Błogosławiony Honorat Koźmiński urodził się w Białej Podlaskiej 16 października 1829 r. Rodzice, Stefan Koźmiński, budowniczy powiatowy, i Aleksandra z Kahlów, dali mu na chrzcie świętym imiona: Florentyn, Wacław i Jan. Miał czworo rodzeństwa. Mimo wyniesionej z domu pobożności, podczas nauki w gimnazjum w Płocku stracił wiarę i zaparł się Boga. Potem studiował w Szkole Sztuk Pięknych na Wydziale Budowniczym w Warszawie.
Oskarżony o udział w spisku przeciwko carowi w kwietniu 1846 r. i osadzony w Cytadeli Warszawskiej, Wacław zachorował na tyfus i był bliski śmierci. Dzięki modlącej się za niego matce 15 sierpnia przeżył nawrócenie, a stan jego zdrowia zaczął się poprawiać. Wtedy właśnie postanowił wstąpić do seminarium duchownego. Po uwolnieniu z cytadeli (w marcu 1847 r.) odbył spowiedź z całego życia. 8 grudnia 1848 r. wstąpił do Zakonu Kapucynów Warszawie. Nowicjat odbył w Lubartowie i tam otrzymał habit zakonny, a wraz z nim imię zakonne Honorat. Po złożeniu pierwszych ślubów został wysłany do Lublina na studia filozoficzno-teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1852 r.
Będąc kapłanem, udzielał się jako wykładowca teologii. Był cenionym kaznodzieją i spowiednikiem. Miał dar rozpoznawania i kierowania duszami. Całym sobą chciał ukazać ludziom Bożą miłość, służyć Kościołowi i budować królestwo Boże w duszach. Propagował nabożeństwo do Matki Bożej, zwłaszcza Żywy Różaniec. Był sekretarzem prowincjała.
Specjalnym polem działania o. Koźmińskiego była służba w Trzecim Zakonie Franciszkańskim. W 1855 r. spotkał się z Zofią Truszkowską, co zaowocowało powstaniem tercjarek życia wspólnego do opieki nad bezdomnymi. Był spowiednikiem i kierownikiem duchowym sióstr zakonnych. Jako pierwsze założone przez Ojca Honorata powstało Zgromadzenie Sióstr Felicjanek. Później powstały następujące istniejące do dzisiaj wspólnoty: Posłanniczki Królowej Najświętszego Serca Jezusowego, Służki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, Córki Matki Bożej Bolesnej, Franciszkanki od Cierpiących, Westiarki Jezusa, Bracia Słudzy Maryi Niepokalanej, Sługi Jezusa, Córki Najczystszego Serca Maryi, Siostry Imienia Jezus, Małe Siostry Niepokalanego Serca Maryi, Wynagrodzicielki Najświętszego Oblicza, Wspomożycielki Dusz Czyśćcowych, Córki Maryi Niepokalanej, Synowie Matki Bożej Bolesnej, Pocieszycielki Najświętszego Serca Jezusowego, Służebnice Matki Dobrego Pasterza oraz wiele już nieistniejących.
Ojciec Honorat mimo rozlicznych obowiązków nie zaniedbywał pracy pisarskiej. Tłumaczył więc, przerabiał i wydawał dziełka pobożne własnego układu i pomysłu, zabierał głos w sprawach aktualnych, zajmował się żywo zagadnieniami społecznymi.
Błogosławiony odznaczał się wielką czcią Maryi. Dzięki jego inicjatywie i współpracy zostało ustanowione święto Matki Bożej Częstochowskiej, obchodzone po raz pierwszy 29 sierpnia 1906 r., a 15 sierpnia tego roku, mimo utrudnień ze strony zaborców, odbyła się pielgrzymka narodowa.
W październiku 1916 r. Ojciec Honorat poważnie zachorował. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 21 grudnia i były wielką manifestacją. Obecni na pogrzebie byli przekonani, że umarł człowiek święty. Opinię tę podzielali nie tylko katolicy, ale nawet i żydzi. Pochowany został w katakumbach w Nowym Mieście.
Proces beatyfikacyjny przeprowadzony został w latach 1949-88. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił Ojca Honorata błogosławionym 16 października 1988 r. w Rzymie na Placu św. Piotra.