Czytając Statuty Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS), możemy doczytać, że Odnowa zachęca do udziału w bogatym życiu sakramentalnym i liturgicznym, czerpania z tradycji katolickiej modlitwy i duchowości, do stałej formacji w nauce katolickiej i do uczestnictwa w wypełnianiu programu duszpasterskiego Kościoła (por. Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym, nr 2, Kraków 1994 r.) Jako podstawowe cele Katolicka Odnowa w Duchu Świętym wyznaczyła: 1. Zachęcanie do dojrzałego i nieustannego nawracania się ku Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu i Zbawicielowi; 2. Zachęcanie do zdecydowanego osobistego przyjęcia osoby, obecności i mocy Ducha Świętego; 3. Popieranie przyjęcia i posługiwania się darami duchowymi (charyzmatami) nie tylko w Odnowie Charyzmatycznej, lecz szerzej w Kościele. Te dary zwyczajne i nadzwyczajne ujawniają się obficie wśród świeckich, zakonników i księży. Ich poprawne zrozumienie i używanie zharmonizowane z innymi elementami życia Kościoła jest źródłem mocy dla chrześcijan w ich drodze ku świętości i w pełnieniu ich misji; 4. Popieranie dzieła ewangelizacji w mocy Ducha Świętego, również ewangelizacji nieuczęszczających do kościoła, ewangelizacji chrześcijan tylko z nazwy oraz ewangelizacji kultury i struktur społecznych; 5. Pielęgnowanie stałego wzrostu w świętości przez integrację charyzmatów z pełnią życia Kościoła. Jedną z wybitnych postaci, którym Odnowa w Duchu Świętym zawdzięcza bardzo wiele, jest kard. Leon Józef Suenens (zmarły w 1996 r.) Mianowany w 1945 r. biskupem pomocniczym Malines w Belgii obrał sobie za motto słowa: „W Duchu Świętym”. Jak sam wyjaśniał: „Oznaczało to, że gdziekolwiek poczuję wiejący wiatr Ducha Świętego, ja jako biskup będę starał się podążać za Nim, iść w tym kierunku”. Jedną z niespodzianek, którą sprawił mu „wiatr Ducha Świętego” stało się spotkanie z Katolicką Odnową Charyzmatyczną. Zaangażowany osobiście w Odnowę Kardynał przez wiele lat, z ramienia Ojca Świętego opiekował się Odnową w Duchu Świętym w Kościele katolickim. Z jego inicjatywy i przy jego współudziale narodziły się Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS) oraz powstały słynne „dokumenty z Malines”, będące podstawowymi opracowaniami dotyczącymi Odnowy w Duchu Świętym w Kościele Katolickim. Kardynał napisał wiele książek i artykułów, wygłosił wiele konferencji, w których wyjaśniał szereg wątpliwości dotyczących Odnowy. Jego wystąpienia pomogły Odnowie zająć właściwe jej miejsce w Kościele.
W latach 80. Kardynał wygłosił konferencję do kapłanów, część tego tekstu możemy odnaleźć w Zeszytach Odnowy w Duchu Świętym nr 2: „...Odnowa Charyzmatyczna nie jest ruchem w zwykłym znaczeniu bycia organizacją, ale jeżeli chcielibyście użyć słowa „ruch” to mogę to przyjąć w takim sensie, w jakim mówi się o ruchu liturgicznym, ruchu biblijnym czy ruchu ekumenicznym. Niech posłuży nam za przykład ruch ekumeniczny: istnieje świadomość potrzeby stworzenia na nowo widzialnej jedności Kościoła, a pragnienie ruchu ekumenicznego jest jak najszybsze zaprzestanie działania. To jest naszym marzeniem, gdy cel zostanie osiągnięty. W tym sensie powiedziałbym, że najpiękniejszym dniem dla Odnowy Charyzmatycznej będzie ten dzień, kiedy nikt nie będzie już o niej mówił, ponieważ wniknie ona w krwioobieg codziennego życia Kościoła. Duch Święty, nie jest dany tylko dla niektórych ludzi, jest On dla wszystkich, tak samo jak odnowienie w Duchu. Oto sedno sprawy” - podkreślał w konferencji dla kapłanów. Pytany, co jest najważniejsze w Odnowie w Duchu Świętym, odpowiedział: „...najważniejszym aspektem jest sam Duch Święty. Dawca jest o wiele cenniejszy niż Jego dary. Akcent powinien padać tutaj - odnowa w naszej wierze, w rzeczywistości Ducha Świętego. Musimy odkryć Ducha Świętego na nowo... Duch Święty daje nam nowe oczy, byśmy widzieli i nowe serce, byśmy kochali... miłość jest w centrum. Jak sobie przypominacie, dwunasty rozdział 1 Listu do Koryntian mówi o charyzmatach, rozdział czternasty także dotyczy charyzmatów, lecz między nimi jest rozdział trzynasty, który podkreśla, że to miłość stanowi centrum życia chrześcijańskiego” - zaznaczał Kardynał.
