16 października przypada rocznica wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową. Jest to 23. rocznica jego pontyfikatu. Jak wówczas, 16 października 1978 r., wielu zastanawiało się, jaki to będzie pontyfikat; tak też dzisiaj wielu próbuje ocenić dokonania i znaczenie obecnego pontyfikatu dla Kościoła i dla świata. Oczywiście, można pokusić się o podsumowanie, lecz należy pamiętać, że wszelka ocena będzie niepełna i niewystarczająca.
To ogólne stwierdzenie odnosi się także do bezpośredniego współpracownika Ojca Świętego, jakim jest Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Funkcję tę pełnię od niedawna, lecz już wcześniej jako kapłan i profesor teologii, a następnie jako biskup zawsze z uwagą śledziłem działalność Ojca Świętego. Dzisiaj w sposób szczególny jestem w jego służbie, w tym, co dotyczy ekumenicznego zaangażowania Kościoła katolickiego oraz stosunków religijnych z judaizmem.
Dążenie do jedności chrześcijan i ekumeniczne zaangażowanie, które Jan Paweł II uznał za jeden z pasterskich priorytetów swego pontyfikatu, niewątpliwie znajdują się w centrum jego zainteresowań. Bardzo konsekwentnie i z wielką wytrwałością wprowadza to wszystko, co Sobór Watykański II wskazał, aby stało się cząstką świadomości katolickiej i życia Kościoła. A realizacja uchwał Soboru dotyczących zaangażowania ekumenicznego i dążenia do jedności w życiu tego Papieża stanowi jedynie wierność Ewangelii i modlitwie Pana, "aby stanowili jedno", co jest koniecznym warunkiem wiarygodności chrześcijańskiego świadectwa i przyjęcia w świecie Dobrej Nowiny: "aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J 17, 21). Baczna lektura encykliki Ut unum sint Ojca Świętego o zaangażowaniu ekumenicznym otwiera szerokie spojrzenie na wszystko, czego dokonał Papież w perspektywie bardziej zgodnego chrześcijańskiego świadectwa nie tylko wewnątrz Kościoła katolickiego, lecz także w stosunkach z innymi Kościołami i Wspólnotami kościelnymi. Trudno byłoby wyliczyć wszystkie dokumenty ogłoszone przez tego Papieża w ciągu jego pontyfikatu, które bardziej lub mniej bezpośrednio odnoszą się do ekumenicznego zaangażowania Kościoła. Nie było takich podróży apostolskich Ojca Świętego, podczas których ta jego troska nie znalazłaby uprzywilejowanego miejsca w jego przemówieniach lub nie wyrażała się w spotkaniach z przedstawicielami innych Kościołów. Wreszcie różne wizyty, które złożył w krajach czy to Zachodu, czy Wschodu, w których wierni katolicy stanowią mniejszość, jego spotkania z naszymi braćmi protestantami lub z tradycji prawosławnej - pozostawiły niezatarte piętno. We wszystkich tych latach Ojciec Święty potrafił rozbudzać dialog, dawał przykład braterskiej i zgodnej modlitwy z braćmi i siostrami w Chrystusie, ożywiał i ustawicznie rozwijał pragnienie rzeczywistej i widzialnej jedności wszystkich uczniów tego samego Pana.
Wreszcie, chciałbym wymienić Komisję ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem, której jestem przewodniczącym. Jest ona narzędziem religijnego dialogu z tymi, których Ojciec Święty w toku swojej wizyty w synagodze Rzymu - pierwszej w historii wizyty papieża w synagodze - określił " starszymi braćmi". W życiu Kościoła katolickiego nigdy nie było okresu o tak natężonym dialogu z judaizmem, jak przez ostatnie 23 lata. Owoce tego dialogu są wyraźnie widoczne, jak to pokazała wizyta Ojca Świętego w Ziemi Świętej i w Izraelu, a także klimat, który dzisiaj cechuje stosunki z judaizmem. Poważanie i szacunek dla Ojca Świętego, dla jego dokonań i jego misji, stanowią cząstkę tego dialogu, który on zawsze popierał i do którego wzywał.

Tłumaczenie: Jan Jarco