II niedziela po Narodzeniu Pańskim: Syr 24, 1-2.8-12; Ef 1, 3-6.15-18; Ew. J 1, 1-18

„Na świecie było [Słowo] a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” (J 1, 10-11).

„Przed Chrystusem Panem mało było prawdy Bożej u pogan, bo z pierwotnego objawienia zostały w ustnych podaniach nieznaczne tylko szczątki, do tego zeszpecone baśniami ludzkimi. Starzy filozofowie szukali tej prawdy na drodze rozumu, ale znaleźli tylko drobne okruchy, pomieszane z błędami, tak że najcelniejszy pośród nich, Platon, wyrzec musiał: «Trzeba czekać, aż ktoś przyjdzie i nauczy nas, jak względem bogów i ludzi zachować się należy». Więcej prawdy religijnej było u Żydów, którym Bóg dał, jako jej stróżów, Patriarchów i Proroków; ale i tu przewrotność ludzka wykrzywiała nieraz lub źle tłumaczyła prawdę Bożą, tak, że Bóg przez Proroka zapowiedział przyjście Najwyższego Nauczyciela, który nie tylko sądzić będzie narody i strofować ludzi wiele, iż odstąpili od prawdy, ale nauczy ich dróg swoich (Iz 2, 3-4). Otóż przyszedł taki Nauczyciel i powiedział sam o sobie: «Jam jest prawda».
On też uczył prawdy swojej samym przykładem, począwszy od pierwszej chwili Wcielenia, i uczyć będzie aż do końca wieków w Przenajświętszym Sakramencie Ołtarza. Uczył też ustami swoimi, a teraz uczy ustami Kościoła swego. Ta prawda Jego jest istotnie Boską, więc świętą, najdoskonalszą, niezmienną, powszechną, wieczną, przeznaczoną dla wszystkich narodów i wieków. W niej tylko światło i zbawienie dla jednostek i ludów, tak iż błogosławiony, kto ją zna, nieszczęśliwy, kto jej nie zna.
Czy tę prawdę znają wszyscy chrześcijanie? Niestety, nie - są bowiem i pośród katolików tacy, którzy uwierzyć nie chcą, że Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i uważają Go tylko za wielkiego mędrca, albo nawet za demokratę, za socjalistę! Zaślepieni nie chcą przypuścić, że Bóg tak dalece mógł posunąć swą miłość, przeto iż sami samolubni, Boga łokciem swoim mierzą. A w świecie protestanckim jakże mało wiary w Bóstwo Chrystusowe; tam z chrystianizmu zostały same prawie strzępy. Zaprawdę, «na świecie było [Słowo] a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli» (J 1, 10-11).
Jaka jest wiara twoja i jakie jest poznanie Jezusa Chrystusa? Czy znasz dobrze ducha Chrystusowego i jesteś nim przejęty?
Pełen wdzięczności, dziękuj Bogu codziennie za prawdę i uczyń teraz akt wiary we wszystko, co Prawda najwyższa objawiła, a czego Kościół katolicki naucza. Pełen pokory, upadnij na twarz przed żłóbkiem, wołając: Wierzę w Ciebie, Boże w ludzkim ciele, i za tę wiarę gotów jestem umrzeć.
Pan Jezus w żłóbku jest naszą drogą i naszym Przewodnikiem. Przed Jego przyjściem ludzie nie mogli dostać się do nieba, bo bramy nieba grzech zatarasował. Nie znali też dobrze drogi żywota i zbyt łatwo błąkali się po manowcach, szukając Boga i cnoty. Wprawdzie wśród ludu izraelskiego nie brakowało cnotliwych mężów i bogobojnych niewiast; ale jakże daleko im było do ideału doskonałości, jakim jest Jezus Chrystus, albo do tych wzorów, które w życiu swoim przedstawia Bogarodzica i ogromna rzesza Świętych Kościoła; toż nic dziwnego, iż sam Psalmista się skarżył: «Ratuj Panie, bo nie ma pobożnych» (Ps 11, 2). Trudniej jeszcze było o prawdziwą cnotę w świecie pogańskim; natomiast ludzie biegli na wyścigi drogami nieprawości.
Dopiero kiedy przyszedł Ten, który rzekł o sobie: «Jam jest droga», nie tylko otworzył krzyżem swoim niebo i pojednał w Sobie świat z Bogiem, ale wskazał nam drogę prostą i pewną do cnoty, a tym samym do Boga, każąc nam iść za sobą i wołając: Jeśli kto chce iść za mną, niech naśladuje mnie.
Tę drogę Boski nasz Przewodnik wskazuje już w Betlejem, i dlatego to leży w żłóbku, na lichym barłogu, wśród dwojga bydląt, spowity pieluszkami, drżący od zimna. Wprawdzie ta droga jest przykrą, bo wymaga zaparcia się, walki, upokorzenia się i cierpliwości; ale Pan rozrzuca na niej hojnie swe potężne pomoce i przesłodkie pociechy (...) Dlatego też pełen ufności, obejmij ten żłóbek, wołając: ufam Tobie, Zbawco mój, że mnie drogą swoją zaprowadzisz do siebie”.
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Jezus Chrystus wzorem i mistrzem kapłana, t. 1, Przemyśl 1911, s. 75-78)