Reklama

Głos z Torunia

Budowanie domu

Interesowaliście się już, do jakiego domu starości pójdziecie za 50 lat? Jest coś ciekawego w okolicy? – pyta zaczepnie gość domku duszpasterstwa przy ul. Piekary 24 Diana Paulińska.

Niedziela toruńska 4/2024, str. V

[ TEMATY ]

Toruń

duszpasterstwo akademickie

Renata Czerwińska

Spotkanie o budowaniu więzi zgromadziło studentów

Spotkanie o budowaniu więzi zgromadziło studentów

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Przybyła z Krakowa seksuolog i terapeuta, prowadząca na Instagramie konto Czystość dla małżeństwa, 9 lutego była gościem duszpasterstwa akademickiego „Studnia”, działającego przy kościele Ojców Jezuitów w Toruniu.

Po swojemu

Jej pytanie o dom starości było aluzją do tezy, że przed ślubem koniecznie trzeba mieszkać ze sobą, a wypróbowanie się powinno być obowiązkiem dwojga młodych. Tymczasem tak jak zmieniają się warunki w ośrodkach, tak zmienia się ludzkie ciało i jego potrzeby.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

To zresztą jeden z wielu mitów na temat seksualności, z którymi rozprawił się gość spotkania. O tej sferze warto uczyć się z najlepszych źródeł. – Jeśli ktoś będzie wam zarzucał, że macie kościółkowe poglądy, przedstawcie mu naukowe – zachęcała prelegentka. Jak się okazuje, biologia, chemia, psychologia czy seksuologia potwierdzają to, o czym mówi Pismo Święte. – A tym samym to, do czego zachęca Kościół – punktuje Paulińska.

Zachęcała też, aby argumenty wynikały z rozumu, wiedzy, a nie z lęku. Co z tego, że istnieje duża presja społeczna na mieszkanie razem, bo to bardziej ekonomiczne? Młodzi mają swoje wartości i chcą być im wierni.

Wspólny fundament

Co w takim razie jest najważniejsze w przygotowaniu do ślubu? Wbrew pozorom – nie testowanie podczas wspólnego mieszkania, ale komunikacja. To rozmawiając o tym, co jest dla nas ważne, dowiadujemy się, czy budujemy na takim samym fundamencie. – Narzeczeństwo to bardzo wymagający czas – zaznaczyła prelegentka. Poznając pragnienia i oczekiwania drugiej osoby, a także komunikując własne, uczymy się tego, jak wzajemnie okazywać sobie miłość. Nie możemy wchodzić w związek małżeński, mając zamazany obraz zarówno o drugim człowieku, jak i o sobie samym.

W komunikacji ważne jest nie tylko mówienie o faktach i swoich emocjach. Warto rozeznać, czy to, co chcę powiedzieć, będzie mi służyć, czy rozmówca jest na to gotowy i czy to właściwy czas i miejsce, aby podejmować ważne tematy. Trudno przecież rozmawiać na ważkie tematy małżeńskie, kiedy rodzina szykuje się na niedzielną Mszę św. i jeśli nie wyjdzie z domu natychmiast, na pewno się spóźni.

Reklama

Najgłębiej

Seksualność jest poważną dziedziną. W małżeństwie ma służyć budowaniu przywiązania, trwałych więzi. To ważne nie tylko dla małżonków, ale przede wszystkim dla dzieci, ich poczucia bezpieczeństwa. Co ciekawe, tym, co buduje głęboką, intymną więź między mężem a żoną jest… wspólna, szczera modlitwa. To wtedy odsłaniamy się nie tylko przed Bogiem, ale i przed drugim człowiekiem z tym, co jest w nas najgłębsze.

Dyskusja o budowaniu relacji trwała do późnej nocy. Młodzi pytali o teorię pięciu języków miłości, rolę stresu, stawiania granic czy tego, jak sobie radzić w trakcie kłótni.

Spotkania DM to inicjatywa Duszpasterstwa Akademickiego „Studnia”. W zeszłym roku spotkania dotyczyły głównie relacji damsko-męskich. W tym roku organizatorzy postanowili poszerzyć formułę o ciekawe osoby, mówiące nie tylko o relacjach. Wydarzenie cieszy się dużą popularnością nie tylko wśród studentów.

2024-01-23 14:20

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Srebrny jubileusz kapłaństwa bpa Wiesława Śmigla

- Dziękuję za te 25 lat kapłaństwa, przepraszam, za wszystko, co było z mojej strony zbyt małym zaangażowaniem, proszę o dalsze siły, abym cały był dla Kościoła, dla diecezji, kapłanów, sióstr zakonnych, dla każdego kogo spotykam – powiedział 8 czerwca bp Wiesław Śmigiel podczas Mszy św. dziękczynnej za 25 lat kapłaństwa.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Bp Piotrowski: duchowni byli ostoją polskości

2024-04-29 11:42

[ TEMATY ]

bp Jan Piotrowski

duchowni

archiwum Ryszard Wyszyński

Odsłonięcie i poświęcenie pamiątkowej tablicy przy ścianie śmierci - z nazwiskami kilkunastu duchownych katolickich, którzy zginęli w obozie Gross- Rosen w Rogoźnicy

Odsłonięcie i poświęcenie pamiątkowej tablicy przy ścianie śmierci - z nazwiskami kilkunastu duchownych katolickich, którzy zginęli w obozie Gross- Rosen w Rogoźnicy

Duchowni byli ostoją polskości, co uniemożliwiało skuteczne wyniszczenie narodu, zgodnie z niemieckim planem - mówił dzisiaj w kieleckiej bazylice bp Jan Piotrowski, sprawując Mszę św. przy ołtarzu Matki Bożej Łaskawej, z okazji Narodowego Dnia Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego.

- To duchowni, według Niemców, byli grupą niezwykle niebezpieczną, ponieważ poprzez swoją pracę duszpasterską wspierali wszystkich Polaków - podkreślał biskup w homilii. - Od początku wojny byli wyłapywani, torturowani, niszczeni i mordowani - dodał. Jak zauważył, „sakramentalne kapłaństwo było dla Niemców, Rosjan, a potem komunistów znakiem sprzeciwu”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję