Miał – jak to się mówi – złote ręce do każdej pracy. Najbardziej interesowała go praca miejscowego stolarza, zwanego w tamtym czasie cieślą. To od niego Józef nauczył się podstawowych prac stolarskich, które potem mógł wykorzystać i udoskonalić, gdy zamieszkał w Nazarecie, gdzie rozpoczął nowy etap swojego życia. Jak wspominaliśmy w poprzednich rozważaniach, Józef był człowiekiem utalentowanym i przygotowany dobrze do podjęcia każdej pracy. Patrząc zatem na jego życie, łatwo jest zauważyć, że Bóg swoim światłem napełniał serce Józefa i przygotowywał go na godnego przyszłego małżonka dla Maryi i opiekuna dla Jezusa.
Reklama
Nazaret, do którego przybył Józef, to miasto, w którym mieszkała Maryja, którą później poślubił. Była to ich dobrowolna decyzja i osobista tajemnica. Sama Najświętsza Maryja Panna, kilkaset lat później, w wizji, której doświadczyła św. Brygida, dała osobiste świadectwo o swoim mężu. Mówiła: „Bądź przekonaną, iż św. Józef Ducha Świętego światłem oświecony dobrze wiedział, iż byłam czystą w myślach, słowach i uczynkach moich. Połączył się zatem ze mną nie w tym celu, by mię mieć za małżonkę, ale raczej, aby być stróżem dziewictwa mojego. Mnie zaś samą Duch św. pouczył, iż żadną miarą wątpić mi nie trzeba, jakoby nazwa małżonki Józefa z rozporządzenia Opatrzności Bożej mi nadana, na jakąkolwiek skazę dziewictwo moje narazić miała”.
Słowa wypowiedziane przez Matkę Najświętszą ukazują nam łaskę, jakiej doświadczył św. Józef. Tą łaską było światło Ducha Świętego, przedziwne światło, którym został oświecony, by godnie i całkowicie wypełnić Boże zamysły. Św. Józef jawi się nam tutaj, jako „odpowiedzialny” współpracownik Boga w dziele zbawienia świata. Owo światło, którym napełniony był św. Józef, to łaska Ducha Świętego.
Warto tu przypomnieć również wypowiedź św. Bernardyna ze Sieny, który podkreślił, iż obecność św. Józefa w życiu Maryi była darem Ducha Świętego: „Ponieważ Najświętsza Dziewica wiedziała, jak wielka jest jedność małżeństwa w duchowej miłości, wiedziała też, że Józef został Jej dany przez Ducha Świętego, jako małżonek i godny zaufania stróż Jej dziewictwa, by razem z Nią otaczać miłością Syna Bożego i służyć Mu. Właśnie dlatego jestem przekonany, że kochała Ona św. Józefa jak najszczerzej i całym sercem”.Bardzo głębokie refleksje o św. Józefie znajdujemy również w pismach św. Bonawentury. Wskazuje on m.in.: „Według jego zdania związek Maryi i Józefa był najczystszy i najdoskonalszy ze wszystkich. Wszystkie wydarzenia dokonały się dzięki szczególnemu kierownictwu Ducha Świętego”.
Obecnie i sztuka sakralna ukazuje nam za pomocą obrazów motyw Ducha Świętego, który napełniał swoim światłem Józefa, będącego opiekunem Bożego Syna. W naszych świątyniach, często możemy zobaczyć, jak na obrazie św. Józef trzyma nieco uniesioną lilię, nad którą unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. Łatwo też dotrzeć, iż św. Józef jest radosny, a swoje spojrzenie kieruje ku górze.
Również piękna modlitwa, nosząca tytuł „Akatyst ku czci Bogurodzicy” podkreśla obecność Ducha Świętego w osobie i życiu św. Józefa: „Falami sprzecznych myśli szarpany jak burzą chwiał się i gubił Józef. Patrząc na Ciebie, dotąd nietkniętą od męża, snuł ciemny domysł o tajemnym związku, o Nienaganna. Lecz pouczony (został przez) Ducha Świętego o tym poczęciu”. Można też powiedzieć, że dziś z natchnienia Ducha Świętego, wzrasta w Kościele cześć św. Józefa i wzywanie go jako Opiekuna Kościoła.
