W sierpniu w Zwierzyńcu znów wydarzyło się coś, co trudno opisać jednym słowem. Exodus Młodych – spotkanie młodzieży organizowane przez diecezję zamojsko-lubaczowską – pokazało, że wiara, wspólnota i radość mogą razem stworzyć Dom. Dom bez murów, ale zbudowany z obecności i serc.

Codzienność, która uczy szczęścia

Z pozoru nic wyjątkowego: namioty, drewniane ławki, kolejki do posiłków. Ale to właśnie w tej zwyczajności rodzi się niezwykłość. Bo Exodus uczy, że szczęście nie wymaga luksusu. Tutaj każdy czuje się przyjęty takim, jaki jest – i to wystarczy. – Możliwość adoracji Pana Jezusa w dowolnym czasie, wtedy, kiedy czujemy takie pragnienie, to najpiękniejsze, co może być – być blisko Tego, kto nas kocha bezgranicznie – mówiła Amelia. I rzeczywiście: kiedy nocą w Namiocie Spotkania trwa adoracja, a ciszę przerywa tylko cichy śpiew scholi, można poczuć, że ktoś naprawdę czeka.

Spowiedź, która dodaje skrzydeł

Są takie chwile, na które czeka się cały rok. Dla niektórych jest to koncert ulubionego zespołu, dla innych – wymarzony wyjazd. Dla uczestników Exodusu takim momentem staje się... spowiedź. – Nie w konfesjonale, ale rozmowa z księdzem. Czasami długa i bolesna. Po spowiedzi czuję, jakbym dostawała skrzydeł, a moje serce wypełnia wielka radość – wyznaje Weronika. Te słowa brzmią jak manifest: młodzi nie uciekają od prawdy. Oni po prostu chcą, by ktoś ich wysłuchał i pomógł odnaleźć wolność.

Wspólnota zamiast anonimowości

Na Exodusie nie da się być anonimowym. W świecie, gdzie tak wielu czuje się samotnych, tu nagle odkrywasz, że jesteś częścią rodziny. Marcelina przyznaje: – Na Exodusie jestem po raz trzeci i nie wyobrażam sobie teraz wakacji bez tego wydarzenia. Tutaj czuję się jak w rodzinie – zaakceptowana taka, jaka jestem. Na Exodus po raz pierwszy przyjechałam bardzo zagubiona i z trudnego środowiska. To miejsce i Ci ludzie mnie zmienili, a przede wszystkim zmienił mnie Pan Bóg. Tego się nie da podrobić. Wspólnota jest największym darem Exodusu – bo każdy może znaleźć swoje miejsce przy stole, przy ognisku, przy modlitwie.

Słowo, które prowadzi dalej

Codzienne konferencje, spotkania z gośćmi, homilie – to nie tylko wykłady, które „trzeba” wysłuchać. To wskazówki, które zostają w sercu na długo. Eucharystia kończąca spotkanie pod przewodnictwem bp. Mariusza Leszczyńskiego była kulminacją wszystkiego, co działo się w tych dniach. – Z tajemnicy Eucharystii uczmy się rozumieć miłość Boga do człowieka – podkreślał biskup. Wskazał też młodym ich patrona – św. Carla Acutisa, który swoją codziennością pokazał, że świętość nie jest zarezerwowana dla nielicznych.

„Czekam na Ciebie”

Tegoroczne hasło mogło brzmieć jak zwykły slogan. Ale kiedy człowiek raz usłyszy je w Zwierzyńcu, zaczyna rozumieć, że jest prawdą. Czeka Bóg – w Eucharystii, w adoracji, w drugim człowieku. Czeka wspólnota – by przyjąć i podnieść na duchu. Czeka też serce – na odwagę, by wreszcie otworzyć się na miłość. Exodus trwa cztery dni, ale nie kończy się wraz z ostatnim ogniskiem. On zostaje w pamięci i w codziennych wyborach. Bo jeśli raz odkryjesz, że ktoś naprawdę na ciebie czeka, trudno wrócić do życia tak, jakby nic się nie wydarzyło. Zwierzyniec – z pozoru zwykłe pole namiotowe. A jednak to właśnie tutaj młodzi co roku odnajdują Dom. Dom, który nie ma murów ani klucza, a mimo to zawsze stoi otwarty.