Reklama

Niedziela Częstochowska

Tędy chodziła św. Urszula

To jest moje marzenie, żeby ludzie nie zapominali o Bogu – podkreśla ks. Sławomir Sambor, proboszcz parafii św. Mikołaja w Komornikach.

Niedziela częstochowska 24/2024, str. VI

[ TEMATY ]

Komorniki

Maciej Orman/Niedziela

Siostry rozdają krówki ze słowem od św. Urszuli

Siostry rozdają krówki ze słowem od św. Urszuli

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wspólnota jest wyróżniona – to właśnie tutejszymi ulicami chodziła św. Urszula Ledóchowska, założycielka Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. Przyjeżdżała do Komornik średnio raz na miesiąc, ponieważ w pierwszej połowie XX wieku siostry prowadziły tutaj sierociniec. Posługę urszulanek przerwała II wojna światowa, ale pozostało dzieło matki. Obecnie działa tutaj Dom Dziecka im. św. Urszuli Ledóchowskiej.

Chciała tu zostać

W 2005 r. abp Stanisław Nowak zainstalował w kościele relikwie św. Urszuli. O ich sprowadzenie z Pniew postarali się: ks. Sławomir Sambor, pracownicy Domu Dziecka oraz dr Włodzimierz Sygulski, neurolog z Wielunia, wraz z małżonką. – Przede wszystkim jest to zasługa mojej najmilszej żony, która już patrzy na nas z nieba. To ona była spiritus movens tego kultu, ona mnie kierowała ku matce Urszuli, w której zakochaliśmy się oboje – podkreśla dr Sygulski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

29. dnia każdego miesiąca odprawiana jest Msza św. wotywna o św. Urszuli Ledóchowskiej, po której następuje nabożeństwo zakończone indywidualnym błogosławieństwem jej relikwiami. W modlitwie uczestniczą oczywiście siostry urszulanki. – Kiedy byłyśmy w parafii w Mokrsku, gdzie grałyśmy sztukę o św. Urszuli, proboszcz z Komornik zaprosił nas na niedzielę, żebyśmy powiedziały coś o naszej założycielce. Siostra Danuta Nowak przygotowała się do wypowiedzi, a ja wystawiłam w kościele obraz św. Urszuli. W pewnym momencie odczułam natchnienie, przez które powiedziała, że chce, aby jej wizerunek został tu. Po Mszy św. mówię więc do ks. Sławomira: „Księże proboszczu, nie wiem, co ty na to, ale św. Urszula chce tu zostać w tym obrazie”. Ksiądz odpowiedział: „Nie ma sprawy”, i tak się zaczęło – wspomina s. Aleksandra Topola, która posługuje w jasnogórskiej kaplicy św. Józefa na Halach.

Święta o promiennych oczach

Ksiądz Sambor zaświadcza, że patronka pomogła wyprosić m.in. poczęcie dziecka, uzdrowienie z choroby czy przemianę osób uzależnionych od alkoholu. – Ludzie, którzy modlą się za wstawiennictwem św. Urszuli, zgłaszają, że ona opiekuje się nimi i że odczuwają jej obecność – dodaje s. Faustyna Masin, przewodniczka jasnogórska.

Doktor Sygulski wierzy, że dzięki wstawiennictwu św. Urszuli i modlitwie wielu osób Pan Bóg „poskładał” go po poważnej operacji. Zapewnia, że jest ona patronką na nasze niełatwe czasy, ponieważ sama żyła w trudnym okresie. – Ratowała jednak Polskę i kochała Boga nade wszystko. Mówiła: „Jeszcze Polska nie zginęła, dopóki kochamy” – przypomina p. Włodzimierz.

Podkreśla, że wielkim oparciem dla św. Urszuli była rodzina, zwłaszcza jej siostra bł. Maria Teresa Ledóchowska, „matka Afrykańczyków”, oraz prymas kard. Mieczysław Ledóchowski. – To wyjątkowa postać, kapłan formatu kard. Stefana Wyszyńskiego, a jest jakby zapomniany. Zwracam się więc do redakcji Niedzieli: spróbujmy odkryć go na nowo – apeluje dr Sygulski.

Reklama

Siostra Faustyna podczas nabożeństw w Komornikach dzieli się słowem od św. Urszuli na podstawie jej pism i medytacji. – Kiedy tu przyjeżdżam, bardzo mocno, wręcz namacalnie, odczuwam jej obecność. Zdarzyło się nawet, że wewnętrzne natchnienia, które przeżywałam, potwierdził ktoś z mieszkańców, mówiąc, że czuł, jakby św. Urszula otaczała mnie ramieniem – opowiada urszulanka.

Zwraca uwagę na to, że matka Urszula, jako wybitny pedagog i wychowawca, jest wielką patronką rodziców i nauczycieli, ale również dzieci i młodzieży. – Może nauczyć tego, jak wychowywać dzieci, żeby wyrosły na dobrych katolików i Polaków. Podczas I wojny światowej wspierała Polskę przez głoszenie konferencji i odczytów oraz zbieranie datków, aby ratować polskie dzieci. Przede wszystkim jednak jest patronką uśmiechu. Jej promienne oczy przyciągały wszystkich – wskazuje s. Faustyna.

W 2005 r., z inicjatywy dr. Sygulskiego, ówczesnego wiceprzewodniczącego Rady Powiatu Wieluńskiego, nadano Domowi Dziecka w Komornikach imię św. Urszuli Ledóchowskiej. – W tym dziele pokierowała mną Opatrzność Boża, do której mam wielkie nabożeństwo – przyznaje.

Wdzięczni parafianie

– Na nabożeństwa ku czci św. Urszuli przychodzę z potrzeby serca – mówi Joanna Belka z rady parafialnej. Od samego początku uczestniczy w nich również jej mama – p. Bernadeta. Zaświadcza, że codziennie modli się nowenną przez wstawiennictwo świętej. – Czuję do niej wielki sentyment, ponieważ moja posesja jest przy drodze i wiem, że św. Urszula przejeżdżała obok mojego domu – zaznacza p. Bernadeta.

Reklama

– Bardzo dziękujemy księdzu proboszczowi za to, że postarał się o to, żeby sprowadzić jej relikwie. To jest człowiek niezłomny, prawdziwy kapłan z powołania. Jestem szczęśliwa, że go znam, to mój kierownik duchowy. Bardzo troszczy się o parafię. Oczywiście, jest ciężko, bo nie wszyscy włączają się w to dzieło, ale on się tym nie zraża. Podziwiam go i szanuję – przyznaje p. Joanna. – Ksiądz Sławomir prowadzi solidne życie kapłańskie, jest autentycznie oddany swojemu powołaniu – zapewnia s. Faustyna. – I ma wielki kult do św. Urszuli – dodaje s. Aleksandra.

Marzenie proboszcza

Ksiądz Sławomir Sambor jest proboszczem w Komornikach od 1995 r., tak więc zna tutaj wszystkich. – O każdej rodzinie mogę coś powiedzieć. Cieszy mnie, że mamy taki bezpośredni kontakt – przyznaje. Zauważa jednak pewien problem, wspólny dla parafii, gdzie od wielu lat pracuje ten sam duszpasterz: niektórzy krępują się spowiadać przed swoim proboszczem. Kapłan obserwuje również, że zmienia się mentalność ludzi, którzy idą z duchem czasu. – Wydaje mi się, że duch wiary jest trochę osłabiony, jak wszędzie – ocenia.

Pod koniec kwietnia wspólnota w Komornikach przeżywała peregrynację obrazu Matki Bożej. Wydarzenie zgromadziło tłumy osób, również tych, które już nie mieszkają w parafii. – Ludzie, zwłaszcza starsi, mają cześć dla Maryi. Przy okazji przyprowadzili dzieci i wnuki. Dzieci sypały kwiaty – wspomina ks. Sławomir i podkreśla, że są już pierwsze owoce nawiedzenia Matki Bożej. – Mamy dwóch nowych ministrantów – cieszy się proboszcz.

Duszpasterz zwraca uwagę na rolę mediów katolickich, które we właściwy sposób kształtują sumienia i umysły. Słucha Radia Maryja i Radia Jasna Góra, czyta Niedzielę, którą chwali za artykuły historyczne i społeczno-polityczne, oraz Nasz Dziennik. Zamawia również dla parafian inne tytuły. Przyznaje otwarcie, że dzięki temu we wszystkich wyborach w Komornikach zawsze wygrywa prawica. – Ludzie opowiadają się za Bogiem i Kościołem, wyrażają poglądy, które powinny być obecne w życiu polityków – komentuje ks. Sławomir.

– Największym moim marzeniem jest to, żeby jeszcze więcej ludzi chodziło do kościoła. Dobrobyt doprowadził wielu do odejścia od Boga. Jak się ma dobrze, to się powinno dziękować Stwórcy, a nie odwracać się i mówić, że już się Go nie potrzebuje. To jest moje marzenie, żeby ludzie, poprawiając sobie stopę życiową, nie zapominali o Bogu – podsumowuje ks. Sambor.

2024-06-11 13:33

Ocena: +2 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Okulary wiary

2025-02-04 13:42

Niedziela Ogólnopolska 6/2025, str. 24

[ TEMATY ]

homilia

Adobe Stock

Zadziwiająca jest zbieżność doświadczeń Izajasza, św. Pawła i św. Piotra w dzisiejszej Liturgii Słowa.

Pewnie nie będę daleki od prawdy, gdy powiem, że w mniejszym czy większym stopniu dotyczy to każdego z nas, sióstr i braci w wierze. Cała „trójka” – jeśli można się tak wyrazić – doświadcza niebywałego wręcz lęku, może nawet wstydu dlatego, że znalazła się w bezpośredniej bliskości świętego Boga, „sam na sam”, będąc ludźmi niedoskonałymi. Izajasz mówi: „Biada mi (...), jestem mężem o nieczystych wargach”, Paweł określa siebie dramatycznie mianem „poronionego płodu”, a Piotr wyznaje: „jestem człowiekiem grzesznym”. Izajasz pisze o wizji Boga Ojca, a Paweł i Piotr – o spotkaniu z Chrystusem. Paweł opisuje, co działo się po zmartwychwstaniu, a Piotr pisze o doczesności. Wszyscy są przerażeni. Chcą uciekać, ukryć się, wycofać, niemal zniknąć, trochę tak jak bojące się dzieci, zakrywające oczy rękoma i mówiące, że ich nie ma. Tymczasem Pan Bóg nie kwestionuje ich niedoskonałości, nie godzi się natomiast na sytuację zakładającą dezercję. Najpierw oczyszcza ich i usuwa lęk, daje im odczuć swą bliskość, a potem wyznacza misję do wykonania. Widząc majestat i moc Bożą, godzą się wykonać Jego wolę. Jeśli bazuje się na własnych możliwościach, zadania stawiane przez Boga są dla człowieka niewykonalne. Razem z Bogiem jednak, według Jego koncepcji, na Jego „rozkaz”, koniecznie w Jego obecności i mocy, jest to możliwe. Więcej – okaże się, że owoce przerastają nawet naszą wyobraźnię. Papież Benedykt XVI mawiał, że znakiem obecności Boga jest nadmiar, i podawał przykład cudu w Kanie Galilejskiej. Nie tylko ilość wina była cudem, ale także jego jakość! Tak też jest z owocami powołania. Gdyby się patrzyło z perspektywy świata, można by dojść do wniosku, że nie ma ono sensu, jest niepotrzebne, nieopłacalne, a dziś wręcz śmieszne. Lecz gdy zakładamy okulary wiary, widzimy je zupełnie inaczej, wypływamy na głębię. Mądrość polega na tym, aby pójść drogą wspomnianych mężów Bożych. Niemalże „stracić” wiarę w siebie, a uwierzyć głosowi powołania. Tak jest w historii świętych, a przypomnę z dumą, że pierwsi chrześcijanie nazywali siebie nie inaczej, jak właśnie świętymi. Mam tutaj na myśli powołanie nie tylko kapłańskie czy zakonne, ale każde – małżeńskie, zawodowe czy społeczne. Misję powinni podejmować wszyscy: nauczyciele, wychowawcy, trenerzy, lekarze. A my jak ognia boimy się zarówno słowa „powołanie”, jak również – a może jeszcze bardziej – słowa „służba”. Tymczasem logika chrzcielna mówi, że króluje ten, kto służy jak Chrystus. Właśnie wtedy człowiek jest do Niego najbardziej podobny i obficie błogosławiony. Nie kokietuję, po prostu opisuję liczne obserwacje. Gdy służymy, jesteśmy autentycznie piękni. Gotowość służby to cecha ludzi wolnych! Zbliżając się do Pana, odczuwamy zarówno radość, jak i coś w rodzaju trwogi. Bojaźń Boża polega na tym, że lękamy się głównie o siebie, że nie odpowiadamy adekwatnie na bezgraniczną miłość Bożą naszym oddaniem. Obyśmy mogli powiedzieć: dostrzegłem Cię, Panie, pokochałem i odpowiadam najlepiej, jak potrafię.
CZYTAJ DALEJ

Wiara mnie ukształtowała

2025-02-04 13:42

Niedziela Ogólnopolska 6/2025, str. 27-29

[ TEMATY ]

świadectwo

Dorota Gawryluk

Archiwum prywatne

Rodzina jest dla niej najważniejsza. Chroni swoją prywatność, w tym poglądy, które najczęściej zachowuje dla siebie. Kiedy jednak trzeba ich bronić i dać świadectwo – potrafi walczyć z otwartą przyłbicą.

Dorota Gawryluk pochodzi z niewielkiej miejscowości, z okolic Limanowej. Nie miała łatwo. Była jednym z trójki dzieci państwa Zelków. Ambitna mała dziewczynka marzyła o tym, żeby być dziennikarką. Z Limanowej do Warszawy miała daleką drogę do przebycia. Ale zrobiła pierwszy krok, potem następny i kolejne... Ciężką pracą, obowiązkowością, determinacją zrealizowała swoje marzenia.
CZYTAJ DALEJ

Pożegnano tragicznie zmarłego ks. Jarosława Wypchło

2025-02-08 16:04

[ TEMATY ]

diecezja radomska

pogrzeb kapłana

Foto: ks. S. Piekielnik / www.diecezja.radom.pl

Ks. Jarosław Wypchło

Ks. Jarosław Wypchło

W Domasznie odbył się dziś pogrzeb proboszcza tamtejszej parafii, 48-letniego ks. Jarosława Wypychło, który 3 lutego zginął w wypadku samochodowym. Uroczystościom w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej przewodniczył biskup radomski Marek Solarczyk. Pogrzeb odbył się z ceremoniałem strażackim Ochotniczych Straży Pożarnych RP, bowiem zmarły był ich kapelanem. W koncelebrze uczestniczyło ok. 70 kapłanów.

- Dzisiaj zawierzamy życie ks. Jarosława, jego posługę kapłańską, całą wspólnotę parafialną w Domasznie i tych wszystkich, których ksiądz proboszcz jednoczył i którzy go wspominają - mówił bp Solarczyk.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję