Słodkie bułki na ul. Skibińskiej w Lublinie rozchodzą się w kilka minut. Kilkanaścioro dzieci sięga po nie łapczywie. Normalny obiad jedzą rzadko, zwykle wyciągają co akurat jest w skromnie zaopatrzonych lodówkach. Mamy XXI wiek, ale ludzie, którym brakuje chleba, wciąż są wokół nas. Wezwanie do wyobraźni miłosierdzia pozostaje aktualnym zadaniem dla wierzących.

Początek na Zielonej

Prawie 40 lat temu ks. Jan Mazur siadał za kierownicą zdezelowanego „żuka” i objeżdżał wiejskie parafie, skąd przywoził do Lublina ziemniaki, warzywa i owoce. W stanie wojennym wszystkim Polakom brakowało żywności, najbardziej jednak ubogim i bezdomnym. Gorąca i darmowa zupa stała się prostym znakiem miłosierdzia, na który czekały codziennie dziesiątki głodnych ludzi. Dominowała zupa jarzynowa, wkładka mięsna była od święta. Ks. Jan powołał wówczas nieformalne Towarzystwo Pomocy Błogosławionego Brata Alberta. Władzom państwowym to się nie podobało, bo przecież w socjalizmie biedy być nie mogło. Biedy oficjalnie nie było, jednak kolejki chętnych po gorący posiłek rosły. Tak powstawało pierwsze współczesne dzieło miłosierdzia w naszej diecezji. W ciągu kilku lat przy kościele św. Jozafata w Lublinie zaczęła działać kuchnia, a potem jadalnia. Ulica Zielona kojarzona jest do dziś z darmowym chlebem i gorącą strawą. Po Lublinie ośrodki pomocy dla ubogich powstały z inicjatywy ks. Mazura także w Świdniku, Puławach, Chełmie i Zamościu.

Owoce wrażliwości

Co roku zapalamy w czasie Wigilii świece Caritas. Ten gest miłosierdzia wymyślił i rozpowszechnił w całej Polsce śp. ks. prał. Czesław Szczęsny. W jego wizji Caritas miała objąć swoją troską najbardziej zapomnianych. Jako jeden z pierwszych dostrzegł potrzebę opieki nad osobami niepełnosprawnymi; dla nich wybudował Dom Spotkania w Dąbrowicy. Miłosierdzie realizowało się w konkretnych znakach: niepełnosprawni otrzymywali wózki, ubogie dzieci zaczęły wyjeżdżać na bezpłatny wypoczynek. Wiele innych dzieł miłosierdzia w naszej diecezji wiąże się ze śmiałymi wizjami kapłanów wrażliwych na dramaty ludzi. Chełmskie hospicjum domowe nosi imię ks. kan. Kazimierza Malinowskiego, hospicjum św. Anny w Lubartowie zainicjował wieloletni proboszcz tamtejszej parafii ks. Andrzej Tokarzewski. Pierwsze polskie hospicjum dla dzieci im. Małego Księcia w Lublinie, to dzieło zapoczątkowane i realizowane przez o. Filipa Buczyńskiego. W służbie miłosierdzia stają także świeccy. Pani Jolanta Okoń od 17 lat prowadzi kuchnię dla ubogich przy parafii Trójcy Świętej w Krasnymstawie, państwo Halina i Tadeusz Pęziołowie z Lublina od wielu lat codziennie przekazują bezpłatnie chleb dla bezdomnych.

Naśladowanie Chrystusa

Doświadczamy Bożego Miłosierdzia w tajemnicy zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią, Jego zmartwychwstanie jest darem dla każdego z nas. Jednocześnie miłosierdzie Boga pobudza do pochylania się nad ludzkimi nieszczęściami. W czasie pandemii wezwanie do naśladowania miłosiernego Chrystusa znalazło żywy oddźwięk w sercach wielu ludzi. Inicjatywa „Widzialna ręka” w Lublinie zrzesza obecnie ponad 40 tys. osób bezinteresownie wspomagających starszych, chorych i samotnych. W Puławach grupa młodzieży skrzyknęła się, aby rozwozić posiłki samotnym i bezdomnym.

Mamy ciągle przed sobą do wypełnienia swoisty testament św. Jana Pawła II z ostatniej pielgrzymki do Polski (2002): - „Trzeba spojrzenia miłości, aby dostrzec obok siebie brata, który wraz z utratą pracy, dachu nad głową, możliwości godnego utrzymania rodziny, wykształcenia dzieci doznaje poczucia opuszczenia, zagubienia i beznadziei”. Wypełniamy go przez dzieła miłosierdzia.