Wieś Sawice, zwana wcześniej Sawice Ruskie (później Kościelne), była zamieszkała przez bojarów ruskich. W latach 1456-1474 mieszkańcami tej osady, zwanej wówczas Savycze, byli Paweł i dwaj krewni: Daniło (Daniel) i Maćko (Maciej), którzy w 1456 r. nabyli te dobra od Tomasza z Sawic. Już w pierwszej połowie XVI w. istniała tutaj cerkiew prawosławna pw. św. Jerzego Męczennika (ok. 1544 r.). Sawice były wówczas miejscem kultu św. Jerzego, który - jak głosi ludowa legenda - objawił się na drzewie. Według inskrypcji podanej na obrazie, ikona tego Świętego miała pochodzić z 1544 r. Przypuszczalnie była to również data fundacji pierwszej świątyni. Istnienie parafii potwierdzają pisemne świadectwa z 1645 r.
W 1738 r. została wzniesiona nowa unicka cerkiew, której fundatorami byli: Jacek (Jacenty) Kolumna Cieciszewski h. Roch II, pisarz liwski (1718-1726), jego żona Franciszka z Jezierskich h. Prus oraz łowczy (1724-1744) i cześnik wiski (1744-1746) Teofil Kossakowski h. Ślepowron (zm. 1750 r.) i jego żona Agnieszka z Cieciszewskich (przypuszczalnie siostra Jacka). Kolejni właściciele Sawic i okolicznych majątków (Rogów, Karskie, Liszki) - Józef i Ignacy Gąsowscy, wnukowie Jakuba Gąsowskiego, podczaszego nowogródzkiego (1773) i Marianny Cieciszewskiej, w 1790 r. sprzedali te dobra generałowi wojsk koronnych (1783-1787) Adamowi Szydłowskiemu h. Lubicz (zm. 1819 r.), pokojowemu królewskiemu i staroście mielnickiemu (1775).
Wspomniany generał wojsk koronnych i jego żona Wiktoria z Kuczyńskich (ok. 1775-1840) w 1789 r. byli kolatorami cerkwi sawickiej, wznosząc w 1800 r. nową świątynię pw. św. Jerzego. Wyrazem troski o tę świątynię był m.in. jej remont, którego dokonali w 1815 r.
Obecny, drewniany kościół został gruntownie przebudowany w 1828 r. przez ówczesnego dziedzica Pasieki, Patrykoz i Hruszniewa - majora Teodora Szydłowskiego (1793-1863), byłego adiutanta księcia Józefa Poniatowskiego (1813). Po kasacie unii, w latach 1874-1875 kościół w Sawicach został przejęty przez cerkiew prawosławną. Z czasów unickich zachował się kielich z pateną, przechowany pod belką na strychu kościoła oraz inne przedmioty liturgiczne i obrazy. Po odzyskaniu niepodległości - na mocy rozporządzenia nr 65 z 11 grudnia 1918 r. - wydanego przez ks. Henryka Przeździeckiego (1873-1939), biskupa siedleckiego, czyli podlaskiego (1918-1939), w 1919 r. świątynia została rewindykowana katolikom.
Jako filia duszpasterska (cum cura animarum) parafii Wyrozęby została erygowana 14 kwietnia 1934 r. przez bp Henryka Przeździeckiego. Rektorem filii został wówczas ks. Florian Banasiuk (1907-1984). Do rangi parafii filia została podniesiona 1 września 1990 r. przez ks. Jana Mazura, biskupa siedleckiego, czyli podlaskiego (1968-1996).
W 2000 r. został przeprowadzony, pod kierunkiem ks. Jana Cąkały, generalny remont więźby dachowej kościoła oraz dobudowano przedsionek.
Obok świątyni znajduje się murowana plebania rozbudowana gruntownie w 1989 r. (I część) i w 1998 r. (II część) według projektu Haliny Artych z Sokołowa Podlaskiego - pod kierunkiem wspomnianego proboszcza ks. Jana Cąkały.

Porządek Mszy św.:
- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 9.00, 11.00 (zimą: 11.30)
- święta niebędące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 8.00 (maj-czerwiec, październik-listopad: 18.00)
Odpusty w parafii:
św. Jerzego (pierwsza niedziela maja), Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Nabożeństwo adoracyjne: 23-25 marca przed Zwiastowaniem Najświętszej Maryi Pannie
Księgi metrykalne:
Księgi Chrztów: od 1934 r.
Księgi Małżeństw: od 1934 r.
Księgi Zmarłych: od 1934 r.

Bibliografia:
I. Galicka, H. Sygietyńska, Województwo Warszawskie. Powiat Sokołowski (Katalog Zabytków Sztuki w Polsce t. X z. 25), Warszawa 1965; J. Maroszek, Dziedzictwo unii kościelnej w krajobrazie kulturowym Podlasia, Białystok 1996; M. Pietrzak, Kościoły i cmentarze ziemi sokołowskiej, Sokołów Podlaski 2002.