Agnieszka Konik-Korn: - Przyglądając się ruchowi „Adoremus” ma się wrażenie, że w końcu spotykamy się z inicjatywą, która zdecydowanie odbiega od skomercjalizowanych pomysłów na popularyzację osoby Jana Pawła II. Proszę powiedzieć, jak narodziło się to przedsięwzięcie?

Ks. dr Stanisław Szczepaniec: - Idea ruchu „Adoremus” dotyka jednego aspektu - Papież spędzał całe godziny na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Właściwie wszystkie zewnętrzne działania, pisma, katechezy, które głosił, praktycznie wszystko zaczynało się na kolanach. Chodzi więc o to, by większą uwagę zwrócić na stronę modlitewną życia Jana Pawła II. Ruch narodził się z papieskiego świadectwa. Temat w sensie ścisłym istnieje dwa miesiące. W sensie idei zaistniał niedługo po śmierci Jana Pawła II w roku 2005, kiedy rozwijaliśmy wieczory Jana Pawła II. Stale pojawiało się pytanie o modlitwę. Rozważane było także wezwanie Papieża, by każda wspólnota parafialna czy rodzinna była szkołą modlitwy. Ta idea nam się skonkretyzowała pod wpływem podpowiedzi Kongregacji ds. Duchowieństwa, która ogłosiła, że wzbudza się w Kościele ruch modlitewny, który w centrum ma adorację. To było takie podstawowe światło. Fakt, że ruch zostanie zainicjowany w dzień beatyfikacji, będzie znakiem prawdy, że Jan Paweł II prowadził nas do Pana Jezusa szczególnie przez modlitwę.

- W sprawie ruchu „Adoremus”, kard. Stanisław Dziwisz skierował słowo do kapłanów, animatorów ruchów, stowarzyszeń i wspólnot religijnych, i wszystkich, którzy ukochali adorację Chrystusa Eucharystycznego. Oznacza to pełne poparcie i chęć rozszerzenia tej idei...

- Błogosławieństwo Księdza Kardynała i jego prośba skierowane są do szerokiego grona osób, które już otrzymały łaskę adoracji, żeby przyczyniały się do tego, aby coraz więcej ludzi odkrywało, jak wielkim skarbem dla życia indywidualnego jest adoracja. By przez to rozszerzały się godziny adoracji Najświętszego Sakramentu. Ruch „Adoremus” rodzi się jako jedna z dróg wprowadzania w życie duchowości Jana Pawła II, ale nie tylko jego, bo przecież on nie istniał ponad czy poza Kościołem, tylko w Kościele i wraz z innymi świętymi, którzy także praktykowali adorację. W kwestii adoracji wiele do powiedzenia ma zarówno Matka Teresa z Kalkuty, św. Faustyna, jak i św. o. Pio. Słowo i błogosławieństwo Pasterza naszej diecezji ma dla tej inicjatywy zasadnicze znaczenie, otwierające niejako bezpośrednie przygotowanie do tego, by ruch w dzień beatyfikacji Jana Pawła II faktycznie zaistniał. Na razie jesteśmy na etapie przygotowania. Do 1 maja podejmujemy działania, żeby idea Ruchu dotarła do jak najszerszej grupy osób, szczególnie tych, którzy jeszcze nie odkryli skarbu adoracji, aby i oni w niej zasmakowali. Decyzja o przychodzeniu przynajmniej raz w tygodniu na adorację trwającą minimum 15 minut nie jest łatwa, dlatego potrzebny jest czas na przemyślenie, czy podołam podjętemu postanowieniu. Włączenie się w ruch dokonuje się przez wyrażenie takiej decyzji wobec Boga. A jeśli ktoś się zdecyduje, może też poprosić o błogosławieństwo, które będzie dla niego umocnieniem oraz widzialnym znakiem przystąpienia do ruchu. To zobowiązanie na początku dla wielu będzie trudne, jak dla wszystkich, którzy cokolwiek rozpoczynają. Ale później może okazać się, że te 15 minut nie wystarczy. Ktokolwiek zacznie adorować Chrystusa na serio, to już z tego nie zrezygnuje, bo jest to zbyt piękne...

- Czy 1 maja to ostateczna data przystąpienia do ruchu?

- Oczywiście, że nie! Można powiedzieć, że to data otwierająca oficjalną działalność ruchu. Przystąpić do niego może każdy, kto swoją decyzję przemyśli i podejmie odpowiedzialnie przed Bogiem. Data ma tu znaczenie w tym sensie, że niektóre dni są dla nas szczególnie naznaczone łaską. Najlepiej wybrać taki moment na włączenie się w ruch, który jest dla kogoś szczególny (dzień związany z Janem Pawłem II, albo z historią życia danego człowieka).

- Wiele wspólnot ma w swoich drogowskazach adorację, co przecież łączy się z ideą ruchu...

- Tak, łączy się bardzo ściśle. Można powiedzieć, że dziś Duch Święty daje Kościołowi umiłowanie modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Papież Benedykt XVI nazwał to ożywienie „wiosną eucharystyczną Kościoła”, mając na uwadze, że tak wiele wspólnot i indywidualnych osób, niezwiązanych z żadnym ruchem często przychodzi na adorację. Teraz jest to także szczególne zadanie dla każdego, kto zechce przyczyniać się, by ta wiosna jeszcze bardziej rozkwitała. Ona zresztą sama nie rozkwitnie - tu potrzebna jest współpraca człowieka z Bogiem. Ruch „Adoremus” staje się pewną pomocą, by ta adoracja się rozwijała.

