O nowej, kłopotliwej grupie: nienarodzie

Kalwaria w dniach 11-15 sierpnia - to dla mieszkańców Podkarpacia, a zwłaszcza jego południowej części, jak alertowe wołanie. Z upływem lat w życiorysie każdego z nas staje się ono jeszcze bardziej sentymentalne, pełne patetycznych wspomnień. Ogromny jest trud kalwaryjskiego wspinania się pod górę, by na chwilę odpocząć przy Trzech Maryjach i nabrać sił do dalszej wspinaczki. O wiele boleśniejsze jest uczucie, że stan zdrowia nie pozwoli już nigdy wspiąć się do połowy tej góry, by łapiąc oddech obserwować rzucane przez panny wieńce.
W tym roku jechałem na Kalwarię z pragnieniem zrzucenia z siebie ciężaru o wiele większego, ciężaru niemal rozpaczy. Pod Pałacem Prezydenckim trwała w tamte dni (nie wiem, co będzie, gdy ten tekst się ukaże) pogarda krzyża i pogarda Narodu. Ból i ciężar był tym większy, że problem, który można rozwiązać w komunikacie nieprzekraczającym sześciu zdań, urasta do rozmiarów intelektualnych dywagacji, ton felietonów, prób opluwania narodu, a nawet kwestionowania, czy ci pod krzyżem to jeszcze Naród. Ale o tym za chwilę.
Pomijam zupełnie surrealistyczny pomysł Prezydenta Elekta o konieczności usunięcia krzyża, bo przeszkadza w pracy. Może błąd, może przejęzyczenie. Łatwe do naprawienia. W sytuacji, kiedy ludzie przewrażliwieni na gesty oszukaństwa (a oszukują nas od lat i to także ci, którym klaskaliśmy, ukradkiem wycierając łzy wzruszenia), rozpoczęli okupację, wystarczyła ot choćby taka informacja: „Kancelaria Prezydenta dementuje zamysł usunięcia krzyża. Po rozpoczęciu urzędowania Pan Prezydent ogłosi konkurs na pomnik ku uczczenia ofiar katastrofy smoleńskiej. Do tego czasu krzyż pozostanie na swoim miejscu. Po rozstrzygnięciu konkursu i wyznaczeniu daty, w miejscu pomnika zostanie wmurowany kamień węgielny i wówczas w tej samej uroczystości krzyż zostanie przeniesiony do miejsca ustalonego ze stroną kościelną i harcerzami”.
Koniec, kropka. Tylko, że to za proste. Trzeba robić zadymę, bo musi się ukryć przed Narodem, że wśród wielu kłopotów finansowych, których nas czekają jest i ten, że codziennie będziemy na początek wydawać o pięć groszy więcej w związku z VAT-em.
Musi się zarobić zadymę, żeby pomóc tym ze Strasburga, którzy kombinują, w jaki sposób przyznać rację biednej muzułmance z Włoch i objąć zakazem wieszania krzyży w szkołach wszystkie kraje Unii. Dlatego w noc, podczas której ludzie Bogatyni walczyli o życie i szukali się nawzajem w lęku, czy ktoś nie utonął, Pani Prezydent Warszawy pozwala na kompletnie niezrozumiały, niemoralny protest, którego początek wyznacza się w godzinach ciszy nocnej. Jest nadzieja, że kogoś pobiją, dlatego organizatorzy wpuszczają nietrzeźwych. Biedni policjanci, nie kumając, o co chodzi, ośmielili się sześciu odwieźć do izby wytrzeźwień. A przecież o to chodziło, żeby pobili, żeby można pokazać Braciom ze Strasburga, do czego prowadzi fanatyzm. A tak nawiasem, dziwi mnie, że warszawiacy nie podjęli spontanicznie, jak to miało miejsce w chwilach umierania Papieża, nabożeństw ekspiacyjnych za profanację naszego symbolu wiary - krzyża, który wniesiono tej nocy zrobiony z puszek po piwie i z zawieszoną na nim maskotką.
