Nie ukrywam, że autobiografia Franciszka Nadzieja wciągnęła mnie w orbitę osłody doczesności. Phil Bosmans, flamandzki duchowny katolicki i pisarz, twierdził, że żadna noc nie może być aż tak czarna, żeby nigdzie nie można było odszukać choć jednej gwiazdy. Pustynia też nie może być aż tak beznadziejna, żeby nie można było odkryć oazy. Pogódź się z życiem takim, jakie ono jest. Zawsze gdzieś czeka jakaś mała radość. Istnieją kwiaty, które kwitną nawet w zimie.

Zabieram czytelnika w podróż, której celem jest znalezienie odpowiedzi dotyczącej nadziei, niezbędnej do życia w tych trudnych czasach. Każdy z nas codziennie za nią goni. Mówi się, że „dopóki trwa życie, dopóty trwa nadzieja” lub: „nadzieja umiera ostatnia”. Nawet w niemieckich obozach koncentracyjnych, czyli w miejscach, które były przedsionkiem zagłady, pielęgnowano ten stan psychiczny. Jak zachować optymizm, gdy wydaje się, że świat wokół nas się rozpada?

Utknął mi w pamięci cytat zmarłego w 1963 r. papieża Jana XXIII: „Konsultuj się nie ze swoimi lękami, ale ze swoimi nadziejami i marzeniami. Nie myśl o frustracjach, ale o swoim niezrealizowanym potencjale. Nie martw się o to, co próbowałeś i poniosłeś porażkę, ale o to, co wciąż możesz zrobić”.