Reklama

Niedziela Rzeszowska

Duszpasterz i budowniczy

„Żaden człowiek nie jest samotną wyspą, każdy stanowi ułamek kontynentu, część lądu. Morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością”.

Niedziela rzeszowska 6/2023, str. IV

[ TEMATY ]

wspomnienie kapłana

Archiwum Kurii

Ks. prał. Jan Gibała (1947 – 2023)

Ks. prał. Jan Gibała (1947 – 2023)

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tymi słowami rozpoczął kaznodzieja kazanie podczas Mszy św. pogrzebowej śp. ks. prał. Jana Gibały w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Jaśle 5 stycznia. Rzeczywiście, śmierć ks. Jana urwała kawałek lądu, któremu na imię: parafia, miasto Jasło, diecezja, przyjaciele.

W szkole Mistrza z Nazaretu

Kim był ten pracujący 38 lat w Jaśle kapłan? Urodził się 14 stycznia 1947 r. w Kąkolówce jako syn Franciszka i Julii Kołodziej. Egzamin dojrzałości złożył w 1965 r. w Liceum Ogólnokształcącym w Tyczynie. Zanim wstąpił do seminarium, był nauczycielem w szkole podstawowej w Mogielnicy, która należała wtedy do Niechobrza. Tam spotkał się z wybitnym kapłanem, kustoszem sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy, rekolekcjonistą, ks. Józefem Muchą. Zrezygnował z posady nauczyciela w szkole, a zapragnął być uczniem w szkole Mistrza z Nazaretu. 14 września 1967 r. rozpoczął z ponad 40 kolegami studia w przemyskim Wyższym Seminarium Duchownym. Był lubiany jako kleryk. Umilał kolegom wolne chwile grą na skrzypcach. Lubił się uczyć i nie miał trudności na egzaminach. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1973 r. z rąk bp. Bolesława Taborskiego w kościele w Błażowej. Był wikariuszem w parafiach w Domaradzu, Dynowie i Rzeszowie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W parafii Obojga Serc

Miał szczęście do nietuzinkowych proboszczów, zwłaszcza ks. inf. Walentego Bala. W parafii Świętego Krzyża w Rzeszowie posługiwał 7 lat. Mając 11 lat kapłaństwa osiadł w Jaśle. Został mianowany proboszczem parafii Obojga Serc, przy klasztorze Sióstr Wizytek. Był też kapelanem sióstr, dyrektorem Arcybractwa Konającego Serca Jezusa i Matki Bożej Bolesnej. Miał szczególne nabożeństwo do Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi. Nauka o małżeństwie i rodzinie, głoszona przez Jana Pawła II, była jego pasją. Przez wiele lat głosił katechezy dla narzeczonych, które przygotowywały ich do życia we wspólnocie życia i miłości.

Reklama

Kapłani rozpoznawali w nim radosnego, pobożnego współbrata i ojca, który obdarowywał ich słowem dobrym i serdecznym, zwłaszcza jako długoletni ojciec duchowny kapłanów dekanatu Jasło-Zachód. Znany był z gościnności, cieszył się z odwiedzin, częstował, dzielił się tym, co miał. Każdy biedak otrzymywał u niego wsparcie. Żył ubogo, nie narzekał, poprzestając na tym, co konieczne. Od kilku lat trapiły go różne choroby. Nie korzystał z kurortów, sanatoriów, bo zawsze miał dużo zajęć, na wypoczynek brakowało czasu.

Wszystko na budowę świątyni

Miał świadomość, że parafia się rozrasta, potrzebuje nowej świątyni i zaplecza duszpasterskiego. Wybrał miejsce budowy, choć nie wszystkim wydawało się ono najlepsze. Był w tym względzie stanowczy. Wykupywał kolejne działki i razem z parafinami podjął się budowy domu Bożego. Nie odbyło się bez trudności, ale ks. Jan był uparty i dzieło powstało. Był ekspertem w gospodarzeniu i budowaniu, ale też w życiu duchowym. Wiedział, po co został kapłanem. Godzinami czekał na penitentów w konfesjonale, a Mszę św. sprawował pokornie, by nie przesłonić Chrystusa. Dziełu budowy oddał się w pełni. Spadek, który otrzymał po rodzicach, przeznaczył na budowę świątyni, a pieniądze, jakie otrzymał z racji uczenia religii, przeznaczył na sprawy parafialne. Budowa ożywiła w nim ducha kapłana i społecznika.

