do nieoczekiwanego przerwania spotkania.
Gospodarz unijnego szczytu, premier Włoch Silvio Berlusconi, po wielu dwustronnych rozmowach z przywódcami państw UE, a także Polski, uznał, że „totalny brak porozumienia”
uniemożliwia dalsze prace. Ta decyzja całkowicie zaskoczyła polską delegację, która oczekiwała „kompromisowych propozycji” tak w sprawie unijnego systemu głosowania, jak i preambuły,
w której miało znaleźć się nawiązanie do korzeni chrześcijańskiej Europy. Decyzja o przerwaniu obrad zaskoczyła także premiera Hiszpanii, który w sprawie systemu głosowania
przygotował pojednawcze stanowisko, oferując Niemcom dodatkowe głosy w ramach systemu z Nicei. Przypomnę, że od listopada 2004 r. Niemcy i Francja mają mieć po 29,
a Polska z Hiszpanią po 27 z łącznej puli 321 głosów. Kanclerz Schroeder uznał jednak ofertę Hiszpanów za niewystarczającą, a stanowisko Polski nie
do przyjęcia. Zarzucił Polsce i Hiszpanii to, co dokładnie uczynił sam, czyli „przedkładanie interesu narodowego nad europejski”.
Co z brukselskiego szczytu dotarło przez media do polskiego słuchacza czy telewidza? Głupstwa, jakie wypowiadają polscy politycy czy głoszą nasze media, przyprawiają o zawrót
głowy. Oto bowiem słyszymy, że fiasko negocjacji świadczy o naszej sile. „Gdyby Polska zachowywała się w sposób potulny, posłuszny, gdyby się nie stawiała, to bylibyśmy państwem
lekceważonym. To, że Polska umie bronić swojego interesu, że wytrzymuje nerwowo te konfrontacje - bo to jest pewna konfrontacja - dodaje jej prestiżu i siły” - ocenia
szczyt w Brukseli były dyrektor Radia Wolna Europa Jan Nowak-Jeziorański.
Inni, nie mniej znani mentorzy czy politycy, w ramach robienia Polakom wody z mózgu podkreślają, że polska delegacja wykazała się umiejętnością obrony „swojego interesu”.
Poddane SLD media ogłosiły nawet Leszka Millera bohaterem narodowym za to, że miał „odwagę” przeciwstawić się najpotężniejszym państwom UE. Prawda jest taka, że to nie Polska, a wspomagane
przez Francję i Włochy Niemcy podjęły decyzję o przerwaniu rozmów nad eurokonstytucją. Jak wspomniałem, nawet nie zaproponowano nam cienia kompromisu, który i tak oznaczałby
z czasem całkowite ustąpienie wobec dyktatu Francji i Niemiec. To nie z powodu nieustępliwej postawy ekipy Millera, ale z racji nieprzejednanej postawy Niemiec
i Francji - które nie odstąpiły na krok od zapisów konstytucyjnych i zamiaru wprowadzenia ich w życie od zaraz - szczyt zakończył się fiaskiem. Nie trzeba
specjalnie orientować się w polityce, aby stwierdzić, że to nie strona polska, lecz niemiecko-francuska była w negocjacjach twarda, nieugięta i zdeterminowana. Jak mocno
zadufani w sobie muszą być premier czy prezydent, twierdząc, że obecnie, w dalszych negocjacjach „europejscy giganci” będą musieli „brać pod uwagę polski punkt
widzenia”.
O tym, że będzie wprost przeciwnie, świadczą wypowiedzi przywódców sześciu najbogatszych państw Unii Europejskiej, które natychmiast po unijnym szczycie zaczęły straszyć Polskę redukcją unijnego budżetu
na lata 2007-13. Redukcja ta oznaczałaby oczywiście zmniejszenie środków finansowych dla nowych, uboższych państw członkowskich UE. Ponieważ Polska liczy na to, że otrzyma najwięcej, wspomniana redukcja
byłaby ukaraniem Polski za to, że nie zgodziła się na system głosowania zawarty w projekcie konstytucji, znoszący uzgodniony w Nicei model układu sił w Radzie
UE. Premier Belgii Guy Verhofstadt publicznie oświadczył, że w podejmowanych wkrótce nowych próbach przeforsowania projektu konstytucji Unii Europejskiej nie zawaha się ona użyć „argumentu
finansowego”. Jednym słowem, zapowiedział on zastosowanie szantażu finansowego wobec Polski i Hiszpanii przy planowaniu budżetu UE w przyszłym roku. Co więcej, groził też,
że jeśli próby uchwalenia konstytucji nie powiodą się, to zwolennicy konstytucji będą się ściślej integrować we własnym gronie - w domyśle: bez blokujących ją krajów, takich
jak Polska. Miałoby w ten sposób powstać „twarde jądro” Unii albo - jak to nazwano - „Europa dwóch szybkości”.
Obecnie, po fiasku szczytu w Brukseli, rysuje się całkiem nowa sytuacja w Europie. Trzeba bowiem pamiętać, że szczyt dotyczył sprawy najważniejszej - europejskiej konstytucji,
a więc przyszłości UE, jej kształtu oraz decyzyjnego centrum. Niestety, w Brukseli przekonaliśmy się, że Niemcy i Francja nie zrezygnują ze swoich mocarstwowych
planów. W sumie więc - dobrze się stało, jak się stało, ponieważ propozycja konstytucji europejskiej przygotowana przez konwent była dla nas nie do przyjęcia. Ale brak porozumienia w sprawie
systemu głosowania nie oznacza końca unijnej konstytucji, ponieważ decyzja o nowym systemie głosowania w rozszerzonej Unii zapadnie w przyszłym roku. Od stycznia kierownictwo
nad Unią przejmuje Irlandia, i to rząd w Dublinie poprowadzi dalsze prace nad projektem konstytucji. Czeka nas więc ta sama dyskusja o eurokonstytucji, odwracająca uwagę
od wewnętrznych problemów kraju - katastrofalnego bezrobocia, postępującej nędzy, wyprzedaży lub upadku kolejnych ważnych dziedzin przemysłu, skandalicznych afer politycznych... Pytając, co dalej
z Europą, trzeba myśleć: co z tobą, Polsko?!
Pomóż w rozwoju naszego portalu