od kogoś, że: ma doła, jest zdołowany, wpadł w dołek. Chodzi w tym powiedzeniu o to, że są takie chwile, w których człowiek traci równowagę ducha, trudniej mu znaleźć sens istnienia, wszystko zdaje się być pozbawione znaczenia, - mówiąc krótko - nagle stracił nadzieję. Teoretycznie rzecz biorąc, nadzieję powinniśmy tracić bardzo często. Praktycznie po każdym programie informacyjnym, po relacji reporterskiej opisującej, a nieraz nawet epatującej złem wzrasta w nas zapotrzebowanie na nadzieję. Że nie jest aż tak źle, że będzie lepiej, że kiedyś to wszystko się wyprostuje. Że będziemy żyli w królestwie szczęśliwości i pokoju.
Nadzieja wiąże się przede wszystkim z przyszłością. Ona jakby przyszłość otwiera, sprawia, że człowiek wchodzi w nią bez lękowego paraliżu. Po drugie nadzieja musi być przepełniona dobrem. Człowiek nie chce zła dlatego, że się go boi, że mu „nie pasuje”. Bo został stworzony na wzór i podobieństwo Boga, a tu właśnie o dobro i o miłość chodzi. Zło jest dla człowieka czymś zupełnie obcym, co wcale nie oznacza, że go nie popełnia. Nadzieja to przyszłośc i dobro. Gdzie więc można znaleźć przyszłość, która się nie kończy i dobro doskonałe bez skazy? Tylko w Bogu. Logicznie rzecz biorąc, człowiek jest na Boga skazany.
Pomóż w rozwoju naszego portalu