Zwolennicy integracji Polski z Unią Europejską dla poparcia swoich poglądów i dążeń powołują się często na autorytet Papieża Jana Pawła II, wypowiadającego się na temat spraw istotnych dla jedności narodów Europy. Jednak wielu euroentuzjastów wypacza nauczanie Ojca Świętego, interpretując po swojemu wyrwane z kontekstu zdania, a następnie w sposób instrumentalny oraz wybiórczy wykorzystuje je dla uwiarygodnienia własnych, wątpliwych pod względem moralnym, działań. Dlatego też w tym szczególnym czasie dyskusji i polemik, dotyczących zasad tworzenia wspólnoty państw europejskich, należy przypomnieć ważniejsze prawdy z nauczania społecznego Kościoła dotyczące priorytetów, które powinny stanowić fundament zbliżenia między narodami.
Ojciec Święty Jan Paweł II uważa, że w obliczu nękającego cywilizację regresu moralnego chrześcijanie powinni pokazać światu inny styl życia, oparty przede wszystkim na świadectwie miłości. Pozwoli on przemienić istniejące stosunki społeczne, uwalniając je od wrogości, nienawiści, obojętności na głód i nędzę oraz od deptania praw człowieka. Podobnego dzieła podjęli się pierwsi chrześcijanie, żyjący w pogańskiej społeczności chylącej się ku upadkowi moralnemu. Ich postawa, pełna radykalizmu ewangelicznego, stała się zaczynem nowej chrześcijańskiej społeczności. Zwyciężyła wówczas cywilizacja miłości, pokazując nowy sposób życia oraz nowe podejście do człowieka. Według nauczania Papieża Jana Pawła II, również obecnie ludzkość powinna uwierzyć w potęgę miłości, jak uczynili to pierwsi chrześcijanie, i podjąć starania w kierunku tworzenia cywilizacji miłości.
Jednym z etapów prowadzących do budowy cywilizacji miłości jest potrzeba zbliżenia narodów Europy. Przecież dwie najstraszliwsze wojny światowe rozpętały się na kontynencie europejskim. Stąd też wzięły swój początek okrutne systemy totalitarne, które doprowadziły do unicestwienia milionów istnień ludzkich. Dlatego jednoczenie narodów Europy Zachodniej i Wschodniej jest niezbędne w celu uniknięcia tragicznych powtórek z historii. Przecież obydwie tradycje wywodzące się z Rzymu i Bizancjum opierają się na chrześcijaństwie, które jest niejako wspólnym językiem Europejczyków i stanowi najtrwalszy fundament jedności naszego kontynentu. Integracja narodów Europy powinna zatem bazować na duchowym dziedzictwie oraz na chrześcijańskich wartościach kształtujących przez całe wieki kulturę i tradycję naszego kontynentu. W wielkim błędzie są osoby, które na piedestał integracji wynoszą tylko sprawy ekonomiczne, gospodarcze oraz polityczne i w ten sposób próbują zbudować utopijną przyszłość państw europejskich. Obecnie wiarygodność etyczną unijnego kolosa podważa usunięcie z Karty Europy bezpośredniego odwołania się do religii, a także aprobata dla eskalacji kultury śmierci - aborcji i eutanazji. Dotychczasowe dzieje Europy pokazują, że narody tego kontynentu miały największe i najważniejsze osiągnięcia wtedy, gdy ich życie społeczne było w maksymalnym stopniu przeniknięte zasadami Ewangelii. Natomiast odrzucenie nauczania Chrystusa prowadziło nieuchronnie do kryzysu wartości i regresu moralnego, przejawiającego się w takim sposobie życia, "jak gdyby Boga nie było".
W chrześcijańskiej Europie zawsze odnajdywał swoje miejsce naród polski, który wielokrotnie w historii dawał dowody wielkiego zatroskania o dobro wspólne kontynentu. Należy choćby wspomnieć odsiecz wiedeńską (1683), a także cudowne zatrzymanie bolszewickiego potopu, zmierzającego na zachód
Europy w 1920 r. O niekwestionowanym prawie Polaków do bycia we wspólnocie narodów Europy przypomina ciągle Ojciec Święty Jan Paweł II. Ma on nadzieję, iż "społeczeństwo polskie, które od wieków przynależy do Europy, znajdzie właściwe sobie miejsce w strukturach wspólnoty europejskiej i nie tylko nie zatraci własnej tożsamości, ale ubogaci swą tradycją ten kontynent i cały świat" (z przemówienia Ojca Świętego wygłoszonego podczas pożegnania na lotnisku w Krakowie Balicach, 19 sierpnia 2002 r.).
Przed niebezpieczeństwem grożącym ze strony ateizujących liberałów - a polegającym na tworzeniu bezbożnego imperium europejskiego - przestrzegał zdecydowanie zmagający się przez długie lata z materialistycznym systemem komunistycznym abp Ignacy Tokarczuk: "Stoi przed nami pokusa nowej utopii (...). W niektórych mózgach zrodziła się myśl stworzenia narodu europejskiego. Dlatego dążeniem niektórych sił międzynarodowych jest oderwanie narodów od korzeni, od kultur narodowych, od tradycji. Na najwyższy piedestał wynosi się jedynie wartości ekonomiczne, materialne (...). Wszystko inne ma zniknąć. Powstać ma naród europejski, imperium europejskie, rządzone przez anonimowe siły, przez rozmaite moce masońskie i inne" (z homilii wygłoszonej 11 kwietnia 1993 r. w katedrze przemyskiej).
Wizja Europy proponowana przez środowiska ateizujących liberałów, stawiających na piedestale wartości materialne, ekonomiczne i polityczne, jest wypaczeniem oraz karykaturą nauczania Kościoła dotyczącego integracji narodów. Ludzie mający utopijne wizje budowania jedności Europy bez mocnego fundamentu, jakim są niewątpliwie wartości chrześcijańskie, nie mogą nigdy powoływać się na autorytet Kościoła w tej kwestii, ponieważ ich koncepcja zjednoczenia jest w oczywistej sprzeczności z założeniami dotyczącymi budowy cywilizacji miłości, zawartymi w nauce społecznej Kościoła.