Szczęśliwi, którzy Go spotkali

Przecież zmartwychwstanie jest sprawą kluczową zarówno dla losów ludzkości, jak i dla życia Kościoła. Wszak św. Paweł, podejmując tę kwestię w Pierwszym Liście do Koryntian, napisał: „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15, 14). Niemniej zaraz dodał: „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy z tych, co pomarli” (tamże, w. 20).

Niemi świadkowie

Reklama

Skoro to wydarzenie jest fundamentem wszystkiego, to dlaczego nie opisują go teksty natchnione? Mamy w nich podane informacje dotyczące początków życia Jezusa. Możemy wsłuchiwać się w Jego nauki oraz dowiadywać się o niezwykłych znakach zwanych cudami, które czynił na oczach ludzi. Poznajemy wszystko, co jest związane z Jego męką i śmiercią. I wydawałoby się naturalne, że po ich opisie usłyszymy o tym, jak przebiegało zmartwychwstanie Chrystusa. Tymczasem teksty Ewangelii konsekwentnie milczą w tej kwestii. W ich lekturze dochodzimy do chwili, w której ciało Jezusa zostaje złożone w grobie, który pieczętuje potężny kamień. Dlaczego tak? Wynika to z charakteru Ewangelii. Jej przekaz stanowi świadectwo wydarzeń. Dociera on do nas przez ich uczestników: Apostołów, uczniów czy osoby obecne przy danym zdarzeniu. Spisują je ci, którzy we wspomnianych wydarzeniach brali bezpośredni udział, lub ci, którym zdano z nich relację. Co zatem ze zmartwychwstaniem Jezusa? W tamtej chwili wewnątrz grobu przy Jezusie nie było nikogo. Żadna z towarzyszących Mu osób nie była bezpośrednim świadkiem tego, co się tam działo. Gdyby Ewangeliści pokusili się o opisanie tego wydarzenia, może napisaliby piękną i niezwykłą opowieść, ale ich słowa byłyby niewiarygodne. Rozmijałyby się z prawdą, gdyż o tym, co się wtedy działo, nie mogli zaświadczyć. Nie widzieli bowiem tego szczególnego momentu. On stanowił tajemnicę Boga. Niemymi świadkami tego wydarzenia były ściany grobu i pogrzebowe płótna. Ewangeliści natomiast mogli zdać relację o wszystkim, co wydarzyło się potem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Spotkanie Zmartwychwstałego

Dlatego poszczególne przekazy Ewangelii koncentrują się na spotkaniach uczniów ze Zmartwychwstałym. Opisują pierwsze doświadczenia tych, którzy Go szukali i którzy Go spotkali. Na tej drodze chcą potwierdzić, że wydarzenie zmartwychwstania zapowiadane przez Jezusa jest prawdą. Warto tu podkreślić, że sami uczniowie spodziewali się różnego przebiegu czy zakończenia życia Jezusa, ale nie brali pod uwagę zmartwychwstania. Gdy Jezus przed swoją śmiercią mówił o nim uczniom – wydawało się im to nieprawdopodobne (por. Mk 8, 31-33), nie rozumieli Go (por. Mk 9, 30-32) lub byli zajęci sprawą swej ziemskiej kariery (por. Mk 10, 32-40). Dopiero spotkanie Zmartwychwstałego otworzyło im oczy i zmieniło ich myślenie. Wcześniej nie uczyniła tego nawet informacja o pustym grobie. Zresztą sprawę tę można było interpretować bardzo różnie. Wspomina o tym św. Mateusz, mówiąc o przekupieniu strażników postawionych przed grobem, by dawali antyświadectwo o zmartwychwstaniu Chrystusa, rozpowszechniając pogłoskę o wykradzeniu Jego ciała przez uczniów w chwili, gdy strażnicy usnęli podczas warty. Ewangelista wspomina, że uczynili tak dla pieniędzy proponowanych przez arcykapłanów i starszych za ogłaszanie kłamstwa. Utwierdzała ich w tym obietnica wstawiennictwa u namiestnika w razie ewentualnych kłopotów związanych z zarzutem niedopełnienia obowiązków wynikających z powierzonej im warty przy grobie (por. Mt 28, 11-15).

Reklama

Pozostaje nam zatem spojrzeć na świadectwa o zmartwychwstaniu Jezusa przez pryzmat tych, którzy Go spotkali. Skoncentrujmy się na jednym z trzech przekazów Ewangelii zwanych synoptycznymi, czyli na Ewangelii wg św. Marka. Synoptycy opisują doświadczenia Apostołów i uczniów Jezusa, które prowadzą do spotkania ze Zmartwychwstałym i stanowią podstawę ich świadectwa głoszonego wobec świata. To świadectwo można streścić jednym zdaniem: Chrystus zmartwychwstał, jesteśmy tego świadkami, gdyż Go spotkaliśmy.

Trzy kobiety

W naszych rozważaniach głos oddamy św. Markowi. Dlaczego jemu? Ten Ewangelista kieruje swe przesłanie do ludzi szukających Chrystusa, ludzi przygotowujących się do tego, by wyznać w Niego wiarę i przyjąć chrzest. Przekazuje informacje o tym, co powinni wiedzieć i co należy im przekazać, by przez słowa Ewangelii mogli spotkać Chrystusa. Jego relacja jest najkrótsza. Niektórzy bibliści uważają, że na początku ograniczała się ona do opisu spotkania kobiet z młodzieńcem przy grobie. Dopiero potem została uzupełniona o szczegóły. Wspomniane są w niej trzy kobiety: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, oraz Salome. One udały się do grobu pierwszego dnia tygodnia (czyli w niedzielę), by skoro słońce rozjaśni ciemność nocy namaścić ciało Jezusa. Chciały dopełnić obrzędów pogrzebu i tak uszanować Zmarłego. Jedyne, co nurtowało ich serca, to to, jak dostać się do środka grobu zamkniętego potężnym kamieniem, gdyż same nie dałyby rady go odsunąć. Zmartwychwstanie Chrystusa nawet nie przechodziło im przez myśl. Grób był dla nich kresem życia Jezusa. Uważały, że tym, co pozostało im do zrobienia, jest dopełnienie obrzędów pogrzebowych względem ciała zmarłego, zanim ulegnie ono rozkładowi.

Posłaniec Zmartwychwstania

Reklama

To, co zastały, stanęło w całkowitej sprzeczności z ich przewidywaniami. Zasadnicza przeszkoda, którą stanowił dla nich kamień zamykający grób, nie istniała, gdyż ów kamień został odsunięty. Kobiety jednak nie mogły wypełnić zamierzonego zadania, gdyż wewnątrz grobu nie było ciała Jezusa. Spotkały natomiast młodzieńca ubranego w białą szatę, siedzącego po prawej stronie (co sugeruje miejsce złożenia ciała). Ta postać wzbudziła w nich lęk. Od młodzieńca dowiedziały się, że ukrzyżowanego Jezusa z Nazaretu nie ma w grobie. Owa tajemnicza postać mówiła o Jezusie jak o kimś, kto wstał i wyszedł z grobu, by pójść do Galilei. Tam mieli się udać uczniowie i Piotr, by znów Go spotkać. Otwarty grób i słowa młodzieńca jednoznacznie wskazują, że Jezus żywy wyszedł z grobu i teraz oczekuje na swych uczniów. I nie jest to ludzka opinia. Biel szaty człowieka oznajmiającego tę wiadomość dowodzi, że należy on do świata nadprzyrodzonego. Wydaje się aniołem posłanym przez Boga. Na to wskazuje zachowanie niewiast, które na jego widok doświadczają lęku. Jednocześnie jest określony jako młodzieniec – ktoś, kto wszedł w nowy etap życia, w jego pełnię, i wskazuje ją innym. Znamienne, że w rozmowie z kobietami nie nadaje on sprawie namaszczenia zasadniczego celu ich wizyty, ale podkreśla, że kobiety szukają Jezusa. W odpowiedzi ów posłaniec zwiastuje Jego zmartwychwstanie; zaznacza, że nie należy Go szukać pośród umarłych, gdyż On żyje. Jego słowa przychodzą jak łaska Boga, która pozwala zdumionym kobietom dostrzec i zrozumieć wszystko, co wydarzyło się przed chwilą w grobie Jezusa. To, czego nie mogły zobaczyć ich oczy. Jednocześnie słowa te otwierają przed niewiastami nową perspektywę życia.

Wraz ze zmartwychwstaniem Chrystusa życie nie kończy się na śmierci i grobie. Ta wiadomość wywołuje u kobiet szok, są nią przerażone. Tego się nie spodziewały. Dlatego milczą. Niektórzy uważają, że gdy owo przerażenie minęło i niewiasty zdały sobie sprawę z tego, co przeżyły i usłyszały, podzieliły się wiadomością o Zmartwychwstaniu z uczniami Jezusa. Na początku są jednak oszołomione niespodziewanym obrotem sprawy. Zanim cokolwiek powiedzą o tym, czego doświadczyły przy pustym grobie, ta niezwykła wiadomość musi dotrzeć do ich serc. Same muszą w nią uwierzyć. Tym samym owo wydarzenie wskazuje, że droga do spotkania ze zmartwychwstałym Jezusem rozpoczyna się od wiadomości przekazanej przez zwiastuna spotkanego wewnątrz Chrystusowego grobu.

Kolejnym krokiem będzie świadectwo niewiast. Ono ma poprowadzić do spotkania z Jezusem w Galilei – tam, gdzie powołał swych uczniów i skąd poprowadził ich ku Jerozolimie, gdzie zapowiedział Piotrowi, że on będzie łowił ludzi dla królestwa Bożego (por. Mk 1, 17).

Niewiarygodni świadkowie?

Reklama

Zachowanie kobiet opisane w Ewangelii zaskakuje. Otrzymują najważniejszą i najbardziej radosną wiadomość, że Jezus żyje. Spełnia się Jego wcześniejsza zapowiedź dana uczniom przed śmiercią, w której mówił o ponownym spotkaniu w Galilei. Tymczasem one milczą. Ich reakcją jest zdumienie i przerażenie. Wynika ono z jeszcze jednego aspektu całej sprawy. Owe kobiety wezwane do przekazania orędzia o Zmartwychwstaniu stają wobec znacznego problemu. Mają być świadkami nieprawdopodobnego wydarzenia. Ale prawo żydowskie nie uznawało kobiety za wiarygodnego świadka. Zdaje się, że wybór Boga je zdumiewa. Ponadto mają iść przekazać tę wieść uczniom i Piotrowi. Kim są, by wydawać polecenia uczniom powołanym przez Jezusa? Wydaje się, że dokonany przez Boga wybór osób mających ogłosić wieść o Zmartwychwstaniu jest błędny, że to zadanie przekracza ich kompetencje, że one nie są w stanie mu podołać. Czy zatem najważniejsza wieść pozostanie w ukryciu? Gdyby tak się stało, nie mówilibyśmy ani o Zmartwychwstaniu, ani o opisanej scenie. Tekst Ewangelii podkreśla w ten sposób, że dobra nowina o Zmartwychwstaniu nie opiera się na sile czy autorytecie tych, którzy ją ogłosili. Nie jest również ich wymysłem. To spotkanie ze Zmartwychwstałym potwierdziło wszystko, co niewiasty usłyszały w pustym grobie. Ono przełamało lęki i obawy głosicieli tej sprawy.

Być może właśnie dlatego wspomniana relacja została uzupełniona o kolejne, choć bardzo krótkie opisy. Wszystkie one mówią o ukazywaniu się zmartwychwstałego Jezusa poszczególnym osobom. Ich krąg stopniowo się rozszerza. Wpierw wymieniona zostaje Maria Magdalena. Ona daje świadectwo o swym doświadczeniu, ale spotyka się z niedowierzaniem. Następnie Chrystus objawia się dwóm uczniom zmierzającym do pewnej wioski. I tym razem, gdy opowiadają o tym, co przeżyli, wszyscy odmawiają im wiary. Wreszcie Zmartwychwstały staje przed jedenastu Apostołami i wyrzuca im brak wiary, a potem wzywa ich do głoszenia Ewangelii.

Z tymi relacjami o wydarzeniach, które rozegrały się po złożeniu ciała Jezusa w grobie, pozostaje czytelnik Ewangelii. Wpierw, jak niewiasty przy pustym grobie, słyszy wiadomość o Zmartwychwstaniu. Następnie dowiaduje się o kolejnych osobach, które spotykały zmartwychwstałego Chrystusa. Jest świadkiem ludzkich obaw, wątpliwości i trudności w przyjęciu tej prawdy. Spostrzega, że nawet najbliższym Jezusa wieść o tym, iż On powstał z martwych, żyje i daje się poznać swym uczniom, wydaje się nieprawdopodobna i niedorzeczna. Teraz on sam staje przed dokonaniem wyboru. Czy uwierzy w tę prawdę? Czy wyzna wiarę w Zmartwychwstałego? Czy wejdzie do wspólnoty Kościoła, by jak uczniowie i Piotr oraz kolejne pokolenia chrześcijan doświadczać Jego mocy i obecności? Tym czytelnikiem jest każdy z nas.

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.