Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. W odpowiedzi słyszę wzruszony i pogodny głos pani Krystyny: „Na wieki wieków. Amen”. Znaliśmy się wcześniej, ale to było wyjątkowe spotkanie, ponieważ przyszedłem do niej jako nadzwyczajny szafarz Komunii św. Była przygotowana. Kilka dni wcześniej, w pierwszą sobotę, do domu przybył ksiądz z sakramentalną posługą spowiedzi i Komunii św. Później rozmowa z córką Anną, podczas której wyraziła pragnienie częstszego przyjmowania Komunii św. Anna zaproponowała, że z Komunią św. może przychodzić nadzwyczajny szafarz. Krystyna wyraziła zgodę i od tego momentu przychodziłem z Panem Jezusem bardzo często. Była nieuleczalnie chora.
Za każdym razem przy łóżku stał mały stolik przykryty białym obrusem, a na nim 2 zapalone świece, krzyż i małe naczynie z wodą. Każde przybycie szafarza traktowała jako wielkie wydarzenie w życiu osobistym. Oczekiwała Komunii św. z wielkim pragnieniem; była świadoma, że życie w niej gaśnie. Z dnia na dzień słabła, ale była bardzo pogodna. Ostatni raz widzieliśmy się 3 godziny przed śmiercią.
W ciągu 2 lat posługiwania zawsze przychodziłem z Komunią św. do osób, które tego bardzo pragnęły. Kapłan mógł przyjść raz w miesiącu, a szafarz nadzwyczajny częściej. Dla wielu osób chorych, które nie mogą uczestniczyć w niedzielnej Eucharystii w kościele, wysłuchanie Mszy św. przez radio czy obejrzenie transmisji telewizyjnej jest ważnym wydarzeniem duchowym, ale do pełni brakuje Komunii św. Misja szafarza jest pomocnicza - uzupełnia posługę księdza w zakresie udzielania Komunii św. w czasie Mszy św. i poza nią.
Funkcja nadzwyczajnego szafarza w diecezji toruńskiej istnieje od 31 lipca 2008 r., kiedy to bp Andrzej Suski dekretem powołał pierwszego szafarza. Obecnie jest dwóch nadzwyczajnych szafarzy w parafii pw. św. Antoniego w Toruniu.
Warto przyjrzeć się tej posłudze, która w Kościele w Polsce istnieje od 1991 r. i stała się w wielu diecezjach znaczącym obszarem z udziałem osób świeckich. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa powstał zwyczaj, że na zakończenie Mszy św. kapłan przekazywał Komunię św. wybranym osobom - diakonom, aby zanosili ją do osób nieobecnych na Eucharystii. Było to wyrazem troski pasterskiej Kościoła, aby nikt z wierzących nie był pozbawiony możliwości spożycia Ciała Jezusa Chrystusa.
Po Soborze Watykańskim II w 1973 r. Paweł VI zatwierdził Instrukcję Kongregacji Sakramentów „Immensae Caritatis”, która dała władzę ordynariuszom miejsca desygnowania nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. spośród osób świeckich. Można to uczynić na sposób czasowy albo stały, gdy domagają się tego okoliczności. Mogą oni udzielać Komunii św. wiernym oraz zanosić ją chorym do ich domów.
Konferencja Episkopatu Polski 2 maja 1990 r. „określiła warunki, według których biskupi diecezjalni w Polsce mogą zastosować kan. 910 i 230 KPK, czyli powołać nadzwyczajnych szafarzy Komunii św.”. Instrukcja w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. została wydana 22 czerwca 1991 r., a 9 marca 2006 r. Konferencja Episkopatu Polski dokonała modyfikacji tejże instrukcji.

Posługa szafarza w czasie Mszy św.

„Nadzwyczajny szafarz pomaga w rozdawaniu Komunii św., gdy przystępuje do niej większa liczba wiernych przy braku szafarzy albo gdy szafarze ci są zajęci innymi czynnościami duszpasterskimi lub gdy udzielanie Komunii św. utrudnia im stan zdrowia albo podeszły wiek. Poza przypadkami choroby lub niedołężności odprawiający kapłan, a także koncelebransi nie mogą wyręczać się posługą pomocników, sami nie rozdzielając Komunii św.
Liczba pomocników Komunii św. zależeć powinna od wielkości parafii i liczby odprawianych Mszy św. (...) Nadzwyczajni szafarze Komunii św. ubrani w alby zajmują miejsce w prezbiterium lub tam, gdzie znajdują się inne osoby pełniące funkcje liturgiczne”.

Pomoc w zanoszeniu Komunii św. chorym

Do zasadniczych obowiązków nadzwyczajnego szafarza Komunii św. należy też pomoc „w zanoszeniu jej chorym i niepełnosprawnym. Nadzwyczajny szafarz zanosi Komunię św. do chorego w specjalnie do tego celu wykonanym naczyniu umieszczonym w odpowiedniej bursie, którą zawiesza na szyi. Swoją posługę poza Mszą św. pomocnik pełni w ubraniu cywilnym, ale odświętnym i poważnym. Niosący Komunię św. w drodze nie rozmawia, ale w modlitewnym skupieniu uwielbia swego Pana i Boga”.
Nadzwyczajny szafarz, spełniając swą funkcję, nie przestaje być człowiekiem świeckim, spełnia on swoją misję na mocy sakramentów chrztu i bierzmowania z upoważnienia biskupa. „Ważne jest, aby Eucharystia była pojmowana nie tylko na płaszczyźnie obrzędowej, jako celebracja, lecz także jako program życia i fundament autentycznej duchowości eucharystycznej”. Duchowość określa styl życia i sposób postępowania - pragnienie pełniejszego praktykowania życia religijnego.