Claudel w wydanej niedawno jego książce Umiłowanie Pisma Świętego zachęca, abyśmy czytali Pismo Święte "bez intencji krytycznych (...) ale z namiętnością wygłodniałego serca". Nie zawsze się to udaje, ale perykopa o św. Tomaszu, którą w tę niedzielę czytano w naszych świątyniach pozwala na tę namiętność. W tej wzruszającej scenie poszukiwania sensu utraconego w nocy Golgoty, Tomasz podobny jest tak wielu z nas. Od czasu do czasu w chwilach oschłości, sponiewierania grzechem też chcielibyśmy jak Tomasz, aby przyszedł Jezus i pokazał nam swoje rany i pozwolił się dotknąć, pozwolił na nowo zagościć pokojowi w naszych sercach. Tę radość przeżyłem na dwa tygodnie przed tą niedzielą. Trwały rekolekcje w jednej z parafii. Kolejne nauki, kolejne dawki zmęczenia. I ta rozmowa wieczorna, w której wkrada się zniechęcenie, brak poczucia sensowności w skuteczność Słowa w czasach, w których coraz więcej nas żyje tak, jakby Boga nie było. Mój rozmówca snuje melancholijną refleksję o parze nastolatków, zrzucających pieniądze na środki antykoncepcyjne, matce prowadzącej swoją kilkunastoletnią córkę do lekarza, by, podobnie jak matce, przepisał jej środki antykoncepcyjne. Z faktami się nie dyskutuje. Fakty albo nas podnoszą na duchu, albo wprowadzają w stan zniechęcenia, czasem rezygnacji. Z takim uczuciem głoszę następnego dnia kolejną konferencję. To dzień 25 marca. Przypominam sobie, że zwyczajnie jest to Uroczystość Zwiastowania. Dzień świętości życia, wdzięczności za nie i modlitwa za te, które życie noszą pod sercem, może się go boją. Przed błogosławieństwem przypominam o tym przeniesieniu liturgicznego obchodu na dzień 8 kwietnia, a jednocześnie wspólnie z zebranymi modlę się w wyżej wspomnianych intencjach. Kiedy wychodzę z zakrystii staje przede mną ładna, młoda kobieta z oczami pełnymi łez. Lęk. Pewnie o problem, z którym mnie trudno się będzie uporać. Pytam:

- Pani do mnie?

- Tak, chciałam księdzu bardzo podziękować za modlitwę w intencji tych, które nosząc życie, boją się jego przyjęcia. Bardzo mi ta modlitwa pomogła. W tym moimencie przyjęłam to życie i choć się boję, już go kocham. Mamy dwoje małych dzieci i teraz to oczekiwane. Trudno nam się żyje, boję się jak sobie poradzimy, ale już mniej. Jeszcze raz bardzo dziękuję za dar modlitwy.

W dwóch wieczernikach zabłysło światło i rozległo się orędzie "Pokój wam". W tym trudnym wieczerniku uczciwej małżeńskiej miłości. I w moim, zniechęconym nieco sercu kaznodziei.

Jezus wszedł mimo drzwi zamkniętych i dał się dotknąć. Wdzięczny jestem za to obdarowanie. A tej, która ze łzami lęku, ale i ufności przyjęła życie pragnę dedykować taką bajkę.

Młody dorastający chłopiec pomagał w warsztacie ojca, który był wyprawiaczem skór. Ojciec podziękował Bogu, że uczciwie pracowali i pochwalił syna.

- Będzie z ciebie dobry rzemieślnik. Masz talent.

- Ale ja nie chcę całego życia strawić na wyprawianiu skór. Chcę iść w świat.

- Szkoda, ale masz prawo do własnego życia. Powiem ci tylko jedno. Jeśli w swojej wędrówce znajdziesz dom ze złotymi oknami tam zostań. To będzie twoje miejsce.

Młodzieniec ruszył w drogę. Był w królewskim pałacu, u mędrca, u człowieka bogatego. Ale nigdzie nie było owych ojcowskich okien. Postanowił zatem wrócić do domu. Kiedy stanął na wzgórzu, z którego roztaczał się widok na miasto jego dzieciństwa, z radością w mroku dostrzegł dwa złote okna. Szybko zaczął iść w tym kierunku. Wkrótce znalazł się... przed swoim domem. Były to okna pokoju, w którym ojciec kończył pracę. Złote blaski pochodziły ze starej lampy naftowej, której światło odbijało się od narzędzi wyświeconych przez codzienne używanie. Wreszcie zrozumiał o czym mówił ojciec. Szczęście, których symbolem były owe okna płynie z uczciwego życia, z uczciwej pracy. A tej uczciwości błogosławi Pan. Jestem przekonany, że uczciwość tej kobiety w jej zawierzeniu słowom małżeńskiej przysięgi wniesie w jej rodzinę Boże błogosławieństwo, a to dziecko stanie się ich wielką radością.

Jutro liturgiczna Uroczystość Zwiastowania. Nie skąpmy modlitw. One idą i nigdy nie wracają bezowocne. Dziękujmy za nasze matki i dar naszego życia, za matki, które pod sercem noszą życie, to z którego się cieszą, a zwłaszcza za te, dla których to nowe życie jest wielką próbą zawierzenia.