Dziesiąta Niedziela Zwykła w Roku C
daje nam okazję
rozważenia tajemnicy życia i śmierci
w perspektywie Bożej łaskawości.
Bóg sam staje w gronie załobników,
którzy odprowadzają
zmarłego syna wdowy z Naim
na miejsce pochówku.
W bramie miasta
kondukt żałobny spotyka Jezusa,
Jego uczniow i tłum wielki.

Widząc płaczących i jego matkę
Jezus lituje się nad nią,
a odczuwając żal rzecze jej: "Nie płacz!",
a następnie dotknąłwszy się mar
mówi do młodzieńca:
"Tobie mówię wstań!"

Podobnie wspołodczuwa żal
nad wdową w Sarepcie Sydońskiej
Prorok Eliasz wstawiając się za nią
u Boga za jej zmarłym synem.
Gdy ona wyrzuca mu brak współczucia
i obwinia swoimi grzechami,
które stają się dla niej
przyczyną jej żałoby,
On bierze w swoje ramiona
zmarłe dziecię i mówi do Boga:
"O Panie, Boże mój!
Czy nawet na wdowę,
u której zamieszkałem,
sprowadzasz nieszczęście,
dopuszczając śmierć jej syna?"

Bóg wysłuchuje wołania proroka
przywracając dziecku "duszę",
- tak że prorok w wielkiej radości
może zwrócić je jego matce:
"Patrz, syn twój żyje!"

Trudno uwierzyć w niemożliwe,
trudno obudzić w sobie wiarę
wbrew nadziei, która umiera ostatnia,
gdy jednak Bóg wysłucha
wołania Proroka, wdowa wyzna:
"Teraz już wiem, że naprawdę
jesteś mężem Bożym
i słowo Pańskie w twoich ustach
jest prawdą!"

Bóg nigdy nie kłamie,
przyznasz mi rację,
gdy spojrzysz w siebie
i przypomnisz sobie dzieła,
które On sam dla Ciebie uczynił.
Staniesz wtedy - jak tłum
-z dzisiejszej Ewangelii -
w wielkim zachwycie
nad wspaniałością Boga,
który wie najlepiej
czego nam potrzeba.

Zobacz więc w końcu w Jezusie
swego Boga i zakrzyknij wraz z tłumem,
że: "Wielki Prorok powstał wśród nas,
i Bóg łaskawie nawiedził swój lud!"
Głoś tę prawdę wokół siebie,
wśród swoich bliskich i znajomych
jak czynią wierni Chrystusa wyznawcy,
roznosząc "wieść o Nim po całej Judei
i po całej okolicznej krainie",
a będzie Ci dana radość Proroka -
Głosiciela Bożej Prawdy!