Zawsze wśród ludzi

Umiał współpracować z instytucjami społecznymi i samorządowymi. Uważał, że Kościół i szkoła to dwa najważniejsze miejsca w parafii. Kochał dzieci i młodzież, cieszył się nimi i z nimi. Umiał, jako były nauczyciel, żyć w przyjaźni ze środowiskiem pedagogicznym. W parafii zawsze się coś działo: pielgrzymki, marsze, ogniska... Chętnie uczestniczył w uroczystościach państwowych i patriotycznych. Za swoją posługę został odznaczony przez władze kościelne w 1986 r. godnością kanonika, a w roku 2000 otrzymał przywilej noszenia rokiety i mantoletu. W 2021 r. Ojciec Święty Franciszek mianował go kapelanem honorowym, nadając mu godność prałata Jego Świątobliwości.

Odszedł cicho i niespodziewanie 3 stycznia w szpitalu w Jaśle. Wniesienie jego ciała do świątyni odbyło się 4 stycznia. Mszę św. odprawił bp Jan Wątroba, a homilię wygłosił ks. Piotr Steczkowski, kanclerz Kurii Diecezjalnej. Następnego dnia odbył się pogrzeb. Mszy św. w otoczeniu licznych kapłanów i wiernych przewodniczył bp Kazimierz Górny. Kazanie wygłosił, piszący te słowa kolega z rocznika święceń, którego o to prosił ks. Jan na trzy dni przed śmiercią, dziękując za przyjaźń. Po Mszy św. zmarłego pożegnał biskup, przedstawiciele Sejmu RP i Parlamentu Europejskiego, członkowie władz samorządowych, kapłani i wierni. Spoczął na cmentarzu w Jaśle.

2023-01-31 15:04

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Cichy opiekun cierpiących

Niedziela warszawska 44/2023, str. IV

[ TEMATY ]

wspomnienie kapłana

Archiwum SFSK w Laskach

Z chorymi w Łaźniewie (1963 r.)

Z chorymi w Łaźniewie (1963 r.)

„Wartość duchowa tego, co się robi, nie zależy od tego, co robię, ale ile wkładam w to miłości! Wszystkie zewnętrzne dzieła w proch się rozsypują, a miłość zostaje – pisał śp. ks. Aleksander Fedorowicz, przy którego grobie modlą się wierni, w tym wiele osób chorych.

W podwarszawskim Izabelinie wierni modlą się o wyniesienie na ołtarze swojego pierwszego, zmarłego w opinii świętości ponad siedemdziesiąt lat temu proboszcza ks. Aleksandra Fedorowicza. Kapłan, który tworzył parafię na skraju Puszczy Kampinoskiej, był człowiekiem oddanym Panu Bogu i drugiemu człowiekowi. Od dziecka naznaczony chorobą, rozumiał ból i cierpienie innych. Współczuł i niósł nadzieję. Wielu chorych uważa go za swojego orędownika.

CZYTAJ DALEJ

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Niedziela legnicka 16/2006

Karol Porwich/Niedziela

Monika Łukaszów: - Wielkanoc to największe święto w Kościele, wszyscy o tym wiemy, a jednak wielu większą wagę przywiązuje do świąt Narodzenia Pańskiego. Z czego to wynika?

CZYTAJ DALEJ

Ponad 50 tysięcy widzów w polskich kinach na pokazach 4. sezonu "The Chosen"

2024-03-28 11:39

[ TEMATY ]

„The Chosen”

Materiały promocyjne/thechosen.pl

Serial o Jezusie z kolejnym sukcesem. W polskich kinach 4. sezon zebrał ponad 50 000 widzów, a licznik wciąż rośnie. Kolejne odcinki serialu, co stało się całkowitym fenomenem w branży filmowej, wciąż wyświetlane są w kinach.

Poza repertuarowym wyświetlaniem w kinach, również społeczność ambasadorów serialu organizuje w całej Polsce pokazy grupowe, które nierzadko mają sale zajęte do ostatnich miejsc. W wielu miejscowościach można wybrać się na taki pokaz czy to do kina sieciowego, lokalnego czy domu kultury. Kina widząc ogromne zainteresowanie same wstawiają do repertuaru kolejne odcinki lub powtarzają wyświetlanie od 1 odcinka. Już pojawiają się pierwsze całodzienne maratony z 4. sezonem.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję