1. Diakon jest wyświęcany nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi. Diakonat nie stanowi części kapłaństwa i nie pociąga za sobą funkcji kapłańskich. Diakon jednak przynależy do hierarchii i w sobie właściwy sposób uczestniczy w działalności właściwej kapłaństwu hierarchicznemu. Jest on przeznaczony do pomocy kapłanom i służenia całej wspólnocie Kościoła. Swoją misję wobec ludu Bożego w diakonii słowa, liturgii i miłości wypełnia w łączności z biskupem i jego prezbiterami (Wytyczne, 8).

2. Kandydatem do diakonatu stałego może być mężczyzna obdarowany szczególnym darem powołania do służby w Kościele, który odkrył to powołanie w osobistym dialogu z Bogiem. Na wolne i pełne miłości wezwanie Boga odpowiada on w wolności i z miłością, podejmując Boże wezwanie do kontynuowania i uobecniania misji Chrystusa Sługi (Wytyczne, 17).

3. Decydujący głos w rozpoznaniu powołania należy do Kościoła. Rozpoznanie to powinno być przeprowadzone według obiektywnych kryteriów, które uwzględniają zarówno bogatą tradycję Kościoła, jak i aktualne potrzeby duszpasterskie. Przy rozpoznaniu powołania do diakonatu stałego należy wziąć pod uwagę zarówno wymagania o charakterze ogólnym, jak i odnoszące się do konkretnej sytuacji życiowej powołanych (Wytyczne, 18).

4. Kandydaci na diakonów, a później diakoni winni posiadać odpowiednie przymioty ludzkie i duchowe, a także właściwe kwalifikacje zawodowe. Przy doborze kandydatów należy też zwrócić uwagę na to, czy wykazują dojrzałość psychiczną, zdolność do dialogu i komunikacji, poczucie odpowiedzialności, pracowitość, zrównoważenie i roztropność (Wytyczne, 19). Do święceń należy dopuszczać tych, którzy są obdarowani cnotami ewangelicznymi wymaganymi przez diakonię. Wśród nich szczególne znaczenie posiadają: duch modlitwy, pobożność eucharystyczna i maryjna, proste i pokorne współuczestnictwo w życiu Kościoła i jego misji, duch ubóstwa, posłuszeństwo, umiejętność tworzenia braterskiej wspólnoty, gorliwość apostolska, dyspozycyjność do podjęcia służby, miłość braterska (Wytyczne, 20).

5. Oprócz odznaczenia nieskażoną wiarą winni oni kierować się prawą intencją, posiadać wymaganą wiedzę, cieszyć się dobrą opinią, zachowywać nienaganne obyczaje, mieć wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne odpowiadające naturze przyjmowanych święceń (Wytyczne, 21). Kandydaci do stałego diakonatu winni być wolni od nieprawidłowości i przeszkód wyliczonych w kan. 1040-1042 Kodeksu Prawa Kanonicznego (Wytyczne, 28).

6. Kandydaci do diakonatu stałego mogą pochodzić ze wszystkich środowisk społecznych i wykonywać jakąkolwiek pracę lub działalność zawodową, o ile nie będzie ona uznana za niewłaściwą dla urzędu diakona, w świetle norm Kościoła i roztropnej oceny własnego ordynariusza. Musi ona też być możliwa do pogodzenia z obowiązkami formacyjnymi i skutecznym wypełnieniem posługi diakonatu (Wytyczne, 21).

7. § 1. Do diakonatu stałego mogą zostać dopuszczeni mężczyźni ochrzczeni i bierzmowani, zarówno celibatariusze, jak i mężczyźni żonaci i wdowcy (Wytyczne, 21).
§ 2. Mężczyźni, którzy zostali powołani do diakonatu jako nieżonaci, są zobowiązani do życia w celibacie (Wytyczne, 22). Nieżonaty kandydat do diakonatu stałego może być dopuszczony do tych święceń dopiero po ukończeniu 25. roku życia.
§ 3. W przypadku mężczyzn żonatych należy zwrócić uwagę, aby byli dopuszczeni do diakonatu ci, którzy, żyjąc od wielu lat w małżeństwie, potwierdzili umiejętność kierowania własnym domem w duchu chrześcijańskim oraz cieszą się dobrą opinią. Winni też oni przedłożyć świadectwo ślubu oraz zgodę żony (Wytyczne, 23). Kandydat związany małżeństwem otrzymuje święcenia diakonatu nie wcześniej jak po ukończeniu 35. roku życia i po przynajmniej 5 latach małżeństwa (Wytyczne, 27).
§ 4. Kandydaci będący wdowcami wezwani są do wykazania się stałością ludzką i duchową w swoim stanie życia. Winni też zagwarantować lub wykazać gotowość zapewnienia odpowiedniej opieki rodzinnej i chrześcijańskiej swoim dzieciom (Wytyczne, 25).
§ 5. Po przyjęciu święceń diakoni, także ci, którzy zostali wdowcami, nie mogą zawrzeć związku małżeńskiego (Wytyczne, 24).

