Na Facebooku nawiązał znajomość z młodym misjonarzem pracującym w Afryce, który poprosił go o pomoc na rzecz misji. Z grupą wolontariuszy działając na terenie szkoły, zgodził się wspomóc misjonarza br. Janusza Gawła ze Zgromadzenia Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego.
Pomoc
– Zaproponowałem, że w szkole przygotujemy zbiórkę na ten cel. Misjonarz poprosił o cukierki, którymi częstuje dzieci przychodzące w każdą niedzielę na Eucharystię, a także o pomoce dydaktyczne dla miejscowej szkoły oraz środki opatrunkowe dla szpitala – mówi Kupczyk, katecheta w Szkole Podstawowej im. Pokoju w Żarkach-Letnisku.
„Misja św. Ojca Pio”, w której pracuje br. Gaweł, znajduje się w Bangi, stolicy Republiki Środkowej Afryki, w samym centrum Czarnego Lądu. Miasto nie przypomina stolicy, bo jest metropolią jednego z najbiedniejszych krajów Afryki. – To rzeczywiście widać. Kraj jest pogrążony w głębokim kryzysie i to się przekłada na codzienne funkcjonowanie społeczeństwa. Rdzenni mieszkańcy absolutnie potrzebują naszej pomocy – przekonuje katecheta. I dodaje: – Większość ludności wyznaje chrześcijaństwo. Najwięcej jest katolików. Kiedyś była to kolonia francuska, dlatego językami urzędowymi są francuski i sango.
Akcja
Reklama
– Uczniowie bardzo się zaangażowali w zbiórkę na rzecz misji. Ksiądz Maciej Klekowski, proboszcz parafii Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Żarkach-Letnisku, obiecał, że pokryje koszty wysyłki. W trakcie przygotowań dostałem informację od br. Janusza, że paczki z pomocą, które są wysłane z Polski, nie docierają do nich. Może tak się dzieje z powodu korupcji – domyśla się Kupczyk. – W tej sytuacji zapytałem swojego tatę, czy nie zechciałby lecieć ze mną do Afryki, bo dary zebrane w szkole trzeba jakoś dostarczyć na misję. Tata zobowiązał się opłacić naszą podróż. Na miejsce zawieźliśmy pięć dużych waliz. Polecieliśmy z Warszawy do Paryża, a stamtąd bezpośrednio do Bangi – relacjonuje.
Koloryt
– W Bangi spędziliśmy 10 dni. Tam zobaczyłem prawdziwą Afrykę – piękny czerwony ląd (ze względu na kolor ziemi), kolorowo ubranych, uśmiechniętych mieszkańców, mimo trudnych warunków bytowych. Dla mnie był to czas niesamowitych rekolekcji – dzieli się katecheta.
W czasie pobytu w stolicy afrykańskiego kraju Polak mógł doświadczyć specyfiki dnia codziennego jednego z najbiedniejszych państw Czarnego Lądu. Pewnego dnia o mały włos nie znalazł się na komisariacie stróżów prawa.
– Jechaliśmy taksówką i nie mieliśmy ze sobą paszportów. Zatrzymała nas policja i zażądała od nas jakiegokolwiek dowodu tożsamości – opowiada Kupczyk.
Teoretycznie nie musieli go mieć przy sobie, pod warunkiem, że jedna osoba z grupy taki dokument by posiadała. – Brat Gaweł miał ze sobą paszport, ale to nie wystarczyło, bo w tym momencie policja zmieniła reguły i bezwzględnie kazała okazać dokumenty; tak naprawdę chcieli wyłudzić pieniądze. Grozili, że nas wywiozą, zamkną gdzieś w areszcie i nie wiadomo, co będzie z nami dalej. Było to mocne, dramatyczne przeżycie. Wybroniły nas pieniądze mojego taty. Trochę zabolało, ale byliśmy wolni i mogliśmy jechać dalej – wspomina katecheta.
Wzruszenia
Reklama
Marcin Kupczyk dwa razy zapłakał podczas pobytu na misji. – W czwartek byliśmy w katedrze w Bangi na adoracji. Świątynia była wypełniona wiernymi. Usłyszałem głos mężczyzny. Poszedłem za tym głosem na chór. Głos należał do czarnego, niewidomego kantora – opowiada Marcin. Kantor śpiewał bez nagłośnienia, a cały kościół go słyszał. Marcin zaczął nagrywać jego śpiew, a łzy – jak zaznacza – spływały mu z oczu.
Podczas słuchania tej opowieści można było sobie wyobrazić, a nawet usłyszeć niezwykły głos kantora, piękną melodię, które tworzyły przestrzeń niesamowitej modlitwy. Na dowód tego katecheta odtworzył nagranie. Rzeczywiście nie sposób było się nie wzruszyć.
– Drugi raz zapłakałem na niedzielnej Eucharystii. Dotknąłem wówczas doświadczenia pierwszego Kościoła Msza św. trwała 2,5 godziny. Oczywiście, była odprawiana w rycie rzymskim i tutaj nic mnie nie zaskoczyło. Zaskoczyła mnie natomiast muzyka.
