Rzym jest niesamowity i jedyny w swoim rodzaju. Nie można go porównać z żadnym innym miastem, a jego urok pozostaje tajemnicą.

Nie da się jednoznacznie wytłumaczyć postronnemu rozmówcy, dlaczego Rzym robi tak wielkie wrażenie. Tym bardziej że na pierwszy rzut oka może wydawać się nieatrakcyjny – brudny, zaniedbany, głośny, latem duszny, pełen złodziei i bezpańskich kotów... Ale to tylko pozory! Aby zrozumieć urok tego miasta, gdzie obok zabytków nawet brzydota współczesnych domów i ulic może być na swój sposób piękna, trzeba tu żyć, rozkoszować się słońcem zawieszonym nad Tybrem, poczuć zapach rzymskiej kuchni, pospacerować po ulicach tętniących życiem i pooddychać tutejszym powietrzem. George Byron napisał: „Rzymie! Ojczyzno moja, mieście dusz, ku tobie powinien dążyć każdy, kto ma serce sieroce”, i traktował Rzym jako miasto duchowe. Oczywiście, wiele się zmieniło od czasów Byrona, ale zarazem nic tak naprawdę się nie zmieniło. To miasto jest pełne sprzeczności – fascynujące i irytujące, efektowne i skryte jednocześnie. Czasem odsłania mniej, czasem więcej swojego oblicza. W Roku Jubileuszowym zapraszam na krótką wędrówkę po kościołach jubileuszowych wskazanych jako miejsca spotkań pielgrzymów, aby choć trochę odkryć urok Wiecznego Miasta. W tych kościołach, a jest ich dwanaście, są prowadzone katechezy w różnych językach, można przeżyć sakrament pojednania i doświadczyć daru wiary przez modlitwę, która się tam odbywa.