Czym dla mnie jest moja Ojczyzna? Czym jest tu, na emigracji, moja Ojczyzna?
Jak wyrażam i spełniam mój obowiązek względem niej?

Cyprian K. Norwid w czasie pobytu na Wielkiej Emigracji wypowiedział słowa, które zapisała literatura, i które zapamiętał Naród dla którego stały się one przesłaniem i zarazem zadaniem: „Ojczyzna, to wielki zbiorowy obowiązek”.
Ojcowizna, z której wyrosłeś ty i ja, to korzenie państwowości i herarchicznych struktur Kościoła sięgające znakomitego księcia Polan - Mieszka, króla Bolesława, Chrztu Polski w 966 r. To śmierć św. Wojciecha w 997 r., przyjazd cesarza Ottona i Zjazd Gnieźnieński w 1000 r. Przez ziemię piastowską przechodzi też św. Jadwiga Śląska - małżonka księcia Henryka Brodatego, św. Jacek Odrowąż - nasz patron, św. Kinga. Sięgamy do 1364 r., do kazimierzowskich początków, do roku 1397, do imion założycieli dynastii Jagiellonów. Ileż tam nazwisk wielkich w dziejach narodu, nauki i kultury! Choćby wspomnieć Mikołaja Kopernika, Pawła Włodkowica, św. Jana z Kęt, Stanisława Hozjusza, w końcu Mikołaja Reja, Jana Kochanowskiego i Andrzeja Frycza Modrzewskiego. To tylko niektóre imiona z tego okresu. Znamy datę 1382 r. - założenie Sanktuarium Jasnogórskiego - duchowej stolicy Narodu. To chrzest Litwy w 1387 r., i związane z nimi postacie króla Władysława, królowej Jadwigi i księcia Kazimierza - patrona Wilna. Powstanie hymnu Bogurodzica i zwycięska bitwa oręża polskiego pod Grunwaldem. Koniec XVI wieku i przeniesienie stolicy Polski do Warszawy, kazania sejmowe Piotra Skargi, obrona Jasnej Góry w 1655 r., Odsiecz Wiedeńska z 1683 r. To założenie przez ks. Stanisława Konarskiego Collegium Nobilium, i powołanie Komisji Edukacji Narodowej w 1773 r. - to w końcu sławetna Konstytucja 3 maja 1791 r. i czas ponad stuletnich rozbiorów Polski. To czasy wielkich powstań i początki wielkiej emigracji, w którą wpisały się imiona naszych wielkich Polaków Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana K. Norwida. W w 1918 r. zakończenie działań związanych z I wojną światową i odzyskanie niepodległości; czasy międzywojenne i II wojna światowa. To udział naszych wojsk na wszystkich frontach. To wielka niewola komunistyczna i w końcu postać kard. Stefana Wyszyńskiego i naszego Episkopatu i największa nobilitacja w dziejach naszego Narodu - Papież Jan Paweł II z rodu Polaków. Powstanie związku zawodowego „Solidarność” i dalsza walka o wolną Polskę. Rok 1989 - powstanie III Rzeczypospolitej i kolejne lata reform i przemian, aż do dnia dzisiejszego, kiedy to gościmy w naszych progach miasta Chicago prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczynskiego. Rozpoczęła się IV Rzeczypospolita.
Tyle powtórki z historii, której tysiącletnie dzieje tworzył Naród spod znaku Białego Orła. Te dzieje Narodu, tworzymy nadal inspirowani przeszłością, ale i tym wszystkim, co jest głośnym wołaniem czasów współczesnych, a co tworzy rzeczywistość naszego Państwa i Narodu. To wołanie o poszanowanie godności każdego człowieka, każdego obywatela, to poszukiwanie miejsca pracy dla realizacji własnych talentów, do realizacji swego życiowego powołania. To troska o rychłą stabilizację areny politycznej i właściwego, ugruntowanego miejsca w strukturach Unii Europejskiej. To właściwy dialog międzyludzki oparty na najwyższych wartościach, które są wpisane w dzieje Narodu i Europy.