Jak opowiada dalej, poszczególne części nabożeństwa były śpiewane, z klaskaniem w dłonie, wręcz tańczone, przeżywane całym ciałem. – Była w tym radość i jednocześnie głęboka modlitwa. Bardzo mnie to urzekło i wzruszyło – podkreśla Kupczyk. I kontynuuje: – Po tej długiej Eucharystii część wspólnoty zostawała w salkach, gotowała sobie posiłek, a towarzyszyły temu muzyka i tańce – po prostu agapa. Uczę dzieci o życiu pierwszego Kościoła i wreszcie mogłem go osobiście zobaczyć i doświadczyć – zwierza się Marcin.
Realia
Reklama
– Służba zdrowia w RŚA jest płatna. Jeżeli ktoś nie ma pieniędzy, to się nie leczy, Misjonarze w tej sytuacji służą wsparciem finansowym. Obsługa medyczna szpitala jest lokalna, podobnie jak personel szkoły, do której uczęszcza 1700 uczniów, działa ona na dwie zmiany. Na każdej przerwie uczniowie ganiają za piłką, jest gwarno i tłoczno. Dzieci, w mundurkach, są roześmiane i otwarte. Rodziny naprawdę nie mają co jeść. W zasadzie jedzą raz dziennie, a szkoła nie wydaje posiłków. Szkoła też jest płatna, ale zapewnia uczniowskie mundurki – katecheta opisuje niektóre aspekty życia obywateli afrykańskiego kraju.
Dalej opowiada, jak miejscowi mieszkają i z czego budują swoje domy. – W tym celu używają cegły z czerwonej ziemi, wypalanej w piecach, które też samodzielnie budują. W tych domkach tylko śpią, a cały dzień spędzają poza domem. Dom jest dla nich tylko sypialnią – tłumaczy. – Afrykanie nie uciekają od siebie, nie zamykają się, ale tworzą żywe wspólnoty – dodaje.
– Codziennym pożywieniem tubylców jest maniok. Robią z niego kluchy, które polewają jakimś sosem z kurczakiem. To jest obowiązkowe danie na ciepło. A żeby się utrzymać, krajowcy każdego dnia to, co wyhodują, znajdą, upolują, złowią, wystawiają na ulicy i sprzedają – Kupczyk opisuje powszechną codzienność mieszkańca stolicy.
Republika Środkowej Afryki to kraj kontrastów. Dla przykładu Marcin Kupczyk opowiada o pobycie w barze.
– Poszliśmy do zwykłego baru z fast foodami i za shoarmę z sokiem dla czterech osób zapłaciliśmy ok. 100 euro. A to przecież jeden z najbiedniejszych krajów na świecie – zaznacza Marcin.
– Czekają, kiedy znowu wrócę. Przez ten rok będę chciał działać na rzecz misji i tamtejszej społeczności, szczególnie na potrzeby szpitala – deklaruje Marcin Kupczyk.
O powołaniu misyjnym i posłudze w dalekim Oruro na kontynencie Ameryki Południowej z s. Elżbietą Pukhalską, terezjanką rozmawia Agata Pawluk.
Agata Pawluk: Jak zrodziło się u siostry powołanie misyjne?
S. Elżbieta Pukhalska: Po zakończeniu szkoły chciałam wstąpić do zgromadzenia, ale moi rodzice mieli inne plany i wysłali mnie do Rosji, abym przestała myśleć o życiu zakonnym. To tam zrodziły się zalążki powołania misyjnego. Kiedy wstąpiłam do zgromadzenia, cały czas byłam pewna, że zrealizuję je po wschodniej stronie kraju, gdzieś na Syberii. Wówczas nasze zgromadzenie nie miało innych placówek niż na Ukrainie. Musiało upłynąć kilka lat, kiedy dla zgromadzenia została zaproponowana placówka w Boliwii, w Oruro. Kiedy o tym usłyszałam, w moim sercu zrodziło się wielkie pragnienie: „Tak, to jest to, ja chcę!”. Była to decyzja bardzo omodlona, czułam, że jest to moja misja, że chcę głosić Chrystusa na innych kontynentach. Trzeba powiedzieć, że powołanie misyjne to jest proces, nie dzieje się z dnia na dzień. Pan Bóg daje nam różne myśli, a Słowo Boże powolutku w nas kiełkuje. Mimo tego że byłam już na misji, czuję, że to powołanie we mnie cały czas dojrzewa i wzrasta.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
Tak jak Aniołowie Stróżowie stoją dyskretnie obok nas, tak Jan Paweł II - poprzez swoje nauczanie, świadectwo i cierpienie - towarzyszył Ludowi Bożemu, ukazując obecność Boga w historii - wskazał w homilii watykański dyplomata ks. Jan Maria Chun Yean Choong przewodniczący czwartkowej Mszy św. przy grobie św. Jana Pawła II.
Kościół katolicki 2 października obchodzi wspomnienie św. Aniołów Stróżów. „Choć ich nie widzimy, są zawsze przy nas, czuwają, chronią przed złem, prowadzą ku dobru i przypominają, że w każdej chwili jesteśmy w ręku Boga” - mówił ks. Chun Yean Choong, podkreślając tajemnicę obecności Aniołów Stróżów w naszym życiu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
