Letnia kanikuła ma się na ogół dobrze. Jedni wypoczywają, inni pracują, a jeszcze inni czynią przygotowania do pielgrzymek. Skwar, niemożliwy i dokuczliwy uderza do głów funkcjonariuszom władzy odpowiedzialnym za dobro wspólne. Końca polskiego kabaretonu nie widać. Przejrzyście, nad wyraz przejrzyście, odkrywane są błędy w polityce kadrowej i społecznej państwa. Czasy mamy takie, że ludzi sumienia pomija się we włączaniu do wspólnoty szlachetnych celów.
"Atrakcji" podczas tego lata - jak dotąd - nam nie brakuje. A wszystko zaczęło się od statku - legendy. Legendy wątpliwej acz przerażającej. "Langenort" na dobrych parę tygodni skierował uwagę rodaków w stronę daleką od tego, co ważne, pierwszoplanowe, konieczne. Przy okazji dokonał się społeczny podział opinii i poglądów. Bo w "wolnym kraju", który jedni nie wiedzieć czemu chcą zamienić na IV Rzeczpospolitą, nie ma obiektywnej prawdy. Jest prawda na użytek zdeklasowanych feministek i ich politycznych apologetów, i prawda oparta na Bogu. A skoro tak, to ci pierwsi rekrutujący się ze środowiska płci obojga, mogą głosić tezy, które w ich mniemaniu uważają za słuszne.
Medialny fakt, medialne zdarzenia, medialni ludzie. To dzisiaj "kręci" niektórych Polaków. Trudno doprawdy już mówić o zaniku instynktu człowieczeństwa. Trudno raz po raz zło nazywać po imieniu. Polska szczycąca się wolnością może otwierać się na wszystko. Na zło i deprecjację tradycji, na inwazję głupoty i chamstwa, na subtelnie przemycane wątki neo- i pseudofilozofii.
Lato. Słońce. Dla jednych wypoczynek pod palmami i w znanych ośrodkach w kraju, dla innych - skazanie na relaks w blokowiskach lub w wiejskich osiedlach. Dokoła bieda i pierwsze poważne sygnały o braku urodzaju powodowanym deficytem opadów. Ale Polacy wolą żyć dniem dzisiejszym. Jednym wystarczy "podłoga z desek i księżyc z blachy" oraz zapach piwa, dla innych liczy się troska o rodzinę, tak długotrwale od dziesięcioleci doświadczanej przez biedę.
Ale w scenariuszu letnich atrakcji nie mogło zabraknąć "Langenortu". Szum propagandowy wokół sprawy ma utwierdzić nas w przekonaniu, że wolność jest wolnością i basta. A obrona życia poczętego jest reliktem zaściankowego stylu życia. I jak tu dyskutować z rozpalonymi głowami popierającymi prawo kobiet do dysponowania ich własnymi brzuchami. Jeszcze poleją się łzy, jeszcze nadejdzie dzień, w którym na przebłaganie Pana na Niebiosach będzie za późno.
Ale wątpliwa filozofia życia oparta na hedonizmie ludzi i atrofii społecznej wciąż ma się dobrze. A po stronie dobra sytuują się, tak niekiedy niepopularni, obrońcy wiary. Wierzyć się nie chce, że w czasach postępu, sukcesów nauki i humanizującej roli kultury i sztuki, człowiek wciąż żyje na granicy światła i mroku. Być może takie jest jego usytuowanie, aby świadomie mógł wybierać między dobrem a złem, między zachwytem nad tym, co szokujące i "nowoczesne" i pogardą dla tego, co korzeniami tkwi w świętości polskiej ziemi.
Życie świętych było związane ze skromnością i odważną ekspozycją wiary w ich postępowaniu i służbie bliźnim. Nasze życie może się różnić od klasycznego profilu świętości, powinniśmy wszakże znajdować w nim czułe miejsca wrażliwe na los pokrzywdzonych, zagrożonych ubóstwem i patologią. Polacy tracą zdolność do słuchania Boga i ludzi, a spieniężenie świadomości chyba już na trwale zmajoryzowało bezinteresowność i naturalną potrzebę wsparcia.
W społecznej nauce Kościoła nie brak jednak nadziei na odrodzenie moralne. Wierzę - utożsamiając się ze słowami bp. Józefa Zawitkowskiego - że "w śladach przechodzącego Boga znów zakwitną kwiaty." Pan jest pośród nas, mniej lub bardziej obarczonych grzechem. A skoro jest, to przez tę obecność zmniejsza się wzajemny dystans między Nim a nami. Między ludźmi odrzuconymi a Światłością płynącą z wysokości Niebios.