- Istnienie strony internetowej adoremus.pl może przyczynić się do rozprzestrzenienia Ruchu także poza granicami naszej archidiecezji...

- Choć strona istnieje bardzo krótko, odnotowaliśmy już wejścia m.in. z Seszeli, byłych krajów ZSRR, Ukrainy, Włoch, Filipin. Jakim sposobem? Nie wiem. Oczywiście, są to pojedyncze osoby, ale grupa z Rosji powiększa się. Sporo jest wejść z różnych miast Polski. Na stronie internetowej zbieramy m.in. świadectwa. Chcielibyśmy, żeby ich częścią były zdjęcia kościołów różnych diecezji, w których jest adoracja całonocna lub całodzienna, by łatwiej było znaleźć miejsce, gdzie można adorować Pana Jezusa.

- Czy ruch „Adoremus” przewiduje jakąś formację?

- Formacja przygotowana jest dla osób, które chcą się włączyć w Ruch, bo adorować może przecież każdy, jak mu dyktuje serce i wiara. Natomiast, jeśli ktoś chce się bardziej zaangażować, powinien sobie postawić wymóg formacji, choć nikt go nie będzie sprawdzał. Tu pozostawiamy pełną dowolność, ale przygotowujemy podpowiedzi zarówno dla osób młodych, jak i starszych. W internecie i w publikacjach będziemy zamieszczać informacje o przydatnej literaturze pomagającej zgłębić adorację. Dzięki świadectwom zamieszczanym na stronach internetowych będziemy mogli nawzajem otwierać sobie oczy i dzielić się swym doświadczeniem, osobistymi odkryciami na modlitwie. Myślę, że ważną rolę będą tu miały do odegrania parafie, gdzie można będzie przygotowywać inne formy spotkań pogłębiających tematykę adoracji, a które będą gromadzić osoby zaangażowane w ruch. Tutaj wiele zależeć będzie także od księży proboszczów, którzy będą mogli wspierać duchowo i organizacyjnie grupy adoracyjne. My będziemy podpowiadać i przekazywać materiały do comiesięcznych konferencji poświęconych adoracji. Na pewno pojawią się również formy rekolekcji adoracyjnych. Pełną formację dla tych, którzy zechcą się zaangażować w animowanie działalności ruchu, będą stanowiły Szkoły Modlitwy Jana Pawła II, działające już w naszej archidiecezji.

- Czy nie istnieje ryzyko, że „Adoremus” stanie się wspólnotą wirtualną?

- Wszystko zależy od ludzi. Bardzo istotna w istnieniu ruchu jest pewna analogia do Żywego Różańca. Z Różańcem jest tak, że część osób odmawia modlitwę, ale nie należy do róż Żywego Różańca. Niektórzy jednak są w tej wspólnocie i jest to dla nich bardzo ważne, potrzebne. Myślę, że z adoracją będzie podobnie. Znajdą się osoby, które będą przychodzić częściej niż tylko na 15 minut w tygodniu, ale nie będą się włączać w żadne grupy. Jednak myślę, że przy adoracji takie grupy są bardziej potrzebne niż w Żywym Różańcu. Ktoś przecież musi otworzyć kościół, wystawić Najświetszy Sakrament, zabezpieczyć Go i zapewnić, że ktoś będzie w kościele. Jeżeli nie będzie grup, które pomogą to zorganizować i nie zapewnią, że kościół nie będzie pusty, to ksiądz może kościoła nie otworzyć. Wiele więc zależy od inicjatywy osób świeckich. Wierzę jednak, że księża będą te działania inspirować. Pojawienie się grup jest konieczne w przypadku rozszerzenia adoracji na godziny nocne i wieczorne. W dzisiejszych realiach jest tak, że dla większości pracujących osób adoracja możliwa będzie tylko wieczorem.

- Wydaje mi się, że Janowi Pawłowi II ruch „Adoremus” bardzo by się spodobał...

- Mam nadzieję, że tak to będzie odebrane. Zależy nam bardzo na tym, by w tej popularyzacji nauczania Jana Pawła II nie zabrakło najważniejszego głosu. Tak zresztą widzę działalność Centrum Jana Pawła II, jako instytucji, która stawia pytania i inspiruje ludzi całym bogactwem, które zostawił nam Papież, nie pomniejszając, a tym bardziej nie pomijając tematu modlitwy. Trzeba jednak pamiętać, że w przychodzeniu na adorację są ważniejsze argumenty niż samo naśladowanie Papieża. To przede wszystkim wiara w Boga przywodzi nas na adorację. Można nieraz naczytać się o Janie Pawle II tak, że człowiek nie znajdzie już czasu na adorację, na modlitwę. A wtedy można zapytać, czy tu o to chodzi? Po co byłoby to czytanie, gdybyśmy niechętnie klękali na kolana przed naszym Panem i Bogiem? Bez modlitwy nasze korzystanie z duchowości Papieża byłoby bardzo ubogie.