Prawda głoszona przez Kościół dotyczy nas wszystkich. Wszyscy mamy jednakowe prawo do godnego życia. Niestety, nie wszyscy mamy jednakowe możliwości i jednakowy start życiowy, co nie znaczy, że z tego powodu jesteśmy gorsi. W poprzednim systemie społeczno-politycznym Polska była krajem „szczęśliwości”, a osób niepełnosprawnych było niewiele. Dopiero w roku 1991 opracowano pierwszą w Polsce ustawę o zatrudnieniu i rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Ustawa ta w miarę kompleksowo - jak na owe czasy - regulowała zasady wspierania zatrudnienia i szeroko pojętej rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Ustawa przetrwała do roku 1997 tj, do czasu ustanowienia nowej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. To dzięki jednej i drugiej ustawie sytuacja osób niepełnosprawnych w Polsce radykalnie zmieniła się na lepsze.
Choć w Konstytucji RP zapisano, że wszyscy mamy jednakowe prawo do nauki, pracy, ochrony zdrowia, korzystania z dóbr kultury, wypoczynku i awansu społecznego, w Polsce zaledwie ok. 4, 5% osób niepełnosprawnych ma ukończone studia wyższe, a ponad 46% ma wykształcenie podstawowe i niepełne podstawowe. Zjawisko niskiego wykształcenia świadczy o niedostatecznym dostępie dzieci i młodzieży do edukacji. Bardzo często niepełnosprawne dzieci i młodzież z normą intelektualną kieruje się do szkół specjalnych, bo szkoły ogólnodostępne nie chcą takich dzieci przyjmować i to z różnych przyczyn, a przede wszystkim z powodu nieprzygotowania nauczycieli i ich lęku przed niepełnosprawnym uczniem.
W większych miastach sytuacja jest zdecydowanie lepsza niż w małych miasteczkach i wsiach, gdzie dostęp dzieci i młodzieży do edukacji bywa czasami wprost niemożliwy, choćby z powodu trudności komunikacyjnych. Niski poziom wykształcenia ma niewątpliwie duży wpływ na niską aktywność zawodową osób niepełnosprawnych wynoszącą niecałe 20%.
Pomimo występujących powszechnie zjawisk niezbyt sprzyjających osobom niepełnosprawnym, na przestrzeni 17 lat sytuacja ich zmieniła się radykalnie na korzyść. Powstało bardzo dużo organizacji pozarządowych, które przejmują od samorządów zadania pomocy i aktywizacji tej części społeczeństwa. Dobrym przykładem współpracy organizacji pozarządowych z samorządem jest Wrocław.
Jest coraz mniej barier architektonicznych permanentnie usuwanych przy różnych okazjach. Zdarzają się jednak bardzo rażące przypadki budowania nowych barier w obiektach jak na rondzie Reagana. Projektanci uwierzyli w swoją nadzwyczajną wiedzę tak, że nie uważali za stosowne przeprowadzenia konsultacji z kompetentnymi osobami. Wynika z tego fakt, że największe bariery tkwią w naszych umysłach.
Wyjątkowo pozytywnym zjawiskiem jest fakt, że wyższe uczelnie bardzo aktywnie włączają się w realizację programów społecznych prowadzonych przez organizacje pozarządowe. Cieszy również fakt, że nowe kościoły budowane są bez barier, a w niektórych zabytkowych usuwane są bariery. Przykładem jest bazylika mniejsza pw. św. Elżbiety.
Zjawisko dyskryminacji osób niepełnosprawnych występuje na wszystkich szczeblach władzy rządowej i samorządowej. Rażącym przykładem jest fakt przyznania w ustawie budżetowej dwudziestu paru milionów ZUS-owi na płacenie kar za niezatrudnianie osób niepełnosprawnych i jednocześnie dopłaca się z tegoż budżetu ogromne środki na płacenie rent inwalidzkich. Mając świadomość niedoskonałości obowiązujących przepisów prawnych parlamentarzyści rozpoczęli prace nad całkowicie nową ustawą antydyskryminacyjną. Mamy głęboką nadzieję, że ustawa ta będzie odpowiadała żywotnym potrzebom osób niepełnosprawnych.