Święty Tomasz z Akwinu zmarł 750 lat temu. Od tamtego czasu stale rośnie jego sława jako teologa i filozofa, myśliciela, który swoimi dziełami, szczególnie Summą teologiczną, kształtował umysły kolejnych pokoleń katolików. Współcześni zapamiętali go jednak głównie jako męża świątobliwego, za sprawą którego działy się cuda. Jeden z pierwszych jego biografów wyliczył ponad setkę łask, które za wstawiennictwem Doktora Anielskiego, jak go nazywano, spłynęły na wiernych. Bodaj pierwszą osobą, która zawdzięczała mu cudowne uzdrowienie, był lekarz Rajnald z zamku św. Wawrzyńca (Castro Sanctii Laurentii). Medyk od dziesięciu lat cierpiał na podagrę – chorobę, której w tamtych czasach nie potrafiono leczyć. W jej efekcie Rajnald był przykuty do łóżka i pewnie skończyłby marnie, gdyby nie cud uzdrowienia za przyczyną św. Tomasza. Podobnych przypadków było wiele. Akwinacie za pomoc z nieba dziękowali chorzy na artretyzm, febrę, niewidomi, paralitycy, osoby doświadczające rozmaitych bólów, cierpiący na bezsenność. Zdarzył się nawet przypadek uzdrowienia pewnego chłopca z trądu. W świadomości ludzi średniowiecza zapisał się jednak inny cudowny przypadek.

Pewna młoda Włoszka mieszkająca w Castro Sanctii Laurentii – obecnie Amaseno, niewielka miejscowość w regionie Lacjum, leżąca nieopodal opactwa Fossanova – utraciła zmysły. Jej stan przypominał stupor katatoniczny: zastygła w bezruchu, nie była w stanie mówić ani jeść. Nawet funkcja oddychania uległa zaburzeniu. Przypominała bardziej skałę niż żywego człowieka. Dla badających ją medyków choroba była niespodziewana i niewytłumaczalna. Co gorsza, żaden z nich nie był w stanie pomóc dziewczynie. Choć zastosowano rozmaite terapie, ich skutek za każdym razem był tak samo mizerny. Została więc skazana na powolną śmierć głodową, gdyż w jej stanie przyjmowanie pożywienia było niemożliwe...

Ojciec tej nieszczęsnej kobiety nie mógł pogodzić się z cierpieniem ukochanego dziecka. Widząc bezsilność lekarzy, postanowił zwrócić się o pomoc do siły, która przewyższała możliwości medycyny... Mężczyzna słyszał opowieści o cudach, które Bóg zdziałał przy grobie Tomasza z Akwinu. Zabrał więc swoją półżywą córkę do pobliskiego klasztoru w Fossanova, gdzie 7 marca 1274 r. swojego żywota dokonał słynny dominikanin. Opat zezwolił na to, by chorą położono na grobie Akwinaty. Jej ojciec modlił się do Boga, mówiąc: „Przez wzgląd na wielkiego dominikanina, Boże, uzdrów moje dziecko albo zabierz ją do siebie, by zakończyć jej cierpienie”. Minuty zamieniały się w godziny, a stan dziewczyny się nie poprawiał. Mnisi obecni w kościele pocieszali ojca dziewczyny. W końcu zrezygnowany mężczyzna chciał zabrać dziecko. Gdy zbliżył się do pogrążonej w letargu córki, ona nagle przemówiła...

„Nie dotykaj mnie, ponieważ stoi przede mną jeden wielki Brat Kaznodzieja, który mnie leczy i broni przed pewnym złym człowiekiem, który trzyma mnie tak spętaną” – wykrzyczała. Obecni przy grobie mnisi wiedzieli, co się dzieje, natychmiast upadli na kolana, by modlitwą wspomóc duchową walkę, która z udziałem Tomasza z Akwinu toczyła się w ciele dziewczyny. Po chwili chora odzyskała zmysły. Później w rozmowie z mnichami zaświadczyła, że widziała Akwinatę, jak wyciąga nad nią ręce i przesuwa je od głowy do stóp, po czym kieruje do niej słowa: „Dziewczyno, wstań, bo jesteś wyleczona”. Ten spektakularny cud przez długi czas był wspominany w klasztorze.