Wierni z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Siewierzu, w skład której przed 20 laty weszło osiedle Zachód w tym mieście oraz miejscowość Boguchwałowice, w ostatnim czasie byli świadkami i uczestnikami znaczących parafialnych rocznic, jubileuszy oraz inwestycji. Na uroczystość, która miała miejsce w sobotę, 23 czerwca, złożyło się kilka okoliczności - odpust parafialny, przyjęcie przez tutejszą młodzież sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej, 20. rocznica istnienia parafii, 30-lecie posługi kapłańskiej proboszcza wspólnoty, ks. Emila Ilkowa oraz poświęcenie nowego domu Bożego. Uroczystościom w Siewierzu przewodniczył bp Piotr Skucha. Ksiądz Biskup dokonując aktu poświęcenia świątyni, która zakorzeniona jest w dwóch tysiącleciach, wyraził uznanie dla wielkich i znaczących przedsięwzięć, które się tutaj dokonały. „Najważniejsze jest jednak to, że coraz to nowe inwestycje materialne idą w parze z rozkwitającym tu życiem wspólnotowym” - zaznacza Ksiądz Proboszcz. - Dla mnie jako duszpasterza tej wspólnoty jest to niezwykle cenne i bardzo cieszy” - dodaje.

Śladami historii

6 czerwca abp Stanisław Nowak specjalnym dekretem erygował parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa w Siewierzu. Została ona wydzielona z prastarej siewierskiej parafii św. Macieja Apostoła. Granicą stała się trasa szybkiego ruchu. Dla nowego proboszcza, ks. Emila Ilkowa nie był to teren obcy, ponieważ jako wikariusz parafii macierzystej od 1983 r. nad częścią dojazdową w Boguchwałowicach sprawował opiekę duszpasterską. Wierni z radością przyjęli wieść o utworzeniu nowej placówki, choćby ze względu na odległość, którą musieli pokonywać do kościoła w Siewierzu, znajdującego się w centrum miasta. Dlatego natychmiast przystąpiono do zorganizowania prowizorycznego miejsca, które przez jakiś czas będzie miejscem liturgicznych spotkań. „Zapał ludzi był ogromny, zaangażowanie wielkie i takiego życzyłbym sobie i teraz, kiedy wyrosły mury świątyni, ale wciąż dużo pracy jest jeszcze przed nami” - wyznaje ks. Emil. Na terenie siewierskiej parafii nieustannie trwają roboty, nad którymi czuwa sam Proboszcz oraz wspomagający go Komitet Budowy Kościoła, który powołany został do istnienia u progu budowy. Na początku w skład komitetu wchodziło 30 osób, obecnie stanowi go kilkoro parafian na czele z mgr. inż. Adamem Wyszyńskim. „Z budową jestem związany od pierwszego wykopu. Dla nas związanych bezpośrednio z powstawaniem świątyni uroczystość poświęcenia była bardzo wzruszającym przeżyciem. Przez wszystkie lata radość mieliśmy w sercach, gdy rosły mury naszego kościoła, teraz patrząc na zakończenie pierwszego etapu czujemy ogromną satysfakcję z dokonanego dzieła. Parafianie, którzy pierwszy raz uczestniczyli we Mszy św. w nowym kościele wychodzili ze łzami w oczach, z prawdziwym przejęciem, ze wzruszeniem” - opowiada kierownik komitetu A. Wyszyński.

Bogato i intensywnie

Ostatnie 20-lecie było bardzo bogate i intensywne. W tym czasie powstało kilka ośrodków duszpasterskich. Ksiądz Proboszcz podkreśla, że gdy przyszedł na nową placówkę, miał do dyspozycji tylko niebo, ziemię i ludzi, ludzi bardzo życzliwych, dobrych, oddanych. Najpierw wybudowano garaż, który stanowił pierwsze miejsce liturgicznych zgromadzeń. Wiosną 1988 r. postawiono ołtarz polowy, tzw. Betlejemkę. „Traktowaliśmy ją wyjątkowo i wspominamy bardzo ciepło, gdyż była taką pierwszą naszą świątynią” - podkreślają parafianie. W tym samym roku wybudowano kaplicę, rok później rozpoczęto budowę plebanii. Założono też cmentarz grzebalny. W dalszych miesiącach trwały prace wykończeniowe tych obiektów. Dużym przedsięwzięciem była budowa kościoła filialnego w Boguchwałowicach, który wzniesiony został, w stylu góralskim, w latach 1983-1991. Przez cały ten czas w perspektywie była jednak budowa nowego kościoła. Niemałym utrudnieniem był teren, na którym miał stanąć. „Działki były nieforemne, a ponadto ich właścicielami było kilkanaście osób, z którymi należało dokonać zamiany albo zakupu. Właściwie przez wszystkie lata zmagaliśmy się z tym problemem. Dopiero kilka lat temu udało się wszystko scalić. W maju 2001 r. ruszyła budowa kościoła” - wspomina ks. Emil. 30 września ordynariusz sosnowiecki, bp Adam Śmigielski SDB wmurował kamień węgielny w fundamenty nowej świątyni.

Cud przełomu tysiącleci

Znany polski poeta, ks. Jan Twardowski w jednym ze swych liryków pyta: „Dlaczego Pan Jezus lubił mówić o krzewie winnym?” i odpowiada: „bo ten krzew przypomina Jego Kościół. Biblijny krzew winny na wiosnę jest niepozorny, mało obiecujący, ot, taki sobie, latem rozrasta się, liście jego stają się rozłożyste, rozkwita, by jesienią zrodzić wspaniałe owoce”. Nie sposób tego literackiego ujęcia nie odnieść do siewierskiej, kościelnej rzeczywistości. Wystarczy sięgnąć tylko wspomnieniami do wiosny 2001 r. Wówczas nowa świątynia miała tylko pozwolenie na budowę. Gdy nadeszło lato 2001 r. kościół począł rozrastać się w kolejne ławy, umacniać w fundamenty, a w następnych latach w mury. W dość szybkim czasie „zabetoniło się” tutaj, „zakościelniło” z Bożą pomocą, zaroiło na placu budowy. I uwidoczniło się jeszcze większe piękno tego miejsca. Wczesną jesienią, kiedy wokół pozłociło się, parafianie zbierali pierwsze owoce wspólnego trudu. Jednak nie jest to już literackie ujęcie lokalnej rzeczywistości, ale żywa Ewangelia wypisana na siewierskiej ziemi modlitwą we dnie i w nocy, pracą od rana do zmroku. „Niektórzy nie wierzyli w nasze przedsięwzięcie i nasze możliwości, a my trochę nieśmiało, ale z wielką radością i coraz odważniej zaczęliśmy pisać Ewangelię o krzewie winnym naszego nowego kościoła, ufając Jezusowemu Sercu” - zaznacza ks. Emil Ilków.
Warto zaznaczyć, iż nowa świątynia, jako jedyna w diecezji tak mocno zakorzeniona jest w dwóch tysiącleciach. Dzieło rozpoczęte w wieku XX, wzrasta i kształtuje się w trzecim tysiącleciu. Zmieniający się w szybkim tempie krajobraz jest cudem przełomu tysiącleci - czasu wielu cierpień i światowych tragedii, ale i nowych domów Boga, w których każdy odnaleźć może nadzieję na lepsze jutro.