Portugalia: grupa międzyreligijna mówi „nie” dla eutanazji
Możliwość legalnej eutanazji i wspomaganego samobójstwa jest równoważna ze wspieraniem kultury śmierci szczególnie wśród tych, którzy są samotni i rozbici i w śmierci widzą rozwiązanie – pisze międzyreligijna grupa robocza „Religie – zdrowie” w Portugalii.
20 lutego tamtejszy parlament po raz kolejny ma się zająć legalizacją eutanazji.
„Wierzymy – piszą w specjalnej nocie jej autorzy – że życie ludzkie jest nienaruszalne, jest darem Boga i wraz ze współczuciem, jako fundamentem i normą organizacji i funkcjonowania społeczeństwa, są dwiema najważniejszymi wartościami etycznymi i duchowymi, które religie od wieków wnoszą w naszą cywilizację”.
Podziel się cytatem
Jednocześnie podkreślają, że osoby chore, którym się w sposób kompetentny i z uczuciem towarzyszy, nie domagają się śmierci. Odpowiedzią bowiem na ich cierpienie jest opieka paliatywna, która winna być zagwarantowana przez państwo w sposób satysfakcjonujący pacjentów. „Tylko powszechność prawa do opieki paliatywnej może ocalić najsłabszych i samotnych od wyboru śmierci”.
Apel przeciw legalizacji eutanazji wystosował także patriarcha Lizbony. Kard. Manuel Clemente podkreśla, że współczesne społeczeństwo powinno być w stanie ochronić, przyjąć i wspierać życie osoby ludzkiej na każdym jego etapie, od poczęcia aż po naturalną śmierć.
Kościół w Portugalii oraz organizacje katolickie zacieśniają z państwem w okresie epidemii koronawirusa współpracę w walce z nasilającym się zjawiskiem ubóstwa.
Jak poinformował Henrique Joaquim z katolickiej organizacji Życie i Pokój, jednym z głównych celów w działaniach społecznych jest całkowite wyeliminowanie zjawiska bezdomności. Zaznaczył, że realizacja tego zadania w całym kraju jest możliwa do 2023 r. Przypomniał, że w ramach wspólnych inicjatyw Kościoła i państwa w okresie epidemii koronawirusa w Portugalii udało się uruchomić 21 noclegowni dla bezdomnych w różnych częściach kraju.
1 marca 80. lat kończy kardynał Fernando Vérgez Alzaga LC - dotychczasowy przewodniczący Gubernatoratu Państwa Watykańskiego oraz przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego. Zastąpi go na obydwu stanowiskach po raz pierwszy kobieta- siostra Rafaella Petrini. Tym samym kard. Vérgez Alzaga traci prawo do udziału w ewentualnym konklawe, a liczba kardynałów-elektorów spadła do 137. Paweł VI w 1975 roku określił liczbę kardynałów-elektorów na 120. Jego postanowienie wciąż jest aktualne, podtrzymał je Jan Paweł II w konstytucji Universi Dominici Gregis.
Fernando Vérgez Alzaga urodził się 1 marca 1945 r. w Salamance w Hiszpanii. W 1965 r. złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Legionistów Chrystusa (LC) i w nim w 1969 r. przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał licencjaty kanoniczne z filozofii i teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie oraz dyplom Szkoły Archiwistyki przy Tajnym Archiwum Watykańskim. W 1972 r. rozpoczął pracę w Stolicy Apostolskiej - najpierw w Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, skąd w kwietniu 1984 r. przeszedł do Papieskiej Rady ds. Świeckich. W 2004 r. został kierownikiem jednej z sekcji w biurze internetu, po czym w 2008 r. Benedykt XVI mianował go szefem Dyrekcji Telekomunikacji Watykanu.
„Jeśli istniejesz, będę Cię kochać tak bardzo, że będziesz musiał mi się objawić!” – zawołała kiedyś w żarliwej modlitwie. I objawił się. Przyszedł z darem natychmiastowego i zupełnie nieoczekiwanego uzdrowienia, którego nie są w stanie wyjaśnić najwięksi specjaliści na świecie. Przewlekłe zapalenie błony naczyniowej oczu – tak brzmiał wyrok. Z ust lekarza trzy razy padło złowróżebne: choroba nieuleczalna. Pozostało najwyżej kilka miesięcy światła. Potem już tylko ciemność.
Kiedy jednak kilka miesięcy później 24-letnia Chiara Amirante pojawiła się na kolejnych konsultacjach w klinice Gemelli w Rzymie, lekarze nie mogli uwierzyć w to, co się stało. Choroba zniknęła całkowicie! Nie pozostał po niej najmniejszy ślad. Dziewczyna widziała lepiej niż przed pojawieniem się niemiłosiernego bólu. Właśnie tak Jezus odpowiedział na jej modlitwę. A później wszystko nabrało przyspieszenia. 24 maja 1993 roku wyprowadziła się z domu, by założyć ośrodek dla narkomanów koczujących w podziemiach dworca Termini. Nie miała na to żadnych środków. Tylko gorące pragnienie, by ratować uzależnionych. I błogosławieństwo biskupa. Aby wynająć budynek, potrzebowała 362 tysiące lirów. Ktoś zostawił na wycieraczce 363 tysiące. Później powstał drugi dom, w klasztorze przekazanym przez franciszkanów.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