W sukurs śpieszy ongisiejszy sympatyk Opus Dei, Paweł Lisicki, dziś naczelny „Rzeczpospolitej”, który od dnia zwycięstwa prezydenckiego kandydata PO co dnia produkuje coraz „śmielsze” komentarze, wprawiając mnie w zakłopotanie, czy to jeszcze dawna „Rzepa” czy już przedsionek GW. Szukam i znajduję pokreśloną książkę „Nie-ludzki Bóg” jego autorstwa i myślę, co się z człowiekiem stało. Pani Ewa Czaczkowska redaktorka tejże „Rzepy”, specjalistka od spraw religijno-kościelnych, prosi o wywiad abp. Józefa Michalika. Oto pytanie z wywiadu zamieszczonego w „Rzeczpospolitej”: „Nie sądzi chyba Ksiądz Arcybiskup, że pod pałacem stoją przedstawiciele narodu? To jest tylko grupka rozemocjonowanych osób”.
Siedzę na galerii Kalwarii Pacławskiej w piątkowy wieczór i patrzę na zgromadzonych pielgrzymów oczekujących na Eucharystię, umęczonych dróżkami i myślę - czy to jest jeszcze Naród czy już NIENARÓD?
Wdzięczny jestem Księdzu Arcybiskupowi za słowa odpowiedzi na to pytanie pani redaktorki: „Są przedstawicielami dużej części narodu. Kiedy naród jest zdegustowany sytuacją, to w pewnych momentach dochodzi do głosu, tak jak stało się to 10 kwietnia. To, co się dzieje po 10 kwietnia, nie jest jedynie wynikiem sympatii narodu do jednego człowieka i poczucia krzywdy, którą poprzez zafałszowanie prawdy robiono jemu oraz wielu innym ludziom”.
Pani redaktor to nie wystarcza, próbuje w innym miejscu znowu oddzielić Hierarchę od trzody i nieco kpiąco, z warszawskim politowaniem stwierdza: „Ksiądz Arcybiskup konsekwentnie używa słowa naród, nie społeczeństwo”.
I znowu głęboki ukłon wdzięczności w stronę Pasterza, który odpowiada przywołując zapominaną już teologię Narodu:
„Naród ma w sobie coś głębszego, jest czymś więcej niż społeczeństwo. Naród żyje kulturą, historią, a także odpowiedzialnością za przyszłość, po prostu ma «duszę». Naród jest otwarty na większe wartości: patriotyzm, gotowość ofiary, poczucie honoru, godność. A ponieważ są w Polsce środowiska z pewną gazetą na czele, które te wartości od lat depczą i wyśmiewają, to ktoś się musi za tym narodem upominać. To jest obowiązek wszystkich uczciwych Polaków. Trzeba wsłuchiwać się w rytm bicia serca narodu”.
Potrzebna jest nam Kalwaria. W ciągu trzech dni mogliśmy wsłuchać się w głos Pasterzy. Biskup Marian pięknie i prosto mówił o potrzebie wewnętrznego GPS-u, jakim jest głos sumienia. Głos Miłosiernego, który w sytuacji pobłądzenia cicho, ale wytrwale zachęca do zmiany drogi, powrotu na właściwy kurs.
Jeśli obecni w piątek słuchacze słów biskupa Adama podejmą apostolskie zadanie czynienia z szacunkiem znaku krzyża, Naród ujawni swoją mądrość w sposób, który nie da się spacyfikować jak w wigilię Wniebowzięcia na Krakowskim Przedmieściu.
I wreszcie, jeśli NARÓD posłucha Pasterza, a zwłaszcza jeśli wysłuchają go elity, to z pewnością uda się nam pojednać w sprawach zasadniczych i wyjdziemy od Maryi jak bracia, a nie jak głupcy.
