Parafia pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Parafia znajduje się w dekanacie międzyleskim w diecezji świdnickiej. Była erygowana w XIV wieku. Jej proboszczem od sierpnia 2006 r. jest ks. Zenon Bocheński. Pod swoją opieką ma ok. 1000 parafian, w samym Długopolu Górnym blisko 800. Pozostali to wierni uczęszczający na Msze św. w filialnych kościołach parafii: w Porębie (kościół pw. św. Sebastiana) i Rudawie (kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego). W Porębie Msze św. są odprawiane o godz. 10, a w wyludnionej Rudawie tylko od maja do września w pierwszą sobotę miesiąca o godz. 17.
- To dlatego, że tak naprawdę mamy tam jedną parafiankę - mówi ks. Zenon Bocheński. - Oprócz tego we wsi są same pensjonaty, więc na nabożeństwa zaglądają też turyści.
Renesansowy kościół Świętych Piotra i Pawła powstał w 1595 r. w miejscu drewnianego z 1384 r. przebudowany w XVIII i XIX wieku. Odznacza się smukłym dachem i dwuprześwitowym hełmem barokowym na smukłej też wieży z 1693 r., dołem kwadratowej, powyżej kalenicy oktogonalnej. Zachowały się renesansowe drzwi (1587 r.) z prezbiterium do zakrystii.
Jednonawowe wnętrze z balkonem połączonym z chórem organowym. Chrzcielnica pochodzi z początku XVII wieku, ołtarz główny z obrazem patronów z XVIII/XIX wieku. Przy prawym podłuczu na konsoli mieści się słynna do 1945 r. Madonna z Dzieciątkiem, stojąca na księżycu, z około 1450 r. Dłuższy czas znajdowała się ona w Polanicy-Zdroju, a po konserwacji u H. Richtera w Lądku-Zdroju w 1925 r. wróciła na swoje miejsce.
Samo Długopole Górne to duża wieś łańcuchowa w rowie Górnej Nysy. Ciągnie się wzdłuż Nysy Kłodzkiej na długości ok. 3 km.
Istnieje na dzień dzisiejszy kamieniołom piaskowca, który jest eksploatowany. Wieś ma znaczne walory krajoznawcze i krajobrazowe z bardzo licznym i zróżnicowanym zespołem zabytkowej zabudowy. Prawdopodobnie powstała w XIII wieku, wymieniona w 1346 r. W XIV-XV wieku we wsi funkcjonowały dwie huty szkła. Wieś wchodziła w skład dóbr śnielińskich. W 1684 r. została wykupiona przez M. Althanna.
Od XIV wieku przez Długopole przebiegał trakt handlowy z Wrocławia do Brna i Wiednia (szlak bursztynowy). Przy szlakach zaś powstawały osady, które sukcesywnie się rozwijały. Budownictwo kamienne zalicza się do najstarszych gałęzi wytwórczych na ziemi kłodzkiej. Po wojnach husyckich (XV wiek) następuje dalszy rozwój gospodarki, rozwija się górnictwo skalne. W XVI wieku pojawia się na mapach kamieniołom piaskowca w Długopolu Górnym, który staje się centrum wydobywczym piaskowca ciosanego dla całej okolicy i nie tylko. Wzbudza zainteresowanie zwiedzających kuracjuszy z sąsiedniej miejscowości Długopole-Zdrój.
Obecnie Długopole Górne jest typową wsią rolniczą, otoczoną użytkami rolnymi.
- Razem z parafianami staramy się powoli odnawiać kościół i jego otoczenie - opowiada ksiądz proboszcz. - Tutejsi mieszkańcy - co bardzo mnie zaskoczyło - nie lubią siedzieć z założonymi rękami. Założyli Stowarzyszenie Aktywnych dla Długopola Górnego, działają na rzecz wsi.
Dzięki dobrej współpracy udało się m.in. odnowić cmentarz.
- Wspólnie organizujemy festyny, dożynki, odpust parafialny. Przy kościele prężnie działa też Rada Parafialna, pomagają nam Rada Sołecka oraz młodzież, która założyła stowarzyszenie „Młodzi dla Jedności” - wymienia ks. Zenon Bocheński. - Zawsze ustalamy, na jakie potrzeby zostaną uzbierane pieniądze podczas odpustu. - W poprzednich latach przeznaczaliśmy je m.in. na remont świątyni.
Długopole Górne posiada jedną z większych świetlic na terenie gminy Międzylesie. Środki, które zostały zainwestowane właśnie w nią, w dużym stopniu przyczyniły się do tego, że nie jest to miejsce „sztuczne”, a funkcjonuje praktycznie przez 7 dni w tygodniu. To tutaj dzieci i młodzież mogą skorzystać z pomocy w odrabianiu lekcji, pograć w gry, pobawić się, skorzystać z Internetu, natomiast dla dorosłych, przedstawicieli lokalnych organizacji - to doskonałe zaplecze do spotkań oraz organizacji różnych imprez dla społeczności lokalnej.
- Takie rzeczy możliwe są dzięki temu, że ludzie zrozumieli, że współpraca daje wymierne korzyści. Także i ja staram się być z ludźmi i dla ludzi. To bardzo ważna rzecz w mojej duszpasterskiej pracy - zapewnia proboszcz długopolskiej parafii. - A parafianie są wspaniali: do tańca i do różańca.
W parafii działają również Żywy Różaniec, Wspólnota Adoratorów Krwi Chrystusa, schola młodzieżowa i dziecięca, Eucharystyczny Ruch Młodych i Służba Liturgiczna.

Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Dekanat: Międzylesie
Adres: Długopole Górne 81, 57-520 Długopole-Zdrój, tel. (74) 813-90-25
Filie: Poręba - św. Sebastiana; Rudawa - Podwyższenia Krzyża Świętego
Proboszcz: ks. Zenon Bocheński
Rezydent: ks. Leon Bernat MSF
Odpust: 29 czerwca
Wieczysta adoracja: 31 marca i 30 września
Msze św.: dni powszednie latem godz. 18, zimą - godz. 17 (oprócz czwartków), czwartek Poręba - godz. 18; dni świąteczne: 8 i 12, Poręba - godz. 10.
Rudawa: tylko od maja do września w pierwszą sobotę miesiąca o godz. 17.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.