Niewiele architektonicznych skarbów tej klasy, co pobenedyktyński kościół w Jeżowie, posiada nasza archidiecezja. Jeżów, który istniał już w XII wieku, stanowił przeorat, będący filią klasztoru w Lubiniu, który z kolei był związany z klasztorem w Liège. Zakładanie klasztorów było metodą ewangelizacji nowych terenów. Benedyktyni prawdopodobnie przybyli do Jeżowa po 1108 r. i objęli pracę duszpasterską przy kaplicy książęcej, a później przy kościele klasztornym i parafialnym. W końcu XIII wieku Jeżów był dość dużą osadą. W 1272 r. książę łęczycki Bolesław nadał osadzie prawa miejskie, a rok później arcybiskup gnieźnieński Marcin II ustanowił tu parafię, oddając ją pod zarząd Ojców Benedyktynów. Jej patronem został św. Andrzej Apostoł. Wokół klasztoru rozwinęło się miasto, kwitnął handel. Przy klasztorze funkcjonowała szkoła parafialna, przybywali goście duchowni i świeccy, odbywały się zjazdy. Prepozyt, mianowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego, ze względu na duży obszar parafii, miał do pomocy 4 zakonników. W 1462 r., po śmierci Władysława II, Jeżów wraz z ziemią rawską został włączony do Korony.
Klasztor w okresie swej świetności gościł królów. 4 czerwca 1513 r. krótko przebywał w nim Zygmunt I Stary, a 10 maja 1552 r. zaszczycił go swoją obecnością Zygmunt August. Niestety, Jeżów został zniszczony w czasie wojen w II połowie XVII i I połowie XVIII wieku. Po I rozbiorze Polski, granica pruska oddzieliła klasztor w Jeżowie od macierzystego klasztoru w Lubiniu. 17 kwietnia 1819 r. klasztor został zlikwidowany przez władze zaborcze. W 1870 r. Jeżów utracił prawa miejskie. W 1824 r. parafia została przyłączona do dekanatu brzezińskiego archidiecezji warszawskiej. Budowę nowego, monumentalnego kościoła podjął w latach 1907-14 ks. kan. Bolesław Raźmo. Patronem oddanej do użytku i poświęconej w lipcu 1914 r. świątyni został św. Józef Oblubieniec Najświętszej Maryi Panny. 10 grudnia 1920 r. powołano diecezję łódzką, w skład której wszedł dekanat brzeziński wraz z parafią Jeżów.
Obecnie kościół parafialny św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny oraz pobenedyktyński kościół św. Andrzeja Apostoła są przedmiotem wielkiej troski wiernych oraz proboszcza ks. kan. Tadeusza Głąba. W stosunkowo krótkim czasie Ksiądz Proboszcz okazał wielkie talenty organizacyjne i gospodarcze. W obiektach kościelnych dokonano wielu renowacji, naprawiono dachy, otynkowano i pomalowano ściany. Przeprowadzono prace modernizacyjne w domu parafialnym oraz wokół kościoła. Aby ożywić pamięć o benedyktyńskiej przeszłości, także w kościele św. Andrzeja sprawowana jest liturgia; zostały wykonane nowe ławki, przeprowadzono renowację konfesjonałów i obrazów. 30 listopada, w dzień patrona parafii, kapłani z dekanatu brzezińskiego, pod przewodnictwem dziekana ks. kan. Bogumiła Walczaka, oraz wierni wzięli udział w uroczystej liturgii, której przewodniczył ks. Robert Kaczmarek, były wikariusz w Jeżowie. Przed frontonem kościoła został ufundowany wspaniały pomnik Papieża Jana Pawła II.