Jest na trasie dróżek maryjnych kaplica zwana Żydowin. Pojechałem tam postać i pomyśleć. I oto pochłonęło mnie jakieś dziwne déjŕ vu. Żyję w tamtych czasach. Są komputery, telewizja, radio. Włączam radio, a tu przegląd prasy. Słucham z zaciekawieniem, a przeprowadzający audycję informuje: Jak podała wczoraj gazeta „Postępowy Saduceusz”, grupa uczniów Nazarejczyka, którego przed kilku laty Piłat skazał na śmierć krzyżową, a którego owi uczniowie ogłosili Bogiem Zmartwychwstałym, rozpowszechnia kłamliwe wieści, jakoby w dniu pogrzebu Matki Nazarejczyka, jeden z naszych braci usiłował targnąć się na zwłoki zmarłej i został dotknięty niedowładem obydwu rąk. Według doniesień owego dziennika, modlitwa fanatycznych uczniów przywróciła naszemu obywatelowi władzę w obydwu rękach. Jak dowiadujemy się z artykułu, szykuje się list otwarty, który w formie protestu ma podpisać grono najwybitniejszych Saduceuszy. Do grupy tej obiecali dołączyć także Faryzeusze, uważając, że różnice ideologiczne muszą ustąpić miejsca w sytuacji walki z ciemnotą”.
Déjŕ vu minęło, a ja stoję przy kaplicy, widzę tego biedaka w geście bezradności z przestrachem w oczach i myślę: tyle wieków, miliony ludzi przeszły tędy i wierzą, że warto w każdej sytuacji iść do Matki - Szafarki Łask, warto Jej wić wieńce modlitwy, wiary i prosić o pokój serca.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry! Pojutrze, 9 października, minie 400 lat od śmierci św. Jana Leonardiego, założyciela Zgromadzenia Kleryków Regularnych Matki Bożej, kanonizowanego 17 kwietnia 1938 r. i ogłoszonego 8 sierpnia 2006 r. patronem farmaceutów. Wspominamy go także ze względu na wielki zapał misyjny. Wraz z ks. Juanem Bautistą Vivesem i jezuitą Martinem de Funesem zaprojektował i przyczynił się do powołania specjalnej kongregacji Stolicy Apostolskiej do spraw misji, czyli przyszłej Propaganda Fide, i do późniejszych narodzin Collegium Urbanianum, które w ciągu wieków przygotowało tysiące kapłanów, w tym wielu męczenników, do ewangelizowania narodów. Mamy zatem do czynienia ze świetlaną postacią kapłana, którego chciałbym postawić za wzór wszystkim prezbiterom w tym Roku Kapłańskim. Zmarł w 1609 r. na grypę, którą zaraził się, gdy w rzymskiej dzielnicy Campitelli opiekował się ofiarami tej epidemii. Jan Leonardi urodził się w 1541 r. w Diecimo w prowincji Lukka jako ostatni z siedmiorga rodzeństwa. Okres dojrzewania wyznaczał mu rytm wiary przeżywanej w zdrowym i pracowitym ognisku domowym, jak również stałe uczęszczanie do pracowni ziół i lekarstw w rodzinnej miejscowości. Gdy miał siedemnaście lat, ojciec zapisał go na kurs zawodowy w Lukce, aby został aptekarzem, a raczej zielarzem, jak się wówczas mówiło. Młody Jan Leonardi pilnie i gorliwie uczęszczał na zajęcia prawie dziesięć lat, ale gdy, zgodnie z przepisami prastarej Republiki Lukki, zdobył oficjalny dyplom, upoważniający go do otwarcia własnej placówki, zaczął zastanawiać się, czy nie nadeszła chwila spełnienia planów, które zawsze nosił w sercu. Po dojrzałej refleksji zdecydował się na kapłaństwo. I tak, porzuciwszy zielarnię i zdobywszy odpowiednie przygotowanie teologiczne, przyjął święcenia kapłańskie i w dniu Ofiarowania Pańskiego 1572 r. odprawił swoją prymicyjną Mszę św. Nie zarzucił jednak swej pasji dla farmakopei, czuł