Odnowa w Polsce pojawiła się w połowie lat 70. Doświadczenie Odnowy przenieśli na polski grunt księża Marian Piątkowski i Bronisław Dembowski, którzy zetknęli się z nią poza granicami naszego kraju. - Silny nurt Odnowy rozwijał się także, często zupełnie niezależnie od doświadczeń zachodnich, w Ruchu Światło-Życie założonym przez ks. Franciszka Blachnickiego - wspomina na łamach Zeszytów ks. Andrzej Grefkowicz z Magdalenki k. Warszawy, jeden z pierwszych, który odkrył dar Odnowy. Nieżyjący już o. Kozłowski z Łodzi, pytany w Częstochowie przez dziennikarza Telewizji Polskiej w trakcie trwania Ogólnopolskiego Dnia Jedności Odnowy w Duchu Świętym, na którym zebrało się ok. 200 tys. członków wspólnot modlitewnych o to, co wyróżnia Odnowę, odpowiedział: - Odnowa dodaje do modlitwy przeproszenia, dziękczynienia, modlitwy prośby modlitwę uwielbienia Boga. Nie chcemy tylko Pana Boga prosić, dziękować i przepraszać, co jest oczywiście bardzo nam potrzebne i ważne dla nas, chcemy również modlić się, uwielbiając Boga w radości i pokoju - mówił. Co roku w Częstochowie gromadzą się tłumy przybywający z całej Polski na Czuwanie Modlitewne odnowy w Duchu Świętym. Katolicka Odnowa Charyzmatyczna według różnych statystyk stanowi najliczniejszy „ruch” w Kościele katolickim. Na całym świecie Duch Święty pobudza i zapala co rusz to nowych ludzi do odnowy wiary w Duchu Świętym. Towarzyszy temu wiele owoców, przede wszystkim nawróceń, ale nie tylko. Znane są potwierdzone, medycznie niewytłumaczalne uzdrowienia fizyczne. Papieże: Paweł VI, Jan Paweł I oraz Jan Paweł II drzwi swoich serc na Odnowę mieli bardziej niż szeroko otwarte. Obecny Papież Benedykt XVI jeszcze jako kardynał uczestniczył w opracowywaniu dokumentów dotyczących Odnowy. Wspomniany wcześniej ks. Dembowski to późniejszy biskup i asystent kościelny, krajowy duszpasterz Odnowy w Duchu Świętym w Polsce. Nie ma więc najmniejszych wątpliwości, że Odnowa jest w sercu Kościoła. I Kongres Odnowy w naszym kraju, który odbył się w 1983 r., zgromadził około 8 tys. Uczestników, I Czuwanie Modlitewne w 1986 r. 15 tys. osób, II Czuwanie 20 tys., natomiast III już 150 tys. osób i kolejne ok. 200 tys. Kiedy w lutym 1968 r. grupa studentów i profesorów Uniwersytetu w Pittsburgu (USA) wybrała się na weekendowy „dzień skupienia”, aby modlić się i rozważać Pismo Święte, nie sądziła, że przeżyje podczas tych dni chrzest w Duchu Świętym i że od tego czasu napełnienie Duchem Świętym zacznie się rozprzestrzeniać w całym Kościele katolickim. W różnych miejscach na ziemi zaczęły się pojawiać pierwsze grupy modlitewne, Duch powiał z nową mocą i w Kościele katolickim narodziło się kolejne duchowe poruszenie: Odnowa w Duchu Świętym - dawno zakorzenione drzewo, które wydaje nowe liście.