„Nie wykluczajmy cierpienia z naszych środowisk. Uczyńmy z niego raczej okazję do wspólnego wzrastania, aby pielęgnować nadzieję dzięki miłości, którą Bóg jako pierwszy rozlał w sercach naszych” - zaapelował Ojciec Święty do chorych i pracowników służby zdrowia. Przybyli oni do Rzymu na swe uroczystości jubileuszowe. Przygotowaną przez Franciszka homilię odczytał proprefekt Dykasterii do spraw Ewangelizacji, abp Rino Fisichella.
„Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie?” (Iz 43, 19). Są to słowa, które Bóg, za pośrednictwem proroka Izajasza, kieruje do ludu Izraela będącego na wygnaniu w Babilonie. Dla Izraelitów jest to trudny okres, wydaje się, że wszystko zostało stracone. Jerozolima została zdobyta i spustoszona przez żołnierzy króla Nabuchodonozora II, a wygnanemu ludowi nic nie pozostało. Perspektywa wydaje się być zamknięta, przyszłość mroczna, wszelka nadzieja zniweczona. Wszystko może skłaniać wygnańców do załamania się, do gorzkiej rezygnacji, do poczucia, że nie są już błogosławieni przez Boga.
Wielki Post to czas, w którym Kościół szczególną uwagę zwraca na krzyż i dzieło zbawienia, jakiego na nim dokonał Jezus Chrystus. Krzyże z postacią Chrystusa znane są od średniowiecza (wcześniej były wysadzane drogimi kamieniami lub bez żadnych ozdób). Ukrzyżowanego pokazywano jednak inaczej niż obecnie. Jezus odziany był w szaty królewskie lub kapłańskie, posiadał koronę nie cierniową, ale królewską, i nie miał znamion śmierci i cierpień fizycznych (ta maniera zachowała się w tradycji Kościołów Wschodnich). W Wielkim Poście konieczne było zasłanianie takiego wizerunku (Chrystusa triumfującego), aby ułatwić wiernym skupienie na męce Zbawiciela. Do dzisiaj, mimo, iż Kościół zna figurę Chrystusa umęczonego, zachował się zwyczaj zasłaniania krzyży i obrazów.
Współczesne przepisy kościelne z jednej strony postanawiają, aby na przyszłość nie stosować zasłaniania, z drugiej strony decyzję pozostawiają poszczególnym Konferencjom Episkopatu. Konferencja Episkopatu Polski postanowiła zachować ten zwyczaj od 5 Niedzieli Wielkiego Postu do uczczenia Krzyża w Wielki Piątek.
Zwyczaj zasłaniania krzyża w Kościele w Wielkim Poście jest ściśle związany ze średniowiecznym zwyczajem zasłaniania ołtarza. Począwszy od XI wieku, wraz z rozpoczęciem okresu Wielkiego Postu, w kościołach zasłaniano ołtarze tzw. suknem postnym. Było to nawiązanie do wieków wcześniejszych, kiedy to nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego publicznym grzesznikom. Na początku Wielkiego Postu wszyscy uznawali prawdę o swojej grzeszności i podejmowali wysiłki pokutne, prowadzące do nawrócenia. Zasłonięte ołtarze, symbolizujące Chrystusa miały o tym ciągle przypominać i jednocześnie stanowiły post dla oczu. Można tu dopatrywać się pewnego rodzaju wykluczenia wiernych z wizualnego uczestnictwa we Mszy św. Zasłona zmuszała wiernych do przeżywania Mszy św. w atmosferze tajemniczości i ukrycia.
W Sali Okna Papieskiego odbyło się w sobotę 5 kwietnia sympozjum naukowe „Kard. Wojtyła i prof. Kępiński – o cierpieniu. W 50. rocznicę sesji naukowej w Pałacu Biskupim w Krakowie”.
Zorganizowała je Fundacja „Collegium Voytylianum”. Podczas wydarzenia, które było częścią diecezjalnych obchodów 20. rocznicy przejścia św. Jana Pawła II Wielkiego do Domu Ojca, referat wygłosił metropolita krakowski, abp prof. Marek Jędraszewski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