bowiem, że wiedza zawodowa aptekarza może mu pomóc w pełnym urzeczywistnieniu swego powołania, czyli przekazywania ludziom, przez święte życie, „Bożego lekarstwa”, którym jest Jezus Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, „miara wszech rzeczy”. Ożywiany przekonaniem, że takiego lekarstwa wszystkie ludzkie istoty potrzebują ponad wszystko, św. Jan Leonardi starał się uczynić z osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem podstawową rację własnego istnienia. „Koniecznie trzeba zaczynać od Chrystusa” - lubił często powtarzać. Prymat Chrystusa nad wszystkim stał się dla niego konkretnym kryterium ocen i działania oraz zasadą pobudzającą jego działalność kapłańską, którą pełnił w okresie szerokiego i powszechnego ruchu odnowy duchowej w Kościele, dzięki rozkwitowi nowych instytutów zakonnych i świetlanemu świadectwu takich świętych, jak Karol Boromeusz, Filip Nereusz, Ignacy Loyola, Józef Kalasancjusz, Kamil de Lellis, Alojzy Gonzaga. Z entuzjazmem oddał się duszpasterstwu wśród chłopców przez Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej, gromadząc na nowo wokół siebie grupę młodych ludzi, z którymi 1 września 1574 r. założył Zgromadzenie Księży Reformowanych Maryi Panny, nazwane następnie Zakonem Kleryków Regularnych Matki Bożej. Swoim uczniom zalecał, by mieli „przed oczyma umysłu jedynie cześć, służbę i chwałę Ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa”, a - jak przystało na dobrego aptekarza, nawykłego do dozowania dawek w zależności od ścisłych potrzeb - dodawał: „Unieście nieco swe serca ku Bogu i z Nim odmierzajcie wszystko”. Powodowany zapałem apostolskim, w maju 1605 r. wystosował do nowo wybranego papieża Pawła V Memoriał, w którym sugerował kryteria prawdziwej odnowy w Kościele. Zauważając, jak było „niezbędne, aby ci, którzy domagają się reformy ludzkich obyczajów, szukali, i to na początku, chwały Boga”, dodawał, że muszą oni wyróżniać się „prawością życia i doskonałością obyczajów, tak aby bardziej niż przymusem przyciągać łagodnością do reformy”. Zwracał ponadto uwagę, że „ten, kto chce dokonać poważnej reformy religijnej i moralnej, musi przede wszystkim, jak dobry lekarz, postawić właściwą diagnozę chorób, jakie trawią Kościół, aby na każdą z nich umieć przepisać najodpowiedniejsze lekarstwo”. I zauważał, że „odnowa Kościoła musi dokonywać się tak u przywódców, jak i u podwładnych, na górze i na dole. Musi zaczynać się od tego, kto rządzi, i objąć poddanych”. Dlatego też, zachęcając papieża do wspierania „powszechnej reformy Kościoła”, troszczył się o chrześcijańską formację ludu, a zwłaszcza chłopców, których należy wychowywać „od najwcześniejszych lat (...) w czystości wiary chrześcijańskiej i w świętych obyczajach”. Drodzy Bracia i Siostry, świetlana postać tego Świętego zachęca w pierwszej kolejności kapłanów i wszystkich chrześcijan, by stale dążyli do „wysokiej miary życia chrześcijańskiego”, którą jest świętość, każdy oczywiście stosownie do swego stanu. Tylko bowiem z wierności Chrystusowi może wypłynąć autentyczna odnowa kościelna. W owych latach, na kulturalnym i społecznym przełomie wieków XVI i XVII, zaczęły się zarysowywać przesłanki późniejszej kultury współczesnej, którą cechuje nieuzasadniony rozłam między wiarą a rozumem, którego ujemnymi