Po 1989 r. Biblia wróciła do szkoły: nie tylko na lekcje religii, lecz także do programu języka polskiego. Nie oznacza to jednak pretendowania religii do roli przedmiotu świeckiego. Pismo Święte jest bowiem m.in. literaturą, tzn. zawiera wybitne dzieła starożytnych pisarzy, do których odwoływała się potem stale europejska kultura. Komunizm i laicyzm chciałyby nas odciąć od tych korzeni, wielu je lekceważy, ale bez ich znajomości trudno sobie wyobrazić człowieka rzeczywiście wykształconego.

Rozumieć pisarstwo biblijne

Ta literacka strona Biblii jednak jest ważna przede wszystkim dla wierzących. Żeby zrozumieć jej treść – a tym samym wiarę chrześcijańską – należy uwzględniać formę, w jakiej została spisana. Nie chodzi tu tylko o znajomość starożytnych języków: hebrajskiego, aramejskiego i greckiego, w których powstały teksty biblijne. Ci, którzy ich nie znają, mają dostęp do zawartości Biblii dzięki tłumaczeniom. Świadomy czytelnik powinien jednak rozpoznawać sposoby pisania, style i gatunki literackie używane w Piśmie Świętym. Bez tego może zrozumieć coś na opak lub niedokładnie.

Niektóre z tych gatunków rozpoznajemy prawie automatycznie. Znaczna część pierwszych pięciu ksiąg Biblii to teksty prawne, kodeksy starożytnych Izraelitów. Psalmy to poezja religijna, różnego typu modlitwy. W Księdze Przysłów mamy zbiór maksym życiowych.