W ostatnią niedzielę „roku Łukasza” Kościół czyta Ewangelię o Chrystusie Królu, tak różnym od ziemskich władców (Łk 23, 35-43).
Jezus umierający na krzyżu, wzgardzony i udręczony, nie jest bezwolnym, przerażonym skazańcem, ale Królem miłosierdzia, który dobrowolnie składa siebie w ofierze ekspiacyjnej za grzeszników i sprawuje sąd nad swoimi wrogami (por. Ps 72, 1). Należą do nich członkowie żydowskiej Wysokiej Rady, którzy uznali Go za bluźniercę i zażądali wyroku śmierci, rzymscy żołnierze, którzy wyrok wykonali, oraz złoczyńca, ukrzyżowany razem z Nim. Wszyscy oni miotają szyderstwa na Jezusa, a w ich głosie powraca kusiciel, który wcześniej pokonany „odstąpił aż do czasu” (por. Łk 4, 13), a teraz zdaje się tryumfować.
Potrójna pokusa wraca w postaci bardziej okrutnej, dotykającej w sposób niewypowiedzianie bolesny ciała, umysłu i ducha ukrzyżowanego Jezusa. Kapłani i rabini - przedstawiciele oficjalnej religii drwią z Niego jako Mesjasza, Wybrańca Bożego. Dla nich Jezus powieszony na drzewie jest przestępcą przeklętym przez Boga i ludzi (por. Pwt 21, 23; Ga 3, 13). Żołnierze rzymscy szydzą z Niego jako króla. Wreszcie ukrzyżowany łotr bluźni Mu (gr. „blasphemeo”), pogrążony w rozpaczy i chcący swoją rozpaczą zarazić wszystkich wokół. Każde z trzech szyderstw brzmi podobnie, jak kuszenie na pustyni: „jeśli jesteś Mesjaszem, Królem, wybaw sam siebie!”.
Na czym polega sąd Jezusa? Modli się On za swoich wrogów: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią!” (Łk 23, 34). Jezus - Arcykapłan i Król miłosierdzia, wznosi ku Bogu skuteczną modlitwę wstawienniczą o przebaczenie dla grzeszników i o ich usprawiedliwienie. Nie poddaje się logice egoizmu: „wybaw siebie, zatracając innych”. Nie wątpi w miłość Ojca niebieskiego, dlatego nie ulega pokusie buntu przeciw Niemu. Jest wierny temu, co głosił przez całe swoje życie - logice miłości, która nie boi się stracić życie, by ocalić innych. Jezus na krzyżu okazuje się Królem zwycięskim, który zdobywa dla siebie pierwszego wyznawcę i czyni go uczestnikiem swojego zwycięstwa. „Dobry łotr” zadaje sobie pytanie: skoro On nic złego nie uczynił, to dlaczego umiera tak samo jak my? I w przebłysku nadprzyrodzonej wiary odkrywa, że ów Sprawiedliwy jest tu po to, by być z nim, grzesznikiem. Zwraca się do Jezusa z bezgraniczną ufnością, po imieniu: „Jezu, pamiętaj o mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Wie, że zasłużył na śmierć doczesną i wieczną, a równocześnie wyznaje, że Jezus jest dla niego jedynym ocaleniem. W odpowiedzi otrzymuje wspaniałą obietnicę: „Dziś będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 43). „Ze Mną” i „w raju” to synonimy: rajem, życiem wiecznym, radością bez granic jest bycie z Jezusem! Wiara łotra jest pierwszym trofeum ukrzyżowanego Króla! On otwiera nam na oścież bramy miłosierdzia i nadaje nowy sens nawet temu, co po ludzku wydaje się zupełnie beznadziejne.
Na Krzyżu Jezusa dokonuje się sąd nad światem. Od naszej odpowiedzi na Jego miłosierdzie zależy nasze wieczne przeznaczenie.