następstwami są marginalizacja Boga wraz ze złudzeniem ewentualnej i całkowitej niezależności człowieka, który postanawia żyć tak, „jakby Boga nie było”. Jest to kryzys współczesnej myśli, o którym wielokrotnie miałem okazję wspominać i który przybiera często postać relatywizmu. Jan Leonardi wyczuwał, co jest prawdziwym lekarstwem na te bolączki duchowe, i zawarł to w stwierdzeniu: „Chrystus przede wszystkim”, Chrystus w centrum serca, w centrum historii i wszechświata. To Chrystusa - stwierdzał z mocą - ludzkość tak bardzo potrzebuje, ponieważ On jest naszą „miarą”. Nie ma dziedziny, której nie mogłaby dosięgnąć Jego moc; nie ma choroby, na którą nie znalazłoby się w Nim lekarstwo, nie ma problemu, którego w Nim nie dałoby się rozwiązać. „Albo Chrystus, albo nic!”. Oto jego recepta na wszelką reformę duchową i społeczną. Istnieje jeszcze jeden aspekt duchowości św. Jana Leonardiego, który chciałbym podkreślić. Przy wielu okazjach powtarzał on, że do żywego spotkania z Chrystusem dochodzi w Jego Kościele, świętym, choć kruchym, zakorzenionym w historii i w jej niekiedy niezbadanych kolejach, gdzie razem rosną zboże i kąkol (por. Mt 13, 30), lecz zawsze będącym sakramentem zbawienia. Mając jasną świadomość, że Kościół jest polem Bożym (por. Mt 13, 24), nie gorszył się jego ludzkimi słabościami. Dla zwalczenia kąkolu zdecydował się być dobrym zbożem: postanowił mianowicie miłować Chrystusa w Kościele i przyczyniać się do tego, aby stawał się on coraz bardziej Jego przejrzystym znakiem. Z wielkim realizmem patrzył na Kościół, na jego ludzką kruchość, ale też na to, że jest „polem Bożym”, narzędziem Boga dla zbawienia ludzkości. Ale nie tylko. Z miłości do Chrystusa pracował z zapałem nad oczyszczeniem Kościoła, aby był piękniejszy i święty. Rozumiał, że wszelka reforma ma dokonywać się wewnątrz Kościoła, a nigdy przeciwko Kościołowi. Pod tym względem św. Jan Leonardi był rzeczywiście niezwykły, a jego przykład pozostaje wciąż aktualny. Każda reforma dotyczy niewątpliwie struktury, przede wszystkim jednak musi dotykać serc ludzi wierzących. Tylko święci mężczyźni i kobiety, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, gotowi do radykalnych i śmiałych wyborów w świetle Ewangelii, odnawiają Kościół i przyczyniają się w decydujący sposób do budowy lepszego świata. Drodzy Bracia i Siostry, życiu św. Jana Leonardiego przyświecał zawsze blask „Świętego Oblicza” Jezusa, przechowywanego i czczonego w kościele katedralnym w Lukce - wymowny symbol i niepodlegająca dyskusji synteza wiary, jaka go ożywiała. Zdobyty przez Chrystusa jak apostoł Paweł, wskazywał on swoim uczniom i nadal wskazuje nam wszystkim chrystocentryczny ideał, dla którego „należy ogołocić się z wszelkiego własnego interesu i troszczyć jedynie o służbę Bogu”, mając „przed oczyma umysłu tylko cześć, służbę i chwałę Chrystusa Jezusa Ukrzyżowanego”. Obok oblicza Chrystusa nie spuszczał wzroku z macierzyńskiego oblicza Maryi. Ta, którą wybrał na Patronkę swego zakonu, była dla niego nauczycielką, siostrą i matką, i doświadczał Jej nieustannej opieki. Przykład i wstawiennictwo tego „fascynującego męża Bożego” niech będą, szczególnie w tym Roku Kapłańskim, wezwaniem i zachętą dla kapłanów i dla wszystkich chrześcijan, by z zapałem i entuzjazmem przeżywali swoje powołanie.