„Nie tylko ustrój hierarchiczny Kościoła został wpisany w dzieje Narodu, ale równocześnie dzieje Narodu zostały w jakiś opatrznościowy sposób osadzone w tej strukturze Kościóła w Polsce”. Tak wyraził się w 1999 r. Jan Paweł II, w liście skierowanym do biskupów z okazji 1000-lecia powstania diecezji wrocławskiej. I to musi mieć wyraz w naszej postawie szacunku do wartości, które wypływają z tej prawdy. Tworzymy je codziennie naszą postawą służby wobec Narodu. I to odnosi się do wszystkich bez wyjątku.
Dzięki współpracy Kościóła i struktur państwowych Polska jest katolicka. Dzięki temu Polska jest Polską i jest też „zawsze wierna”. Oczywiście, nie wszyscy muszą się zgadzać z tą teorią. Są różne powody, dla których odrzucamy przeszłość, autorytety historyczne i budujemy nasze „dziś” na nas samych i uważamy, że to co było wczoraj już dziś nie ma wartości i de facto już nie istnieje. (...)
Co rozumiem przez pojęcie Ojczyzna - Patria, jak wobec niej wyrażam i spełniam mój obowiązek? Cyprian K. Norwid z wielkim bólem mówił Polakom, że nie będą nigdy dobrymi obywatelami i patriotami, jeśli nie będą pracowali na swoje człowieczeństwo. „Naród składa się nie tylko z tego, co wyróżnia go od innych, lecz i z tego, co go z innymi łączy” - pisał Norwid. Czy znamy praktycznie, w swoim sumieniu, bolesną treść słów: „Tak, jak dziś jest, to Polak jest olbrzym, a człowiek w Polaku to karzeł (...). Słońce nad Polakiem wstawa, ale zasłania swe oczy nad człowiekiem”.
Ileż polskich spraw toczyłoby się inaczej, gdyby Polacy odnaleźli w swoim sumieniu prawdę głoszoną przez Norwida, że „Ojczyzna - jest to zbiorowy - obowiązek”, który „składa sie w naturze - rzeczy z dwóch: z obowiązującego Ojczyznę dla człowieka i zobowiązującego człowieka dla Ojczyzny.
To wszystko jest łatwym do realizacji, jeżeli wpierw obnaży się rzeczy złe w Narodzie, wszystkie naganne przyzwyczajenia, słabości, i to czego nam wstydzić się potrzeba i to - co czyni z nas ludzi bez ambicji i charakteru. Nie wstydzić się rzeczy nazywać po imieniu, ale zawsze stosując wielki szacunek do człowieczeństwa brata i siostry w Narodzie. To niesie ze sobą moralny i duchowy wysiłek pracy nad sobą. Ale bez tego wysiłku nie możemy liczyć na Polskę silną i zgodną. Tyle już razy historia Narodu pokazała, że stać Go na trud przemian dla ratowania całego dziedzictwa, bez którego jesteśmy niczem i nic nie posiadamy”.
W to dziedzictwo wspólnoty Narodu i Kościoła wpisany jest Jezus Chrystus. Jak przypominał nam wielokrotnie Papież Jan Paweł II, „Nie sposób zrozumieć tego Narodu, który miał przeszłość tak wspaniałą, ale zarazem tak straszliwie trudną - bez Chrystusa” (homilia z Placu Zwycięstwa, Warszawa, 1979 r.).
Czy nas, obywateli Kraju nad Wisłą, żyjących poza granicami Ojczyzny na emigracji, stać na taką pracę, na taki wysiłek? Przywołaliśmy tak wiele z chlubnej historii naszej Ojczyzny, wskazaliśmy na niezbywalne wartości, które od zarania dziejów są wpisane w życie naszego Narodu i o nim stanowią. Czy jesteśmy w stanie przy całej naszej kondycji życiowej „dziś” raz jeszcze przyznać się do polskości i być z niej dumnymi?

Kazanie w intencji Ojczyzny, naszego Narodu i Prezydenta RP wygłoszone podczas Mszy św. 11 lutego 2006 w bazylice św. Jacka w Chicago.