8. § 1. Dzieło formacji kandydatów do stałego diakonatu prowadzi Ośrodek Formacji Diakonów Stałych z siedzibą w Przysieku k. Torunia. Spotkania formacyjne według ustalonego kalendarza odbywają się tam w dni wolne od pracy zawodowej.
§ 2. Kandydaci realizują etapami programy formacji duchowej, intelektualnej i pastoralnej, pod kierunkiem dyrektora formacji, zgodnie z obowiązującym programem formacyjnym. Każdemu aspirantowi towarzyszy na tej drodze prezbiter wyznaczony przez biskupa oraz kierownik duchowy, proponowany przez aspiranta i zatwierdzony przez biskupa.
§ 3. Program formacji, obowiązujący wszystkich kandydatów, trwa przynajmniej 3 lata, oprócz okresu propedeutycznego (Wytyczne, 49).

9. § 1. Decyzja wstąpienia na drogę formacji do diakonatu stałego jest osobistą decyzją samego aspiranta. Decyzja ta winna być przedstawiana biskupowi przez proboszcza parafii (Wytyczne, 64).
§ 2. Biskupowi należy przedłożyć:
- pisemne przedstawienie kandydata przez proboszcza wraz z charakterystyką dotychczasowego zaangażowania duszpasterskiego,
- podanie aspiranta, z przedstawieniem motywów, którymi kieruje się w podjęciu decyzji,
- życiorys,
- świadectwa chrztu i bierzmowania,
- świadectwo dojrzałości (matura),
- odpis aktu ślubu i pisemną zgodę żony w przypadku osób związanych sakramentem małżeństwa,
- zaświadczenie proboszcza o stanie wolnym w przypadku nieżonatych lub wdowców.
§ 3. Biskup decyduje o tym, czy przyjąć aspiranta na okres propedeutyczny (Wskazania, 65). Do biskupa należy również decyzja o kontynuacji dalszych etapów formacyjnych przez aspiranta, a także o dopuszczeniu go do posługi lektora i akolity, a w końcu do święceń diakonatu.

10. § 1. Diakon z chwilą przyjęcia święceń staje się duchownym inkardynowanym do diecezji. Swoją posługę będzie wykonywał w każdym przypadku pod władzą biskupa we wszystkim, co dotyczy duszpasterstwa, sprawowania publicznego kultu Bożego oraz dzieł apostolatu (Wytyczne, 87).
§ 2. Wydatki związane z formacją do diakonatu stałego kandydat pokrywa osobiście.
§ 3. Diakoni pracujący zawodowo winni utrzymywać się z dochodów pochodzących ze swojej pracy (Wytyczne, 93).
§ 4. Diakoni, którzy mimo że oddają się całkowicie lub częściowo kościelnej posłudze, a mają zapewnione środki utrzymania z innych racji, np. ze świeckiego zawodu, który uprzednio wykonywali, powinni z tych dochodów zaspokajać potrzeby własne i swojej rodziny (Wytyczne, 93. 3).
§ 5. Diakoni, którzy całkowicie bądź w znacznej mierze oddają się posłudze kościelnej i nie czerpią dochodów z innego źródła utrzymania, powinni być wynagradzani przez parafię w taki sposób, aby byli w stanie zapewnić utrzymanie sobie, a w przypadku diakonów żonatych - także swojej rodzinie (Wytyczne, 93. 2).

Adres kontaktowy:
Ks. Krzysztof Dębiec
Przysiek 75
87-134 Zławieś Wielka